Mijn moeder ruimt de tafel af. Ik help effe mee ik pak 2 borden en breng ze naar de keuken. Ik zie uit mijn oog hoeken dat kamelia ook helpt met het afruimen van de tafel. Mijn moeder seint me dat ik met der moet praten. Ik knik snel en voel me gelijk ongemakkelijk. Na het afruimen gaan we weer zitten in de woonkamer. Het is super stil en niemand praat. "serieus" zei de haar moeder uit het niets "hou op met dit spelletje en maak het gewoon goed!" zei haar moeder weer. Ik sein naar kamelia of ze naar mijn slaap kamer komt. Ze knikt snel en we lopen naar mijn kamer. Ik hou de deur open en we gaan zitten op mijn bed.
Ik: ik weet dat je overtuigd bent dat ik ben veranderd maar ik ben precies de zelfde chainez als 9 jaar geleden
Kamelia: weet ik, het doet gewoon pijn denkend dat je me gewoon vergeten bent na al die jaren hoopte ik eigenlijk alleen naar jouw terugkeer.
Ik: ik miste je ook
we omhelsde elkaar. Ik had dit nodig. Ik liet een paar traantjes vallen. Eindelijk een vriendin.
Ik hoor de voordeur open gaan. Aymen komt binnen. Ik hoor zijn voetstappen naar de woonkamer.
Niet veel later hoor ik hem schreeuwen tegen mijn moeder dat ze kamelia niet moest uitnodigen omdat ik een slechte invloed heb. Bang kijk ik kemalia aan als ik zijn voetstappen dichterbijer hoor komen.
**Kamélia**: Maak je geen zorgen, hij gaat je niets doen!]
**Aymen**: Kamélia, ik wil geen ruzie met jou, dus HOU JE MOND! Ga hier weg!
**Kamélia**: Jij bent gek, ik ga nergens heen!
**Aymen**: IK MEEN HET! GA WEG OF ANDERS...
**Kamélia**: OF ANDERS WAT? STOP MET JE KINDERACHTIG GEDOE! ZE WAS 9 TOEN ZE WEGGING, WAAROM DOE JE ZO MOEILIJK?
**Aymen**: (Hij kalmeert en kijkt Kamélia scheef aan) Praat je zo tegen mij? Schreeuw je tegen mij? Denk je dat ik een watje ben? IK BEN GEEN WATJE! GA WEG!
**Ik**: Het is goed, Kamélia, maak je geen zorgen, ga maar!
**Kamélia**: (Ze staat op en duwt Aymen opzij) Als je haar aanraakt, Aymen, dan lach ik niet meer met je. Je kent me, ik ben aardig, maar niet dom. ALS JE HAAR AANRAAKT, zal je het zien.
Kamélia verlaat de kamer en Aymen sluit de deur op slot. Ik was doodsbang! Hij keek me woedend aan, zijn kaken gespannen. Ik bleef stil liggen op mijn bed en kwam langzaam overeind.
**Aymen**: Wat wil je eigenlijk? Wat is je doel? JIJ BENT EEN HOER, EEN SLONS, EEN GOLDDIGGER, WAT JE OOK BENT, NIEMAND GEEFT OM JOU!!! KAMÉLIA MOET JE MET RUST LATEN, ZE HEEFT JE VERVANGEN TOEN JE WEGGING. NU MOET JE HET ACCEPTEREN EN HAAR MET RUST LATEN, BEGREPEN?
**Ik**: Maar waarom zie je me zo?
**Aymen**: IK ZIE JE PRECIES ZOALS JE BENT, TOCH? HOU JE MOND, PRAAT NIET MET ME.
Hij opent de deur om weg te gaan, maar komt meteen Kamélia tegen.
**Kamélia**: Ben je serieus bezig?
**Aymen**: Hou je mond en ga naar de woonkamer, anders sla ik je tanden eruit!
**Kamélia**: Ga zelf naar de woonkamer, mafkees.
Ze loopt de kamer binnen en probeert de deur dicht te doen, maar Aymen houdt haar tegen.
**Aymen**: Maak je een grap? Je kiest ervoor om bij die slet te blijven in plaats van naar mij te luisteren? Wie stond er negen jaar voor je klaar toen die 'vriendin' van je besloot weg te gaan? Kies maar: of die hoer of je vriend.
**Kamélia**: Je bent niet wijs. Als je echt een vriend was, zou je me niet laten kiezen. Dus ik heb gekozen.
Ze slaat de deur dicht en laat Aymen buiten staan. Ze komt nonchalant op mijn bed zitten alsof er niets is gebeurd. Ik was geschokt maar ook blij! Blij dat ze voor mij koos, ondanks alles. Maar ik voelde me ongemakkelijk dat ze überhaupt moest kiezen, want Aymen was haar 'beste vriend' sinds negen jaar...
We zeiden niet veel. Ik wist niet wat ik moest zeggen, bang dat Aymen me dit kwalijk zou nemen. Het was al 3:12 uur en we werden moe.
**Khalti Aïcha**: KAMÉLIA, we gaan!
**Kamélia**: IK KOM ERAAN! Ik geef je mijn nummer, we bellen wel.
**Ik**: Ja, is goed.
Kamélia vertrekt uiteindelijk, maar de spanning met Aymen blijft enorm hoog.
