SON YOL MAHALLESİ

32. Bölüm

♬ Bölüm Şarkıları ♬

Pera - Seni Seviyorum

Müslüm Gürses - Seni Yazdım

Erkin Koray - Gönül Salıncağı

***

Sevdiğim adamla hayatımı birleştirecek olduğumu, belli bir süre sonra aynı çatı altında yaşayacağımızı düşündükçe içimin kıpır kıpır olmasına engel olamıyordum.

Harika bir histi.

Sabah uyandığımda yanımda o olacaktı mesela. Gözümü onunla kapatacaktım. En son gördüğüm yüz onun yüzü olacaktı. Birbirimizin kokusuyla, birbirimizin kollarında uyuyacaktık.

Tarifi yoktu bu hissin. Sadece hissettirdiği duygular bile o kadar mükemmeldi ki, yaşayınca ne hissedecektim tahmin bile edemiyordum.

Derin bir nefes aldım. Şuan eve dönüyordum. Annemin marketten almamı istediklerini almış eve gidiyordum.

Aklımdaki düşüncelerimle birlikte yürürken bir anda arkamda siyah bir araç durdu. Başımı oraya çevirmeme kalmadan içinden başına kar maskesi geçirmiş iki kişi indi. Kalbim korkuyla hızlı hızlı atarken ellerimdeki poşetler avuçlarımdan kayıp düştü. Bana doğru koştuklarında arkamı dönüp hızlıca koşmama kalmadan beni yakaladılar ve arabaya doğru götürmeye başladılar. Ben çırpınırken tuttukları kollarımdan dolayı sadece bacaklarımı oraya buraya sallamaya çalışıyordum.

Ağzımı açıp boşa da olsa çığlık atıp yardım isteyecektim ki ağzıma bir bez kapattılar ve başıma da siyah bir çuval geçirdiler. Ellerimi ve ayaklarımı bağladılar.

Gözlerim dolup taştığında gözyaşlarımı sesim boğuk çıksa da sesli bir şekilde akıttım.

Ne olduğunu bilmiyordum. Kim, neden bana bunu yapıyordu? Ben daha sevdiğim adamla evlenecektim. O ne hâle gelirdi benim kaçırıldığımı duyunca? Ailem ne yapardı? Bitmiş miydi her şey? Ne olacaktı bana, ne yaşayacaktım?

Kısa süren araba yolculuğunun ardından beni arabadan indirip omzuna aldı bir tanesi. Bacaklarımı mümkün olduğunca sallayarak etkisiz hâle getirmeyi amaçladım ama hedefime ulaşamadım.

Kısa süren yürüyüşün ardından bir sandalyeye oturtuldum. Ne olacağını beklerken başımdan çıkarıldı çuval.

Etrafa yaşlı gözlerimle bakarken ne olduğunu anlamaya çalıştım.

Ama anlayamadım. Etrafta ışıklar vardı. Ahşap bir kamelyadaydık. Her yerde süsler vardı. Karşımda da başında kar maskesi olan ve siyahlara bürünmüş üç tane adam.

Bir anda başlarındaki maskeleri çıkardılar. Gördüklerimle birlikte şoka girdim. Çünkü karşımda, Berkay Abi, abim ve Kağan Abi duruyordu.

Neler oluyordu?

Berkay Abi bana doğru yürüyüp ağzımdaki bezi çekti. "Siz ne yapıyorsunuz?! Ya siz mal mısınız ya?!" diye bağırarak konuştuğumda gülen yüzleri anında soldu. "Ne kadar korktum haberiniz var mı sizin?! Gerizekalılar! Çok korktum! Gerçekten kaçırıldım sandım ya!" Sinirle bir soluk aldım.

O sırada Berkay Abi, diğerlerine döndü. "Ellerini ve ayaklarını açarsak ne olacağını kestiremiyorum ben, o yüzden açmayalım diyorum. Siz ne diyorsunuz?"

"Bence de." dedi abim. "Düşünün, kardeşim, kaç yıldır aynı evde yaşıyoruz ama ben bile kestiremiyorum."

"Açın şunları!" dedim sinirle. "Öldüreceğim sizi yoksa, açın şunları hemen!"