Kıvırcık | Gerçek Ailem

7.Bölüm: Abla

İyi okumalar ♡

•••

Okul çıkışı Melihi beklerken Merih'i görünce şaşırdım. Arabasına yaslanmış bir halde beni bekliyordu. Ben yavaş adımlarla yanına giderken Ayberk arkamda susmuyordu.

"Kızımm! Sizin genler ne böyle ya? Hey maşallah."

Merih'in yanına geldiğimizde "Ayberk!" diye sessizce uyarmamla sessizleşti. Merih'in tam önünde durdum.

"Melih kendisinin geleceğini söylemişti, bir sorun mu var?"

"Toplantı varmış okulda, beni gönderdi o yüzden yanına."

Etrafa bakan gözleri bu sefer Ayberk'i bulunca kısıldı. Ben de göz ucuyla Ayberk'e baktım. Yüzünde saçma sapan gergin bir gülümseme vardı. Hafifçe güldüm. Şu an korku dolu bir hali olsa da bunu engellemeye çalışıyordu. Yine de beni şaşırtarak önce o elini uzattı.

"Merhaba, Ayberk ben."

Merih göz ucuyla - ve galiba biraz sinirle - Ayberk'in eline baktıktan sonra bana baktı. Yüzümde ne görmüştü bilmiyorum ama birden oflayıp elini uzattı.

"Seni biliyorum. Irmak bahsetmişti. Hatta nedense baya bahsetti." Sonlara doğru cümleler ağzından geveleme olarak çıkınca dediklerini zar zor duydum.

Kıskanıyor olamazdı değil mi?

En sonunda Ayberk elini çekmeye çalışırken Merih'in daha da sıktığını fark edince hafifçe öksürdüm.

"Gidelim o zaman."

Merih bir şey demeden Ayberk'in elini savurunca gülmemek için dudaklarımı birbirine bastırdım. Şu anda yüz ifadesi çok komikti.

Merih arabaya binince Ayberk hızla kolumu tuttu. "Irmak ben gelmesem olur mu? Çok geriyorlar beni ya!"

Sırıtıp tek elimle sağ yanağını sıktım hafifçe. Sonra birden ciddileşip, "Hayır," dedim ve ön koltuğa oturdum. Birkaç saniye sonra o da arabaya binince okulun önünden ayrıldık.

Arabada bir sessizlik hakimken aklıma gelen şeyle hızla arkama döndüm ve Ayberk'e baktım.

"Ayberk! Sen Sema Teyze'ye söylemedin benimle geleceğini. Ya izin vermezse?"

Bunu dediğimde hafifçe başını iki yana salladı. "İzin verir zaten, akşam söylerim."

"Bak eminsin değil mi?"

"Hallederim ya bana bırak sen."

Bu dediğine başımı sallayıp tekrardan dışarıyı izlemeye başladım. Umarım izin alabilirdi yoksa onsuz çok canım sıkılırdı orada.

En sonunda lüks bir yere benzeyen mağazaya gelmiştik. Merih yolda forma alacağımızı söylemişti. Siyah etek ve beyaz gömlek - klasik forma yani - alıp oradan ayrıldık.

Bu sefer eve gidiyorduk sanırım. Bugün Cumaydı, yani Pazartesi yeni okula başlayacaktım. Ama içimde hiç heyecan yoktu nedense. Her şey hâlâ rüya gibi geliyordu. Kendi hayatıma yabancılaşmıştım. Bu korkunç bir histi.

Ayberk'i evine yakın bırakırken bana sıkıca sarıldı. Karşılık verince hafifçe omzumu sıktı ve göz kırptı. O yanımızdan ayrılırken onu gülümseyen bir yüzle izliyordum.

"Bu herifin sadece arkadaşın olduğuna emin misin acaba?"

Merih'in sesiyle irkilip hızla önüme döndüm. Bu sırada çoktan uzaklaşmaya başlamıştık.

"Tabiki de arkadaşım." diye cevap verdim hemen. Çocukluk arkadaşımdı o benim. İkimiz de birbirimize o gözlerle hiç bakmamıştık. Ve bakmayacaktık da.