Van dure jurkjes naar goedkope trainingspakken.

deel 19

We stappen in de auto en hij start, nog steeds in stilte.

**Aymen**: Ik wilde dat je mee zou komen om te praten.

**Ik**: Praten over wat?

~DEEL 19~

**Aymen**: Over... Je weet wel waar ik het over heb?

**Ik**: Je hebt me zoveel dingen verteld, wees duidelijk.

**Aymen**: Ik weet dat je weet waar ik het over heb, je wilt gewoon dat ik het zeg zodat ik me een sukkel voel.

**Ik**: Je bent paranoïde...

**Aymen**: Ja... Ik heb mijn excuses aangeboden bij Kamélia, en nu is het jouw beurt. Ik heb spijt van alles wat ik je heb aangedaan en gezegd sinds je hier bent, maar ik was al 9 jaar boos, dus toen je terugkwam heb ik wraak genomen...

**Ik**: Ik was niet boos op je, maak je geen zorgen, je bent mijn broer, ondanks alles. Maar ik snapte niet eens waarom je zo boos op me was?

**Aymen**: Omdat toen je vertrok, je iedereen aan het huilen maakte. Van papa kon het ons niets schelen, maar jij, nee. Elke keer dat iemand om jou huilde, werd ik bozer op je. In mijn hoofd hield je niet van ons omdat je weg was gegaan! Ik... ik had nooit gedacht dat een kind van 9 zo'n keuze niet zelf kon maken, en ik gaf je de schuld. Vooral als ik mama hoorde huilen, dat was het ergste.

**Ik**: Waarom kon het je niets schelen om papa? Het spijt me dat ik weg ben gegaan, het is waar dat ik een keuze had, maar op 9-jarige leeftijd dacht ik niet aan de toekomst. Ik zag alleen de cadeaus en de speelgoedjes van papa, dus besloot ik hem te volgen. Ik dacht er niet over na dat ik jullie nooit meer zou zien...

**Aymen**: Je was klein, je kon het niet begrijpen. Maar ik was 14, hij was een klootzak tegen mama. Hij maakte haar leven moeilijk en ze bleef alleen bij hem voor ons, omdat ze niet wilde dat we zonder vader zouden opgroeien. Ze heeft hem lang verdragen, maar op een dag barstte ze uit en heeft ze hem eruit gegooid...

**Ik**: Dat wist ik niet...

**Aymen**: Dat is normaal, ik realiseerde me dat het dom was om je de schuld te geven en je ervoor te laten boeten.

Hij parkeert de auto, pakt zijn krukken en we stappen uit. Ik loop naar hem toe en geef hem een knuffel. Hij begreep er niets van, de arme jongen, maar hij gaf me er ook een terug.

**Ik**: Ik neem het je helemaal niet kwalijk, ik wilde gewoon dat het goed zou komen.

**Aymen**: Maak je geen zorgen, we gaan de verloren tijd inhalen!

Toen hij dat zei, was ik ZOOOO blij!!! Ik had eindelijk mijn broer terug, precies zoals hij 9 jaar geleden was! ❤️ In ieder geval, na een tijdje laat ik hem los en volg hem omdat ik geen idee had waar de snackbar zaak was.

**Aymen**: Weet je, mensen gaan lastig doen over jou, want iedereen wist dat je verdwenen was, dus let er gewoon niet op, vooral omdat er binnen alleen maar kerels zijn.

**Ik**: Oké, maak je geen zorgen.

We liepen verder, we sloegen om een gebouw heen en daar zag ik veel, maar ECHT heel veel jongens, en dat was alleen de buitenkant! Ik stopte meteen.

**Aymen**: Kom op, het zijn gewoon kerels, weet je wel.

**Ik**: Nou... Precies, het zijn kerels.

**Aymen**: MDDR, kom op nu.

Ik volg hem en iedereen kijkt ons met grote ogen aan. Sommigen stopten zelfs met praten, alsof ze iemand bijzonders hadden gezien. Dat waren alleen de jongens buiten, maar binnen was het ook vol... We gingen in de rij staan en er was een tafel vol met jongens vlak naast ons.