NİSA

23 - Sen Bana Aşıksın

"Senin beni yanımda ne işin var?"dedi kaşlarını çatmıştı acıyan kolumu tutarak ayağa zar zor kalktım.

"Hayvan gibi çekmeseydin olmazdım yanında" dedim acıyan kolumu sıvazlayarak(ovalayarak).

"Emin misin? yoksa yanıma gelip yatmış olamayasın" dedi gülmeye başlayarak.

"Sen ne diyorsun ya!" dedim elime geçen yastığı ona attım aynı hızla yastığı tuttu.

"Dedim işte doğruyu söyle" dedi gülmeye devam ederek.

"Asıl sen bilerek çektin beni sen doğruyu söyle" elime geçen yastıkları atıyordum ona. o ise attığımın hepsini yakalıyordu tam o anda ayağım burkuldu düşecekken yakaladı bileğimden.

"projemin başına bir şey gelmesin" dedi ne dediğini anlamamıştım. Proje diye bana mı diyor diye düşünmeye başladım ta ki bileğimi bırakıp projeyi ayağa kaldırana dek. ve gülerek salondan ayrıldı.

Arkama baktığımda gerçekten projenin üzerine düşeceğimi fark etmiştim. "Tam bir Öküzsünn!!" diye bağırdım ardından tüm gücümle. Icimden projesine bir tane geçirmek geçti ama bayağıdır uğraştığını bildiğim için sadece bakmakla yetindim.

Kahvaltımızı yaptıktan sonra okula gittik. Çok az bir zaman kalmıştı bitmesine ve projenin ne amaçla yapıldığını anlamıştım. Hoca bitirme ödevi olarak proje ödevi vermişti. Can'da 4. Sene geçmek için çok önceden başlamıştı projeye. her

Son güne kadar her günüm proje çizmekle geçti. son rütuşlarımı tamamlamak için tekrar geçmiştim projemin karşısına. uykumda inanılmaz derecede bastırmıştı kafamı hafifçe projeden kaldırdım mutfaktan gelen taze kahve kokuları her tarafa yayılmıştı. Az sonra iki kahve fincanıyla kapıdan Can göründü. Yavaş yavaş kahveleri getirirken halının ucuna takılıp kahvenin tekini projeme döktü. son gücümle bağırsamda proje tamamıyla kahve olmuştu ve yarın son günüydü. Hemen bir bez bulup silmeye başamıştı can. Bense baş ucunda oturuyordum hala projenin. Göz yaşlarımı tutamadım yerimden kalkıp hızlıca odama gittim. şimdi ne yapacaktım ben. Hoca zaten çok sinirli bir insandı. Üstüne üstlük rezil olmadığım kalmıştı sınıfa onu da yarın olacaktım. Yatağımın içine girip biran önce uyumak için gözlerimi kapattım.

sabah uyandığımda Can yoktu utancından erken çıkmıştı belli ki. salona gidip projemin son haline baktım.kahve dökülen yeri sararmıştı ve hala buram buram kahve kokuyordu üstünden.

üzerimi hızla giyinip okula gittim. Yanıma alldığım projemi hocaya dersten sonra göstermeye karar vermiştim. en arka sıraya geçip oturdum can'da kapının önündeki sıraya oturmuştu bakmadım sinirim ona karşı çok fazlaydı. Hoca içeriye girince ufak çaplı bir fısıltı oluştu. Elindeki projeyi masaya bırakarak bana baktı. Rezil durumumu anlatmış olacağını düşünüp önüme baktım.

"Nisa aferim kızım çok beğendim" dedi hoca bakışımı ona çevirdim amlamsız şekilde.

"çok iyi bir proje çıkartmıssın" dedi.Dalgamı geçiyordu benimle. Projeyi çevirdi bize doğru.

"Bu projeyi nisa arkadaşınız yapmış ve oldukça başarılı" diyerek cümlesini tamamladı. ama benim projem yanımdaydı.

"Iyi de bu benim değil ki?" Dedim sessizce. Proje bana ait değildi. Ancak benim adımı vermişti. Hoca dersten ayrıldıktan sonra Can'ı yakaladım.

"Niye böyle bir şey yaptın"

"Emeklerini mahvettim bunu özür olarak say" dedi ve ilerlemeye başladı.

"Ya sen?" Dedim arkasından.

"Seneye bir daha çizerim sıkıntı değil" dedi ilerleyerek.

Tabi ki yaptığı hatayı bu şekilde telafi etmesine izin vermeyecektim. Çünkü bu ödevle çok uzun bir zamandır uğraşıyordu ve artık bu dersten geçip mezun olmalıydı. Hocanın odasını ararken diyeceğim şeyleri düşündüm ve projemi de yanıma aldım. Her ihtimale karşı inanmazsa diye taşıyordum onu.