Series3# OUR WORLD (COMPLETED)

CHAPTER 40

STORMAY LYN POV
🕑

"Ang kulit niyo naman e," inis sa boses ko sa tatlong mataba at dalawang mapayat na babae.

"Ate, hindi mo talaga kami naaalala? May amnesia kaba? Gusto mo ipabugbug kita Kay Mobby? O di kaya iuntog ko yong ulo mo?" Sino ba ang mga batang 'to. Wait! Hindi sila bata mga client ko sila sa pinaggagawa nilang  coffee shop at bakes shop.

"Hindi ko kayo kilala?" Disappointed naman nila akong tinignan.

"Ano bayan!"

"Bakit naman ate? Look at us now, we're professionals. Thank you for advicing us  a long ago." Huh? May advice ba akong binigay sa kanila? Ang weird na talaga ng buhay ko.

"Advice?" Napatampal nalang sila sa kanilang noo bago napailing-iling.

"Paano kaba nagka-amnesia?"

"Celia, baka hindi siya?"

"Oo nga Celia, baka hindi siya yon." Tumingin sila saakin na tila inoobserbahan ako.

"Anais, siya ba talaga 'to? Kung hindi babalik ako sa dati  at bubullyhin talaga kita." Inis sa boses ng mataba.

"Siya nga yon Celia, I know her very well," napakunot noo naman ako sa naging sagot ng babae na ang pangalan ay  Anais.

"Bakit di niya tayo nakikilala?" Inis sa boses rin ng isang babae.

"I think nakalimutan lang tayo," napailing-iling nalang ako sa kalukuhan ng lima. Lumapit saakin si Anais at hinawakan ang magkabila kong kamay.

"Ate, hindi na nila ako binubully. Thank you dahil pinakita mo saakin kung gaano kasaya na magkaroon ng mabubuting kaibigan." Malawak itong ngumiti saakin kaya napakamot batok nalang ako ng bitawan niya ang isa kong kamay.

"Si Mobby, di na siya nambubully, si Celia at Ara naman ay wala ng mga tattoo. Ang dalawang tabatchoy naman ay tumigil narin sa pagkukurakot. Marami ng nagbago saamin kaya masaya kami na nakita ka namin ulit."

Lumingon ako sa direskyon ng apat at malawak naman itong ngumiti saakin kaya tipid nalang ako ngumiti.

"Thank you ate, kung di ka namin nakilala tiyak sa basura kami pupulutin. Ang laki ng tinulong mo saamin kaya nagpapasalamat kami sayo." Malawak na ngiti rin ni Mobby. Aaminin kong may parti sa puso ko nasisiyahan ako sa naging buhay nila. Hindi ko alam kung ano klasing pakiramdam ito.

"Proud na saamin ang parents namin. And also naging magkaibigan kaming lima." Bibong sabi ni Ara.

"Pwede pa hug?" Simangot na sambit ni Clea. Nagdadalawang isip man ay tumango na lamang ako. Ewan ko, gusto ko rin sila yakapin e.

"Ako mauna!"

"No! Ako dapat!"

"Hoy ako ang nagsabi na pwede bang ihug si ate,"

"Ano ba kayo! Ako nangalang!"

"Ang daya niyo naman e,"

Napapatawa naman akong napailing-iling sa lima. Nilakihan ko ang pagbukas ng aking kamay kaya malawak na lamang napangiti ang lima.

"Ate, na miss ka namin sobra," agaran yakap ng lima saakin. Hinayaan ko na lamang sila umiyak sa pagkayakap saakin. Susulitin ko nalang 'to. Bilib ba naman ako sa babaeng 'to. Ang dami mo naman pala natulungan Stormay. Ikaw na talaga ang pinakamabait sa lahat.

"Thank you very much," naluluha naman akong niyakap rin ang lima. Ang saya pala sa pakiramdam maraming nagmamahal sayo.

Hindi ko man naranasan ang ganito sa kinalakihan kong lugar ay may parti parin sa puso ko na  nasasabik sa pagbabalik ko sa Isabela. Aaminin kong dito kulang naramdaman ang saya. Tapos may nakilala pa akong mga mabuting tao.