NİSA

15 - Karmaşık

Merhaba Arkadaşlar!
Öncelikle Mart ayının sonuna kadar bölüm yok bu size şimdilik yazdığım son bölüm.Bir tane kesit yayınlayacağım. 2 veya 3 bölümü birleştirdiğimden baya bir uzun oldu. Size yeteceğini düşünüyorum. Bölüm sonu süprizler var biraz heyecanlandan birşey gelmez (kötü kız gülüşü ) bölüm hakkında yorumlar yapın illada vote verin demiyorum çünkü öyle diyenlere kızıyorum ama emeğinin ne karşılığını alıyorum ve de kendi kendime yazıyomuşum gibi hissediyorum. Icinizden gelmiyorse vote vermeyin ancak yorum yapın bunu bana eksik görmeyin. Kapak yapmak isteyen arkadaşlar bana ulaşsın. Herkesin yaptığı kapağı kullanıyorum bunu sıkıntı yapmayın. Sizleri seviyorum. Iyi okumalar...

**

"Sana çoktan zarar verebilirdim ancak ortağım buna müsade etmiyor!"

Dediklerinden sonra olduğu yerde durdu. Ona bakarken bile hissettiğim öfkeyi kontrol altında tutmaya çalışıyordum. Omzumun üzerinde hissettiğim elle bakışlarımı alya'dan çektim. Yakup hadi gidelim der gibi bakıyordu. Ancak benim gitmeye hiçte niyetim yoktu. Bakışlarımla onu geri arabaya yönlendirebilmiştim. Böylelikle alyayla yalnız başına kalmış olacaktım.. Alya'nın yanına yakalaştım. Kolunu tuttuğum anda gözlerini kıstı.

"Bırak kolumu!" Tıslama halinde çıkan sesine karşılık gülümsedim. Iste Benden korkmaya başlamıştı.

"Kim? Ortağın kim?" Öfkem artık kontrolden çıkmaya başlamıştı. Tuttuğum kolunu dahada sıkmaya başlamıştım . Yüzünü kulağıma yaklaştırdı.

"Söylememi istiyorsan beni Can'ın odasına götür!"

Fısıltıyla söylediği kelimeleri zor anlayabilmiştim. Kafamı salladım ve elimi kolundan çektim. Kapattığı kapşonuyla uzaktan anca tanınabilirdi. Koluma girdi o anda ona baktığım en kötü bakışımı attım. Seda'nın bana seslenmesiyle ne yapmak istediğini anlamıştım. Dikkat çekmemek için yaptığı bu eylem kafamda soru işaretleri bırakmıştı. Alya'daki bu kapasite neden boş yere gidiyordu. Bakışlarımı seda'ya çevirdim. Birşeyler çevirdiğimi anlatmıştı sanki. Usulca yanıma yaklaştı. Benim onunla hâlâ konuşmadığımı bildiği halde.

"Bu kim?" Sorduğu soru üzerine zaten düşündüğüm cevaplardan birini yapıştırdım.

"Yardım istedi!" Hızlıca yanından sıyrıldık. Şuanda merak ettiğim tek şey benimle uğraşan kişiydi. Onu bulup aklımdan geçenleri uygulayacaktım. Tabi ne kadar kafasını kaynar suya bastırmak istesemde o kadar da ileri gidemezdim. Hastaneye geri döndüğümüzde çarpan rahatsız edici havayı duydum. Icerideyken bu derece kötü kokuyor muydu bilmiyordum. Basamakları çıkıp odanın kapısının önüne geldik.

"önden ben gireyim sonra sen gir" kapının kulbunu açıp kafamı hafif içeriye uzattım. Yatağında uyuyor gibi görünüyordu. Içeriye girince kapının aralık kalmasını sağladı. Baş ucuna geldim. hâlâ uyuyup uymadığından emin değildim. Yatağına çok yavaş şekilde oturdum. Şimdi nefes alış verilerini çok net olarak duyuyordum. Niye geldiğimi idrak edince ayağa kalkmaya çalışmıştım ancak bişey buna izin vermiyordu. Can'ın eli...

Bileğimi sımsıkı kavramıştı. Yüzü terlediği için kâbus gördüğüne kanaat getirmiştim. Sesi fısıltıyla geliyordu. Çektiğim bileğimide hâlâ bırakmamıştı.

"Gitme!" Tek elimle çıkarttığım pencereyle bir yandan anlını siliyordum. Gördüğü rüyanın ne kadar kötü olduğu bunu kanıtlıyordu.

"Beni Affet!"

"Nisa!" Kendi ismimi duymamla alnındaki elim duraksadı. Yüzüne baktığımda hâlâ rüyanın etkisindeydi. Beni görüyordu ve bu beni aşırı derecede merak ettirmişti. Peceteyi kenara bıraktım. Ardından gevşeyen bileğimi çektim. Ismimi sayıklayacak kadar ne görüyordu. Ve affetmemi isteyecek kadar ne yapmıştı? Yataktan hızlıca kalktım. Neden böyle bir tepki verdiğimi dahi bilmiyordum. Belkide olaylar üst üste gelmişti. Kendimi kapıdan zar zor dışarı açtığımda gözlerim kapalı bir andaydım. Yaslandığım kapıdan , kapattığım gözlerimle niye buraya geldiğimi unutmuştum. Gözlerimi yavaşça açtığımda karşımda kimse yoktu. Alya bizi izlemişti ve gitmişti. Onu seviyordu. Görmek istiyordu. Nasıl bu kadar düşüncesiz olabilmiştim . Bahçeye koşar adımlarla çıktım. Etrafta kimsecikler yoktu. Nereye gitmişti bu kız? Telefonunun titremesiyle bakışlarımı telefonuma çevirdim.