Zengin Mahalleli [BxBxBxb]

54.Bölüm Ağlanacak Omuz

Yarın bir günlük iş olduğu için gündüz aktif olamayacağım.

Az önce kedilerimden biri bir serçe yakalamış, daha minicikti kuş. Baktım kuş hâlâ yaşıyor, dedim bari kurtarayım zaten kedim yemiyor öldürüp bırakıyor. Ablamla birlikte yarım saat uğraştık ama ağzından alamadık, dişlerini öyle bir geçirmiş ki hayvana açılmıyordu ağzı. En sonunda elinden almayalım diye boynunu kırdı küçük kuşun 🥺 şimdi de ölüsüyle oynuyor.

Bir de bu sosyal medya konusu hakkında ne düşünüyorsunuz? Sizce kurgularımı paylaşmak için bir Instagram hesabı açmalı mıyım?

Satır arası yorum bırakmayı ve oy vermeyi unutmayın lütfen.

Umarım bölümü beğenirsiniz. İyi okumalar.

Annem eli havada, ateş saçan gözlerini Serhat'a dikti. Serhat ise onu umursamadan bana bakarak güven verici bir şekilde göz kırpıp sertleşen bakışlarını bağırarak konuşan anneme çevirdi.

"Sen kim oluyorsun da bana dokunma cürretinde bulunuyorsun? Çabuk çek elini üzerimden." Onun yüksek sesinin aksine tuttuğu eli bırakmadan konuştu Serhat.

"Asıl siz kim oluyorsunuz da ona tokat atmaya çalışıyorsunuz?" Sakin ama sert ve dominant sesi içimde bir şeyleri hareketlendirirken o tarafıma şimdilik dur deyip ortamda dönen konuşmayı dinlemeye odaklandım.

"Oğluma vururken sana mı soracağım?" Sinirden kızaran yüzü, Serhat elini bırakmadıkça daha da belirginleşiyordu.

"Sizin oğlunuz olabilir fakat bu ona istediğiniz şekilde şiddet uygulayacağınız anlamına gelmez." Annemin elini aşağıya doğru çekerek bıraktı. "Şimdi de hep katıldığınız cemiyet partilerindeki nazik ev hanımı gibi konuşabilirsiniz bence."

Annem kızarıp bozarırken Serhat onu takmadan benim elimi tutup ondan uzaklaştırdı ve tekrar kalktığım koltuğa oturttu. Ben ise ipleri onun elinde olan bir kukla gibi sessizce yaptırdıklarına ayak uyduruyordum.

"Çocuklar haklı Ayfer, konuşarak halledebiliriz bunları." Anneme ilk defa karşı çıkan babamı duymak, yüzüne far tutulmuş tavşan gibi kalmamı sağladı. Oysa ki babam 26 yıllık evlilik hayatında bir kere bile anneme karşı çıkmamıştı. Bugün ne tuhaf şeyler oluyordu böyle!

"Sen de mi Kemal? Bunu da hep sen şımarttın zaten!" Babamdaki gözleri yine bizim aramızda gidip gelmeye başladı. "Şimdi siz söyleyin, ne var sizin aranızda? Umarım iğrenç bir ilişkiniz yoktur."

"Bizim aramızdaki şeylerden size ne? Aşkı iğrençlik diye tanımlayan birine sevdiğim adamı mı anlatacağım?" Serhat'ın söyledikleri gözlerimin büyümesini sağlarken şok olmuş bir şekilde ona baktım.

Sevdiği adam mı?

Ben mi?

Serhat beni mi seviyor?

Zihnimin gerisindeki raflara ittiğim sorular tek tek aklıma düşerken üzerindeki tozlar aklımı bulandırıyordu. Fakat ben bulanan aklımı umursamadan parıldadığını düşündüğüm gözlerimle karşımdaki adama bakıyordum.

"Sevdiğin adam mı? Furkan bu adam ne diyor? Birbirinizi mi seviyorsunuz siz?" Seviyorsunuz derken öyle bir ima ile söylemişti ki, sanki bu ihtimal mümkün değilmiş gibi sevgimizden iğrenir bir yüz ifadesi takınmıştı.

Gözlerime umutla bakan adamın elini tereddüt etmeden tuttum. Koyu gözlerinde oluşan mutluluk parıltıları tüm hayatımı aydınlatacak kadar çok ve güzelken onu nasıl yarı yolda bırakabilirdim ki?