Van dure jurkjes naar goedkope trainingspakken.

deel 15

pov Aymen: 

02:00 uur, we hebben overal gezocht, maar niets gevonden. Mounir is niet buiten, dus ik besluit hem te bellen.

**Telefoongesprek**

**Mounir**: "Hallo?"

**Ik**: "Ja, het is Aymen."

**Mounir**: "Alles goed of wat?"

**Ik**: "Ja... Hamdoullah... Zeg, hoe laat zag je Qassim beneden bij mijn huis?"

**Mounir**: "Weet ik niet, Wollah, het moet rond 13:00 uur zijn geweest of zoiets. Waarom? Zeg me niet dat je nog steeds naar hem zoekt?"

**Ik**: "Verdomme... Ja, ik zoek hem nog steeds, maar niet om dezelfde reden als eerder... Hij heeft... Hij heeft mijn zus ontvoerd."

**Mounir**: "Ben je serieus? Maar wacht, dat was toen ik hem zag?!?"

**Ik**: "Ja."

**Mounir**: "Verdomme, die klootzak..."

**Ik**: "Hoe dan ook, als je iets van hem hoort, bel je me meteen, oké?"

**Mounir**: "Maak je geen zorgen, broer. Morgen probeer ik haar te vinden. Ik zal een paar vrienden waarschuwen."

**Ik**: "Bedankt, je helpt me echt."

**Mounir**: "Natuurlijk, we zijn familie! Hoe dan ook, we houden contact."

**Ik**: "Ja, tot later."

**Amir**: "En, wat heb je gevonden?"

**Ik**: "Het is Qassim, hij was om 13:00 uur bij mijn blok..."

**Amir**: "Gelukkig."

**Ik**: "Wat bedoel je met 'gelukkig'? Ben je serieus?"

**Amir**: "Ja, zou je liever hebben dat het iemand anders is en we niet weten wie? Nu weten we tenminste wie we zoeken."

**Ik**: "Ja, daar heb je gelijk in."

Plotseling kreeg ik hevige buikpijn, het was zo erg dat ik nauwelijks kon ademen!

**Amir**: "Aymen? Hé, wat is er aan de hand?"

**Ik**: "Mijn buik!"

Hij trok mijn T-shirt omhoog, en ik zag zijn gezicht verbleken.

**Amir**: "Ontsteking van de buik."

**Ik**: "Wat is dit voor onzin?!? Verdomme, het doet zoveel pijn!"

**Amir**: "Het komt door de klappen die je op je buik hebt gekregen, je hebt een gigantische blauwe plek, bijna zwart. Je moet er ijs op leggen."

Ik herinnerde me dat ik dezelfde pijn gisteravond had, en toen Chaïnez me wat ijs had gebracht, ging het weg. Dus ik zei tegen Amir dat hij naar huis moest gaan.

**Amir**: "Kun je alleen naar boven? Ik ga Qassim zoeken."

**Ik**: "Ja, maak je geen zorgen, maar ik blijf niet lang binnen, ik ga straks weer naar buiten."

**Amir**: "Waarom ga je naar buiten?"

**Ik**: "Mijn zus is ergens met die klootzak, denk je dat ik rustig thuis blijf?"

**Amir**: "Aymen, je hebt buikpijn en je been is gebroken, je kunt niet bewegen. Blijf thuis, ik zorg voor Qassim. Het ergste is dat we nu weten dat hij het is, dus we hoeven hem alleen nog te vinden."

Toen ik uit de auto stapte, was het 03:52 en in de hal stonden nog steeds een tiental jongens. Ik liep langs hen zonder veel aandacht te besteden, ik had geen zin om te praten.