Van dure jurkjes naar goedkope trainingspakken.

deel 1

pov Chainez:

Ik viel in slaap terwijl ik huilde. Mijn vader is dood? Is dat waar? Ik kan niet zonder hem leven! Hij zorgde voor me sinds zijn scheiding van mijn moeder negen jaar geleden; hij was mijn enige familie...

Ik word wakker, het is 9 uur. Ik had geen zin om te eten, dus ik was me aan het wassen en begon mijn koffers te pakken. Ik neem al mijn spullen mee; ik wil hier nooit meer terugkomen! Vooral niet met die vrouw, mijn "stiefmoeder," want het is haar schuld dat ik moet vertrekken! Het vermogen van mijn vader moet minimaal 450 miljoen dollar zijn en ik heb niets?

Ik had zelfs geen zin om met haar te onderhandelen, ze is te materialistisch om me zelfs maar 5 dollar te geven... Ik breng de dag door met het inpakken, er waren zoveel spullen dat ik wat moest laten liggen.

'S Avonds besluit ik mijn moeder te bellen; het is bijna twee maanden geleden dat we voor het laatst hebben gesproken, maar ik moest haar laten weten dat ik over minder dan drie dagen zou komen...

#Oproep 

Een mannenstem: "Hallo?" (Ik neem aan dat het mijn broer is...) 

Ik: "Hallo, eh..." 

Hij: "Ja, wie is daar?" 

Ik: "Het is Chaïnez." 

Hij: "Wie is Chaïnez?" 

Ik: "Je zus." 

Hij: "Verdomme... MAMAAAN, JE DOCHTER IS AAN DE TELEFOON!"

Ik hoor hem de telefoon neerleggen en ik hoor de voetstappen van mijn moeder. Ik weet niet waarom, maar sinds de scheiding van onze ouders haat mijn broer me...

Mijn moeder: "Hallo, Chaïnez?" 

Ik: "Ja, mama, hoe gaat het?" 

Zij: "Ja, El Hamdoulillah, en met jou, mijn dochter?" 

Ik: "Eh... Ja, met mij ook." (Ik begin te huilen) 

Zij: "Huil je?" 

Ik: "Mama... Papa, hij is... hij is dood!" 

Zij: "Ah... Nou, Allah y Rahmo. Wanneer is hij overleden?" 

Ik: "Gisteren... Hij is gisteren overleden." 

Zij: "En jij? Blijf je helemaal alleen?" 

Ik: "Nee, juist niet... Ik... ik ga komen... Ik heb niets, ze heeft alles van me afgenomen." 

Zij: "Marahba bik, het is hier jouw thuis, ook al heb je nooit van deze plek gehouden..." 

Ik: "Dank je... Ik kom over twee dagen... kun je me ophalen van de luchthaven?" 

Zij: "Ja, ik kom met je broer, hoe laat land je?" 

Ik: "Normaal gesproken om 19 uur." 

Zij: "Oké, goed, mijn dochter, ik ga boodschappen doen, bel me voordat je het vliegtuig neemt, oké?" 

Ik: "Ja... Tot ziens." 

Zij: "Selem benti." 

Ik: "Eh, ja, selem!"

Ik was opgelucht dat ze me niet had afgewezen, maar ik was bang, bang om mijn broer weer te zien... Hij is 23 jaar, hij heet Aymen en ik weet verder niets over zijn leven. De laatste keer dat ik hem zag was hij 14, dus hij moet veranderd zijn...

In ieder geval, ik breng de twee dagen door, heb iedereen vaarwel gezegd, heb mijn kamer leeggeruimd en de sleutels aan onze huishoudster gegeven. Ik had geen zin om mijn stiefmoeder te zien.