Aşık Ağa

1.Bölüm

Aslan'dan

Kız  kardeşim Duygu'yu dershaneden almak için arabama yaslanmış  beklerken sigaramı yakmıştım.  Kız kardeşim arkadaşları ile birlikte çıkarken bir yandan konuşuyorlar bir yandan gülüşüyorlardı. İşte o an onu gördüm. Gülerken, güzel gözleri ile o kadar güzeldi ki...  Duygu beni fark edince onlarla aceleyle vedalaşıp yanıma geldiğinde o hiç benim olduğum tarafa bakmadı bile... Duygu ile arabaya bindigimizde son kez onu görmek için baktığımda arkasını dönmüş ters yöne gidiyordu. Duygu'ya soramadım bile çünkü onunla yaşıt olmaliydilar. Ama eve döndüğümüzde de aklımdan çıkmadı. O günden sonra hiç çıkmadı hatta 7 yıldır ne aklımdan ne de kalbimden bir an olsun çıkmadı...  Sonra ki gün onun kim olduğunu öğrendim. Onunla olmamız imkansızdı. Yaş farkını belki aşabilirdik ama düşman aile olmasını aşamazdık... Zamanında dedemler toprak yüzünden kavga etmiş ve düşman olmuştu o aileyle...

Yüreğime dinletemedim ama ne yaparsam yapayım Zeynep'i sevmekten vazgeçemedim. Annemler bütün kardeşlerim evlendiği, ağa olduğum icin çok baskı yapsa da kalbimde ve aklımda olan Zeynep dışında kimseyle evlenemezdim. Onunla da olmayacak diye kimseyle evlenmemeye karar vermiştim... Ama dualarımın kabul olup  onun benim kaderim olacağını bilmiyordum...

O günden sonra onu bir gölge gibi izledim. İstanbula okumaya gittiğinde de sürekli bir bahane ile bende gidiyor uzaktan özlemimi gidermeye çalışıyordum... Dedesi ve abisi ona nefes aldırmıyor olsa da bir şekilde onun rahat etmesi için her şeyi yapıyordum. Orada halasının evinde kalıyordu. Halasının kızları bu durumdan hiç memnun değildi. Okuluna yakın bir yurda bağış yapıp onun haberi olmadan onu oraya aldırdım. Derslerinde çok başarılıydı. Burs programı ile ona burs sağladım adımın kesinlikle gizli kalması koşulu ile tabi... Okulunu bitirip Mardine döndüğünde de evden de calisacabilecegi arkadaşımın şirketinde ona işte ayarladım. Zeynep'in bunların hiç birinden haberi yoktu... Benden de olmadığı gibi...

Her gece konağa geçmeden onun dedesinin konaginda kaldığı  odasını görebilecek uzaklıkta arabamı park ediyor. Belki bir ihtimal görürüm diye bekliyordum...
Müzik sistemini açtığımda tam da beni anlatan şarkının sesini açtım...

(Özge Öz - Nar çiçeğim)

Konağa geçtiğimde yine yalnızdım. Herkes uyumuştu. Odamın bulunduğu terasta sedire geçip oturdum. Sigaramı yakarken yıldızlara bakıp Zeynep'i hayal ettim... Benim kendi küçük ama bende yeri büyük sevdam... imkansizim...

Yazarın anlatımıyla

Aslan, Herkesin öfkesinden korktuğu ama aynı zamanda da saygı duyduğu biriydi. Adaletli olduğu için herkes işlerini, anlaşmazlıklarını ona danışırdı. Mardinde bazı cahil kısmın hala töre adıyla devam ettirdiği can yakan kararları engelliyordu. Onun olduğu ortamlarda hele de zorla bir genç kızın hayatını karartacak bir karar alinamazdi... Bir çok düşman aileyi barıştırmıştı. Zeynep'i gördükten sonra dedesiyle de konuşup Alemdar'larla olan davayı da bitirip bu düşmanlığı sonlandırmak istemişti ama amcaları kesinlikle karşı çıkmıştı. Annesi de bu duruma hiç sıcak bakmamıştı. Duygu Zeynep ile arkadaş olduğu için çoğu kez Narin hanımdan uyarı almıştı. 'Asla...onların kızı ile gorusmeyeceksin başka kız mı kalmadı arkadaş olacak...' diyordu. Ama Duygu onu dinlemiyordu.

O gün Duygu Zeynep'in başına gelenleri duyunca  büyük bir üzüntü içindeydi. Akşam yemeği hazırlanırken o da sıkıntı ile oturmuş telefonuna bakıyordu. Aslan yanına gelip oturunca olanlardan habersizdi. Bir haftadır işleri çok yoğun olduğu için şirkette sabahlıyordu. Zeynep'i de görmeye gidemeden yorgunlukla eve geçmişti. Kız kardeşinin üzgün halini görünce yanına oturup 'Hayırdır güzelim? Canını sıkan bir şey mi var?' Dedi. Duygu annesinin olduğu tarafa bakıp çekinerek abisine baktı. Aslında bu durumu çözebilecek biri varsa bu kişi abisiydi. Ama Zeynepin ailesini düşman görüyorlardı. Duygu sıkıntı ile nefesini alıp 'Benim bir arkadaşım...zor bir durumda...' dedi. Aslan ona dikkatle bakınca Duygu derin bir nefes alıp 'Takıntılı bir manyak vardı. Kızı zorla dün gece kaçırmış ve bugün ailesi bulunursa öldüreceğini söylüyor...' dedi. Aslan kaşlarını çatıp ona baktı. 'Kimmiş bu ben konuşurum ailesiyle...' dedi. Duygu bir annesine bir abisine baktı. Kısık sesle 'Zeynep...Zeynep ALEMDAR...' dedi. Aslan duyduğu isimle kalbinden vuruldu. Gözlerinden öfkesinden dolayı ateşler çıkıyordu. 'HANGI PEZEVENK BUNA CESARET ETMIS?' Diye gurleyince Duygu yerinde irkildi. Abisine bakıp 'Mehmet Kara...yapmış...' dedi. Aslan aceleyle evden çıkarken yeri inletiyordu adımları. Narin hanım korku ve sinirle Duygu'ya baktı. 'Ne dedin de delirdi abin? ' Diye kızınca Duygu dedesine baktı. Olanları anlatınca Narin hanım öfkeli gözleri ile kızına bakıyordu...