my player | minsung

Buna kim inanir kadir inanir skdnsksnnd

Sabahın erken saatlerinde, Jisung, elindeki çantasını savurarak okul yolunu tutuyordu. Henüz yolun yarısındaydı ki, Seungmin'i köşede sinirli bir şekilde kendi kendine söylenirken gördü. Yüzünde ciddi bir ifade, elinde ise bitmek üzere olan bir kahve bardağı vardı.

"Hey, sabah sabah neyin var senin? Birilerine mi sövüyorsun?" diye sordu Jisung, gülümseyerek.

Seungmin ona doğru döndü, derin bir nefes alıp başını iki yana salladı. "Ulan... Jisung, sana bir şey söyleyeceğim ama siktir git dalga geçme tamam mı?"

Jisung kaşlarını kaldırdı, merakı iyice artmıştı. "Hadi ama, ne diyeceksen de. Bakayım ne çıkacak bu kadar küfür ettiren şey," dedi, alaycı bir şekilde.

Seungmin, gözlerini devirip çantasına uzandı, bir şeyler arıyormuş gibi yaparak o anı kaçırmak istedi. Sonunda pes etti ve hızlıca itiraf etti: "Chan'dan hoşlanıyorum."

Jisung'un gözleri büyüdü, bir an ne diyeceğini bilemedi. Sonra, Seungmin'in itirafını işleyip ani bir kahkaha attı. "Oooooo! Seungmin, sen ciddisin ha? Lan Chan mı? Oha!" dedi, gülmekten karnını tutarak.

Seungmin, onun kahkahalarını duyunca sinirle suratını buruşturdu. "Cidden dalga geçiyorsun işte! Ulan siktir, senle konuşan pişman olur!" dedi, kaşlarını çatarak.

Jisung, Seungmin'in omzuna dostça vurdu. "Yok be, tamam, geçtim dalgayı. Ama Chan ha? Valla hiç beklemezdim. Düşünsene, sen ve Chan... Bir garip olurdu. Peki, söyledin mi ona?"

Seungmin, gözlerini yere dikti. "Söylemedim lan daha. Nereden başlasam, ne desem bilemedim. Tam sikim gibi bir durum. Sence ne yapmalıyım?"

Jisung gülümseyerek ona baktı. "Bence açılmalısın oğlum. Chan ne kadar cool görünse de, o da sonuçta bir insan. Belki de aynı şekilde hissediyordur, nereden bileceksin?"

Seungmin başını salladı ama gözlerindeki tereddüt hâlâ yerindeydi. "Bilemiyorum işte... Ama haklısın galiba, denemekten bir şey çıkmaz."

İkisi birlikte okula yürümeye devam ederken, Jisung'un aklı hâlâ Seungmin'in itirafında takılı kalmıştı. "Vay be... Seungmin ve Chan ha? İlginç," diye düşündü kendi kendine.

Gün hızla geçip dersler sona erdiğinde, Jisung futbol antrenmanına gitmek üzere soyunma odasına yöneldi. İçeri girdiğinde ise o an kalbi garip bir şekilde hızlanmaya başladı. Minho, sırtı dönük bir şekilde dolabının önünde duruyordu. Jisung, onu görünce duraksadı. Birkaç saniye boyunca sadece onu izledi, sonra yavaşça ona yaklaştı.

"Minho? Sen burada ne yapıyorsun?" diye sordu Jisung, sesi hafifçe titreyerek.

Minho, başını hafifçe yana çevirip ona göz ucuyla bakarak gülümsedi. "Buraya nakil oldum. Sürpriz yapmak istedim," dedi, sesi yumuşak ve neredeyse fısıltı gibiydi.

Jisung'un kalbi duracak gibi oldu. "Nakil mi oldun? Buraya mı? Neden bana söylemedin?" diye sordu, şaşkınlığı sesinden kolayca anlaşılabiliyordu.

Minho, dolabını kapatıp yavaşça ona doğru birkaç adım attı. Gözlerinde bir şeyler parlıyordu, ama Jisung bunun ne olduğunu çözemedi. "Sana sürpriz yapmak istedim, Jisung," dedi, sesi biraz daha yumuşak ve ciddi bir tona bürünerek. "Artık aynı okuldayız. Her gün seni görebileceğim."

Jisung, bir an için ne diyeceğini bilemedi. Kalbi deli gibi atarken, Minho'nun yüzüne baktı. "Bu çok... garip, ama aynı zamanda... bilmiyorum, bu iyi bir şey mi?"

Minho, hafif bir kahkaha attı ve Jisung'un omzuna dokundu. "Bence çok iyi bir şey, Jisung. Artık çok daha fazla birlikte olacağız. Sen de bunu istiyorsun, değil mi?"

Jisung, Minho'nun bakışları altında kızardığını hissetti ama hemen toparlandı. "Tabii ki... yani, evet, neden istemeyeyim? Sadece... biraz şaşırdım."

Minho, ona bir süre daha baktıktan sonra gülümseyip geri çekildi. "O zaman alışsan iyi olur. Artık seni bırakmam kolay kolay."

Jisung, bu sözlerin altında ne yattığını düşündü, ama Minho'nun onu böyle bırakıp gitmesiyle sadece kendi düşüncelerinde kayboldu. Minho'nun okuluna nakil olması her şeyi değiştirecekti, belki de hissettikleri çok daha belirginleşecekti.

gunler sonra yb fazla beklettim beni gebertmeyin finali soracak olursaniz yakin degil ama yakin gibi kararlastirmadim