မူပိုင်ခွင့်ပုဒ်မ

၂၀

နှင်းရတုနှင့် မြင့်မိုရ်တို့နှစ်ယောက်ကြမှာ တစ်ခုခုဖြစ်နေသည်ဆိုတာကို မုဒ္ဒြာသိသည်။ သို့ပေမဲ့ကြားမဝင်ခဲ့ပါ။ အဓိကက သက်ဆိုင်သူနှစ်ယောက်မဟုတ်ပါလား။ သို့ပေမဲ့ စိတ်ဖိစီးမှုကတော့ရှိနေခဲ့သည်။ ဒါမှမဟုတ်စိုးရိမ်စိတ်‌လို့ပဲပြောရမလား။ စိတ်ထဲမှနေတစ်ခုခုကိုစိုးရိမ်နေတာကတော့အမှန်တကယ်ဖြစ်ပါသည်။

"ဘာလို့ သက်ပြင်းခဏခဏချနေတာလဲ တစ်ခုခုများစိတ်ညစ်စရာရှိနေလို့လား"

"ဟုတ်တယ် တို့ညီမလေးကိုစိုးရိမ်နေလို့လေ သူနဲ့တို့နဲ့က ညီအမဆိုပေမဲ့ စိတ်ချင်းမတူဘူး သူကတစ်ခုခုဆိုဒေါသလေးပါတက်လို့"

"သူလဲခလေးမှမဟုတ်တော့ပဲအမျိုးသမီးရယ် သူလဲတွေးတက်ပါတယ် အခုတော့မျက်နှာကြောလေးကိုနည်းနည်းလျော့ ဟုတ်ပြီလား ပတ်ဝန်းကျင်ကမြင်ရင် တမျိုးထင်နေအုန်းမယ် မှာထားတဲ့အစားအသောက်တွေမအေးခင်စားရအောင် ကျွန်မဗိုက်ဆာနေပြီ"

"ဟုတ်ပါပြီရှင် စားကျရအောင်ပါနော် နောက်ပြီးချစ်တယ်နော် ခလေးမ"

ပါးစောင်နားဖောင်းဖောင်းလေးဖြစ်နေသည့် ခလေးမကိုတည့်တည့်ကြည့်ကာ ချစ်စကာပြောတော ခလးမ၏မျက်နှာသေးသေးလေးမှာရဲခနဲ။ ဘယ်အချိန်ပဲဖြစ်နေပါစေ ထိုကဲ့သို့ချစ်စကားပြောလျှင်ရှက်မြဲရှက်နေတက်သည်မှာ ထိုခလေးမ၏အကျင့်တစ်ခုလိုဖြစ်နေပြန်သည်။

သူ့အားစကားပြန်မဆိုပါပဲ ထမင်းကိုသာငုံ့ကာစားနေသော်လဲ နားရွက်ဖျားများနီရဲရဲလေးဖြစ်နေတာကိုသူ့မယ်သဘောတကျကျ။

ခလေးမနှင့်ဆိုလျှင် မုဒ္ဒြာမျက်နှာ၌အပြုံးအချိုချိုများကသကာရေလောင်းထားသကဲ့သို့ချိုလွန်းလှသည်။ စမ်းရည်အားသူ၏ရုံးသို့လိုက်ပို့ပေးပြီး မုဒ္ဒြမျက်မြင်ကွယ်ရာဖြစ်သွားပြီဆိုလျှင် မုဒ္ဒြာ၏ထိုပုံသဏ္ဍန်ဟာချက်ချင်းပင်ပျောက်ကွယ်လေသည်။ မျက်နှာတည်မျက်နှာထားနှင့် မော်ကြွားနေသည့် တကယ့်မူရင်းအစစ်အမှန် မုဒ္ဒြာမြိုင်အဖြစ်သို့။

"သူတို့နှစ်ယောက်အခုဘယ်မှာရှိနေလဲ"

"မမလေးကတော့ ကုမ္ပဏီမှာပါ မမ"