Van dure jurkjes naar goedkope trainingspakken.

deel 30

pov aymen: 

Ik hoor geluid in de gang en daarna hoor ik Chaïnez en Amir elkaar welterusten wensen en hun deur sluiten. Ik kijk op mijn telefoon en zie dat het al 4:23 uur 's ochtends is, dus ik lig al bijna twee uur in bed en ik kan nog steeds niet slapen. Ik weet niet waarom, Wollah.

We hebben een geweldige avond gehad, maar Kamélia stressde me enorm. Ik weet niet wat haar probleem was, waarom ze zo'n houding had. Ik weet niet eens of het door mij kwam of dat ze gewoon paranoïde is, maar het laat me nadenken, en ik kan niet eens overdag met haar praten omdat de anderen er zijn. Zelfs als ze het weten, wil ik niet dat ze me betrappen terwijl ik soft ben of zoiets. Moet ik nu met haar praten? Maar ik ga haar wakker maken en ze gaat me irriteren... Maar goed, ik sta op, trek een korte broek en een hemd aan en ga naar haar kamer.

Ik open zachtjes de deur zodat niemand wakker wordt, want als iemand me midden in de nacht naar haar kamer ziet gaan, zullen ze dingen gaan bedenken, haha. Ik sluit de deur achter me en ga op haar bed zitten. Ze ligt met haar rug naar me toe en slaapt diep.

Ik: Kamélia?

Zij: ...

Ik: Wakker worden *ik leg mijn hand op haar schouder*.

Zij: Hm...

Ik: Kom op, word wakker.

Zij: Aymen?

Ik: Ja.

Ze richt zich op en kijkt me aan met een wazige blik, haha.

Zij: Wat doe je hier?

Ik: Wat een warm welkom...

Zij: Ik maak geen grapjes, praat. Wat doe je? Waarom kom je zomaar mijn kamer binnen?

Ik: Waarom ben je zo vijandig? Ik wilde gewoon met je praten, begin niet kinderachtig te doen. Wollah, je hebt me al de hele avond geïrriteerd.

Zij: Waarom heb ik je geïrriteerd?

Ik: Ik weet het niet, we hebben een geweldige avond gehad en jij was de enige die boos was en niet gelukkig leek. In het restaurant wilde ik je gewoon tegen de muur gooien omdat je me zo gestrest maakte.

Zij draait zich om en gaat weer liggen. Dus is het mijn schuld? Ik zit me helemaal druk te maken, en ze zegt niks. Is ze serieus?

Ik: Kamélia, luister, ik heb de moeite genomen om je op te zoeken, rustig te blijven en met je te praten, dus draai je om, luister naar me en antwoord, anders breng je de nacht door op het balkon.

Ze draait zich om en doet het lampje aan, want het was bijna helemaal donker. Het enige licht kwam van de maan door het raam. Ik ga ook liggen en kijk naar haar, wachtend tot ze iets zegt, maar ze zegt niets. Ze kijkt me gewoon aan.

Ik: Dus, wat is er aan de hand?

Kamélia: Ik... Ik ben het zat, Aymen. Je zei dat je het met Qassim had opgelost, dat het voorbij was, maar ik weet dat dat niet waar is. Het lijkt alsof je me voor de gek houdt, en met die andere meisjes is het nog erger. Als Chaïnez je telefoonboek niet had gewist, had je het nooit gestopt, en je...

Ik: Oké, ik snap het... Zeg nooit meer dat ik je voor de gek houd. Wollah, dat is niet waar.

Kamélia: Het voelt zo.

Ik: En dat is alles? Dat is het enige?

Kamélia: Het enige? Pfff, alsof het niks is.

Ik: Nee, het is niet zo erg dat je de hele avond hebt verpest.

Ze zegt niets en draait zich weer om en doet het licht uit, alsof ze niks geeft om wat ik zeg?

Ik: Kamélia, Wollah, ik wil niet dat we ruzie maken, dus draai je om.