Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ailen öldü kabullen
<~>
Yüzüne çarpan rahatsız edici güneş ışınlarına gözlerini sıkıca kapatarak tepki vermişti. Aynı anda çalan alarmı ile ufak bir küfür savurup ardından bacaklarını yataktan sarkıtarak esnemişti.
Sehpadaki telefonu eline aldığında bir sürü bildirim vardı, apartmandakiler neden gruptan çıktığı ile ilgili mesajlar yazmıştı, onları umursamadan sohbetleri kaydırdığında bilinmeyen numarayı görmesi ile sırtı dikleşmişti Hina'nın.
Bilinmeyen: -Sen her zaman yalnızdın, bunun için üzülme bence. Grup eğlenceliydi aslında, ayrılmasan da olabilirdi.
Hina'nın anlatımı
Kaşlarımı çatarak mesajı okuduğum esnada hızlı yataktan çıkmıştım. Kuroo ile kavgamızı nereden biliyordu? Ya da benim gruptan çıktığımı?
Anlamsızca banyoya ilerlediğimde bir yandan da düşünüyordum. Ya çok yakınımdan biriyse? Gerçekten de komşularıma güvenmemeliydim?
Nefesim sıklaştığında banyo dolabına sertçe tutunmuştum. Ya binadakilerden biri ise? Ama hayır! Onlar arkadaşımdı...beni seviyorlardı.
Eski binamdakiler de beni seviyordu...ama ailemi öldürmeye yardım ettiler. Dolaba sinirle vurduğumda kafamı aynaya çevirmiştim.
Bilinmezlik. Tam bir bilinmezliğin içindeydim şu anda. Gruptan ayrıldığımı bile biliyordu! Ama nereden?!
Başka bir açıklaması yoktu. Gruptan biriydi işte. Ya da telefonumu izleyen biriydi, umarım öyledir. Ellerimi saçlarıma geçirdiğimde gerginlik tüm vücudumu ele geçirmişti.
On dakika içinde okul için hazırdım. Ağzıma tek bir lokma atmadan evden çıkarak merdivenlere yönelmiştim. Zaten nefes alamıyor gibiydim, asansöre binersem baygınlık geçirirdim yüksek ihtimalle.
Ben binadan ayrıldığımda sesler yeni yeni geliyordu, bilerek erken kalkmış hiçbirine gözükmemiştim. Kuroo haklıydı.
Ben sevgi görmemiş bir kız çocuğuydum, başkasının ilgisini anlayamazdım ve hak edemezdim. Durakta ki otobüse koşar adım yetiştiğimde kartı okutarak kapının yanında ki koltuğa oturarak camı da açmıştım, bunaltıcı bir hava vardı.
"Hava soğuk be! Kapasana şu camı!" Bağıran kadına döndüğümde umursamazca geri önüme dönmüştüm. NEFES ALINMIYORDU!
Çok geçmeden okula gelmiştim. Ellerimi deri ceketimin cebinden çıkartarak koşar adım binaya ilerlemiştim. Kinota'yı bulmam lazımdı.
Üçüncü sınıfların katına yani kendi katımıza çıktığımda adımlarımı koridorun sonuna yöneltmiştim.
Üçüncü yıl dördüncü sınıfta okuyordu. Hızlıca sınıfa giriş yaptığımda Natsu'yu farketmiştim. Sırasında oturmuş manga? Okuyordu galiba. O kadar detaylı incelemeden sınıfta Kinotayı göremediğim için ayrılacaktım ki bileğimde ki el izin vermemişti.