De volgende dag:
telefoontje:
**Ik**: Hallo **Kamélia**: Hé Chaïnez, hoe gaat het? **Ik**: Goed en met jou? **Kamélia**: Ja, hetzelfde, hamdoullah! Luister, ik wilde je zeggen, weet je nog dat ik de laatste keer zei dat we nieuwe spullen voor je moeten kopen? Kun je vandaag? **Ik**: Euh... Ja, ik denk het. Wacht even! Ik ga het aan mijn moeder vragen...( en ze zegt dat het goed is.)**Ik**: Het is goed, ik kan. **Kamélia**: Oke, weet je wat, ik ben er over 10 minuten. Ik wacht beneden op je, maak je klaar en 3efek, geen hakken of rokken! **Ik**: Eh... Kun je naar boven komen? Ik wil niet alleen naar beneden gaan in de hal, en dan kun je me meteen zeggen wat ik moet aantrekken! **Kamélia**: MDDDR oke, ik kom er nu aan. **Ik**: Dank je! #Einde
Ze woonde in het gebouw er recht tegenover, dus ze was er binnen 5 minuten. Ze groette mijn moeder en kwam naar mijn kamer. **Kamélia**: Heb je een joggingbroek? **Ik**: Ja, wacht even. Ik zoek mijn joggingbroek en geef het aan haar, maar ze begint te lachen... **Ik**: Wat? **Kamélia**: Nee, serieus, heb je niet een ANDERE joggingbroek? Geen Louis Vuitton... Misschien iets van Adidas of Nike of zoiets! **Ik**: Nee, ik heb Nike-shorts, maar het is beter dat ik hier geen shorts draag... **Kamélia**: Ja, dat moet je ook zeker niet doen! Weet je wat, pak een skinny jeans, maakt niet uit welke kleur, en ik kies de rest! **Ik**: Oke. Ik zoek en vind een Guess skinny jeans, hij was lichtblauw/grijs. Ik geef het aan Kamélia en ze begint iets te zoeken dat erbij past. **Kamélia**: Heb je geen zwart topje zonder groot merk erop? Dat er niet groot CHANEL op staat? **Ik**: Ja, kijk in die koffer daar, daar heb ik al mijn simpele tops in gedaan. Ze opent de koffer en haalt een zwart hemdje eruit, ze geeft me mijn spijkerjack (in dezelfde kleur als mijn skinny jeans), en dan beginnen we naar schoenen te zoeken. **Ik**: Gaan espadrilles hierbij? **Kamélia**: Ja, dat is prima! **Ik**: Oke, ik ga me omkleden. Ze gaat naar buiten en ik kleed me om. Ik vond het simpel, maar ik had geen keuze! Ik voegde me bij Kamélia in de woonkamer, waar ze met mijn moeder praatte. **Ik**: Zullen we gaan? **Kamélia**: Raaaay, dit staat je goed, zie je wel, dit is beter dan hakken en al dat gedoe! **Mijn moeder**: Het is waar, benti, zo ziet het er goed uit! **Ik**: MDDR, dank je. **Mijn moeder**: Wacht, ik geef je wat geld, waar ga je heen zo? **Ik**: Nee, hoeft niet ... Ik heb mijn kaart, er staat nog geld op mijn rekening, maak je geen zorgen. **Mijn moeder**: Oh, goed dan, veel plezier en tot later. **Kamélia**: Ja, selem, tante! **Ik**: Selem! **Mijn moeder**: Selem, meisjes! Ik pak mijn telefoon, mijn pinpas en mijn sleutels, en we gaan! In de lift was ik al gestrest, ik wilde de jongens beneden niet zien, de "muurbewakers" zoals Kamélia ze noemt. De liftdeuren gingen open en natuurlijk waren er een stuk of tien jongens!
Ze draaiden zich allemaal naar ons om, Kamélia liep zonder problemen midden door hen heen, ze gaf zelfs een paar jongens een hand, en ik volgde haar gewoon. Buiten stonden er ook een paar, en zoals gewoonlijk was Aymen daar ook met hen.
**Ik**: Kamélia, kom, we gaan aan de andere kant voorbij. **Kamélia**: Ben je gek? Ik ga niet helemaal om hen heen lopen, gewoon doorlopen en negeer ze! Ik draaide mijn hoofd en zag dat Aymen zijn vuisten balde. Ik liep snel door en we liepen naar de bushalte. De rit sla ik over, er gebeurde niets bijzonders. Kamélia vertelde me alleen dat we naar de stad gingen. Na 20 minuten rijden kwamen we aan, het was een groot winkelcentrum met veel winkels, en ik zag meteen mijn favoriete winkel! Galerie Lafayette!
**Ik**: Kamélia, kom, laten we naar de Galerie Lafayette gaan! **Kamélia**: MDDDR, ben je gek? Wil je dat ik een hartaanval krijg? **Ik**: Waarom een hartaanval? **Kamélia**: Heb je de prijzen daar gezien?! Nee, wij beginnen bij Foot Locker! **Ik**: Maar Foot Locker is een winkel voor jongens! **Kamélia**: Nee joh, ze hebben ook meisjesdingen, je zult het zien! We zijn toch gekomen om joggingbroeken en sneakers te kopen, die ga je niet bij de Galerie Lafayette vinden! Ik verwachtte het ergste! Ik in een joggingbroek? Nee, dat kan echt niet! Voordat ik kon antwoorden, trok ze me aan mijn arm mee, en we gingen Foot Locker binnen...
---
Vergeet niet te stemmen en te reageren!
JE LEEST
Van dure jurkjes naar goedkope trainingspakken.
RomanceNIET MIJN VERHAAL.. Dit is een verhaal van een schrijfster die jammer genoeg is overleden rond 2017.. Haar verhaal ging over chainez en haar leven na de dood van haar vader. Dit verhaal en dit boek spookt nog vaak rond in mijn hoofd. Ik weet dat d...
