Świat niewolników

22 Wspomnienia

Wieczorem leżąc w łóżku myślałem nad tym co mi powiedział.

Lubił szczerość i przez chwilę miałem myśl w głowie żeby powiedzieć mu wszystko o ogrodniku.

Zrezygnowałem z tego pomysłu uznałem, że narobię mu więcej problemów. Zresztą już się nade mną trochę poznęcał to może da mi już spokój.

Dodatkowo mnie jeszcze szantażował tymi zdjęciami i filmem. Na pewno uwierzy w jego fałszywe dowody w końcu zna go dłużej niż mnie.

Po chwili usłyszałem otwierające się drzwi w których pojawił się Andrzej.

Podniosłem się z łóżka w pozycji siedzącej.

Stało się coś? - zapytałem bo nie miałem dobrych przeczuć.

-Nic takiego... Chciałem cię tylko poinformować że znów mam wyjazd służbowy.

Nie wiem czemu ale poczułem się przerażony kiedy to usłyszałem.

-Nie wiem może na 2/3 dni. Wyjeżdżam jutro rano - oznajmił spokojnie ale ja nie czułem się spokojny.

-To tyle... - odwrócił się kierując się w stronę drzwi.

Mogę dziś spać w tobą? - zapytałem szybko w ostatniej chwili zanim wyszedł.

Szczerze sam nie wiem czemu to zrobiłem, poczułem po prostu że wtedy będę czuć się bardziej bezpiecznie.

Kiedy to powiedziałem zacząłem się stresować jak zareaguje, ale uśmiechnął i kiwnieciem głowy pokazał mi, żebym poszedł z nim.

W takim razie zrobiłem to i znaleźlismy się w jego pokoju. Kiedy tam byliśmy podszedł do szafy i wyciągnął z niej jedwabny szlafrok który mi podał. Możesz się umyć. Jeśli chcesz może to być nawet długa kąpiel nie stresuj się czasem.

Kiedy byłem w jego łazience to poczułem że w sumie nie mam ochoty zanurzyć się na długie godziny w wodzie więc po prostu wziąłem szybki prysznic i wróciłem do Andrzeja który sam wszedł do łazienki kiedy wyszłem.

Kiedy Andrzeja nie było moją uwagę przykuł balkon. Otworzyłem drzwi balkonowe i wyszłem na zewnątrz obserwując miasto.

Obserwowałem te wszystkie bloki w których światło się świeciło te wszystkie samochody te sklepy które jeszcze były otwarte zwyczajnie obserwowałem normalne życie które mi odebrali...

Byłem zły na siebie, że narzekałem na wszystko zamiast doceniać to co miałem. Tęskniłem za rodziną za znajomymi za swoim światem za wolnością za swobodą w swoim własnym domu. I przypomniałem sobie co się stało kiedy tu trafiłem. Jak czułem, że wszyscy są przeciwko mnie jak mnie brutalnie karali gwałcili i głodzili jak zmuszali mnie do różnych prac i mojego pierwszego wlasciciela.

Ta tęsknota i te wszystkie złe wspomnienia sprawiły że totalnie się rozkleiłem. Można powiedzieć, że się wyłączyłem nie myślałem o tym gdzie jestem co robię z kim jestem, jedyne co teraz miałam w głowie to te wspomnienia.

Włączyłem się dopiero wtedy kiedy poczulem, że Andrzej otulił mnie kocykiem.

-Chodź do środka bo na zewnątrz jest zimno - powiedział spokojnie, a ja przetarłem łzy i poszedłem za nim.

Usiedlismy na łóżku i zaczął mnie głaskać ręką po plecach.

-Ray co się dzieje? - zapytał po chwili.
Czyli zauważył...

-To nic takiego - odpowiedziałem, bo miałem nadzieję, że odpuści ale jednak nie.

Dalej dopytywal aż w końcu uległem i powiedziałem mu o tych wszystkich wspomnieniach.

Było widać że słuchał mnie uważnie. Po tym wszystkim przytulił mnie, a ja odwzajemniłem to.

-Wiem, że źle się tu czujesz nie mogę ci pomoc wrócić do domu albo sprawić, że zapomnisz o wszystkim, ale chce chociaż spróbować, żeby było ci już tylko lepiej i tak nie cierpiał - mówił to z troską w głosie aż zrobiło mi się trochę lepiej.

-Wiem o tym i doceniam to nawet w ostatnim czasie myślałem jak mogę ci się odwdzięczyć, ale nie wiem jak. W końcu jako nieowolnik nic nie mam...

-Wystarczy mi tylko, żebyś nie uciekał był dla mnie miły i szczery. Ja o tym zapomniałem k wiesz jak to się skończyło.

-Będę obiecuje - jeszcze chwilę mi zajęło zanim się uspokoiłem. Właściciel przez cały czas mnie tulił i cierpliwie czekał aż sam się uspokoje.

- Chcesz już spać?

Po tym pytaniu kiwnąłem głową i położyliśmy się razem.

Leżąc już pod kocem wtuliłem się w niego i udało mi się zasnąć.