ALIENTO

GÜNLÜK: KALPTE DURAN, KALBİ SEVEN

William yaralandı. Durumu çok ağır. Ben de yaralıyım. Ama benim yaram ruhumda. Yaramın adı da William Ivanov. Gözümü kırpmadan göğsünün iniş kalkışını izliyorum camın arkasından. Yaşadığından emin olmak istiyorum. Kalbim onun adını yankılayarak atarken onu kaybetmenin nasıl hissettireceğini düşünmek bile istemiyorum. Hayatınızda, benim hayatım ondan ibaret, dediğiniz biri olmuştur illaki. Sonrasında da bir şekilde çıkıp gitmiştir hayatınızdan. Ya bir vedayla ya da bir ölümle. Hayatımdan gitmesini, bana veda etmesini istemiyorum. Ama en çok da ölmesini istemiyorum. Kâinatta ondan başka kimsem yokmuşçasına seviyorum onu. Kimsesizliğinize aile olan birini kaybetmek korkutucu bir durum olsa gerek. Onu kaybetmek istemiyorum. Benden gitsin istemiyorum. Hem ona bir şey olursa ne yaparım ki ben? Yaşayabilir miyim? Hayır, yaşayamam. William ölürse – ki öyle bir şeyin olmasına izin vermeyeceğim – ben de ölürüm. Bu, hayatın bana en büyük işkencesi olur. Ölmeni istemiyorum sevgilim. Sana bir şey olsun istemiyorum. Her daim beraber olalım istiyorum. Beni hiç yalnız bırakma istiyorum. Sabah gözümü açınca ilk seni göreyim, akşam uyumadan önce en son sana bakayım istiyorum. Ben seni istiyorum William. Her zaman kalbimde olan seni her zaman yanımda istiyorum. Sevgilim, seni koruyamadığım için affet beni. Daha dikkatli olmalıydım, biliyorum ama lütfen sevgilim. Lütfen sana bir şey olmasın. Lütfen. Lütfen. Ne olursun. Sana yalvarıyorum sevgilim. Çaresizliğim de en az acım kadar büyük. Yapacak bir şeyim yok, iyi olman için sana yardım edemiyorum. Elim kolum bağlı, kökleri toprağa sabitlenmiş bir ağaç gibi duruyorum öylece. Sana dokunmama izin vermiyorlar, kokunu içime çekmeme... Aramıza kocaman bir cam koymuşlar beni senden ayıran. Bilmiyorlar ki seni iyileştirecek olan koluna taktıkları serum değil, benim. Onlar da çekecek cezasını sevgilim. Herkes hak ettiğini yaşayacak. Sen de ölmeyecek ve yaşayacaksın.

Milan.