SAB Series #1 : Behind the Dark Shadow

21

Fifteen

Pinagmamasdan ko ang natutulog na mukha ni Wild na mahimbing na natutulog sa tabi ko. My lips curled into ironic smile while watching him sleeping.

It's funny to think, he is beside me, sleeping peacefully without even knowing I may be the reason his life will come to it's end.

Last night I clearly heard him say those words he can't tell me personally. I stopped him multiple times yet he keeps on trying.

He tried.

Yet I don't wanna reciprocate it.

Mali e. Maling mali. Hindi kasi dapat bakit naging ganito ang mga pangyayari? It is my wrongdoing. If I can do my job well, wala sana ako sa sitwasyon na ito.

What he whispered me last night makes me remember what my mother told me when I was still a kid. Those words keeps on haunting me everynight.

"Don't let hatred control you. Whatever that happened always be kind,"

When I heard what my mother told me I got confused. Why can't hatred control me? How 'bout I got mad do I need to always be kind? What if someone do me bad do I just smile at them and told them it's fine?

When I was a kid and my mother told me that, I know she just wanted me to be a good kid. Masunurin sa kanila at hindi sumusuway.

I was an obedient child since mother wanted me to be like that. Sinunod ko lahat ng mabuting turo nila sa akin, I can't even hurt a bug dahil masama at ang sabi ni mama ay laging maging mabuti.

That's how my life back then before my parents died.

In the room full of people mostly my sibling who I don't even know. Ngayon ko lang nalaman na marami pala akong kapatid sa iba't ibang babae ni papa. Pang labing lima ako at talaga namang may nakakatanda ng kapatid. They are here just to let people know they are empathizing me but no, they are just a bunch of two faced shit, bukod sa iba kong kapatid, may mabait naman hindi tulad ng ibang magulang nila.

"Kung ano man ang nangyari Fifteen 'wag mo ng isipin iyon," usal ng unang asawa ni papa na hindi ko pinansin. May katandaan na siya. Nanatili akong nakaluhod habang pinagmamasdan ang dalawang larawan ng magulang kong yumao na.

"Hindi naman sadya ang lahat."

Gusto ko matawa dahil paano niya nasasabi iyon? Hindi sinadya? Paanong hindi sinadya?

"Nadamay lang naman sila."

Nilingon ko ang babaeng kanina pa nagsasalita kahit ayoko siyang pakinggan. She can't even shut her mouth. I hide my irritability from her.

"Okay," labas sa ilong kong saad. Wala naman akong balak na sundin kung ano ang gusto nila. Hindi porket ako ang bunsong anak susundin ko sila dahil wala na rin akong magulang. Sino ba siya? She's just my father first wife. A nobody to me.

Muli kong tinignan ang larawan ng mga magulang ko at nangakong ipaghihiganti ko sila. Sisiguruhin kong ako mismo ang babawi sa ginawa sa kanila.

That's how I got into illegal informants. Dahil sa kagustuhan kong ipaghiganti ang magulang ko napasok ako sa trabahong ito dahil hindi lang naman sino ang may kinalaman sa pagkamatay nila papa at mama.

Matagal tagal na panahon din ang ginugol ko sa mga naging amo ko para lang magawa ko ang dapat kong gawin.

"Seryoso ka ba talaga ilan taon ka nga uli?" Tanong ng lalaki na may sugat sa kaliwang mata niya.

"Sixteen," sagot ko.

Ngumisi siya sa akin at humithit sa sigarilyo niyang malapit na maubos. Nasusura na ako sa kakabuga niya para siyang tambutso.