Van dure jurkjes naar goedkope trainingspakken.

Deel 3

POV Chainez: 

Ik keek haar aan zonder het te snappen, en toen sprong ze op me af en omhelsde me!

**~DEEL 3~**

Ik keek naar mijn moeder zonder te reageren. Na een tijdje liet het meisje me los en keek me aan. Ze zag dat ik niets begreep, en ik voelde me ongemakkelijk...

**...:** *Herinner je je me niet eens?*

**Ik:** *Euh... nee...*

**...:** *Ja, dat dacht ik al! Je verdwijnt 9 jaar zonder iets te laten weten, wat had ik dan verwacht...*

**Mijn moeder:** *Chaïnez, dit is Kamélia!*

**Ik:** *Kamélia? Wacht, ja, ik herinner het me...*

Ik dacht na terwijl ik naar haar keek... MAAR NATUURLIJK!!! Ze was mijn beste vriendin! Ik snap niet hoe ik haar ben vergeten... We kennen elkaar al sinds de crèche, maar toen mijn ouders 9 jaar geleden gingen scheiden (we waren toen allebei 9), verloor ik elk contact met haar. We hadden geen telefoon, geen Facebook, helemaal niets om contact te houden...

Ik had haar vast gekwetst! Ik voelde me zo schuldig en wist niet wat ik moest zeggen...

**Ik:** *Euh... Kamélia, ik w...*

**Zij:** *NEE, laat maar! Ga jezelf niet verontschuldigen. Je bent me vergeten, klaar. Excuseer mij dat ik weer in je leven ben gekomen!*

**Ik:** *Maar neem het niet zo...*

**Zij:** *Oooo, hoe moet ik het dan nemen? De meid vergeet me, terwijl we 9 jaar lang "beste vriendinnen" waren, en jij verwacht dat ik daar niet boos over ben?!*

**Ik:** *Nee, maar ik ben hier pas 3 dagen, jij bent de eerste persoon met wie ik praat naast mijn moeder, en je bent bovendien erg veranderd! Maar als je wist hoe hard ik heb gehuild toen we uit elkaar gingen...*

**Zij:** *Ik heb ook gehuild, maar ik ben jou niet vergeten! Je broer had gelijk, je bent echt veranderd...*

**Haar moeder:** *Kamélia, ze heeft zich al verontschuldigd!*

**Kamélia:** *Maakt niet uit, je vergeet niemand op die manier! het is goed, ik had het moeten verwachten.*

**Haar moeder:** *Kom op, hou op met mokken en zwijg! Chaïnez, mijn liefje, gaat het goed met je? Of negeer je mij gewoon?*

**Ik:** *Sorry, tante, het gaat goed met me, en met jou?*

**Haar moeder:** *Ja, Al Hamdoulillah, noem me maar "khalti", ik hou niet van "tante".*

**Ik:** *LOL, is goed. Ik kom zo terug.*

Ik ging naar mijn kamer en plofte op bed. Ik voelde me ellendig en had zoveel spijt! Ik wist niet wat ik moest doen. Kamélia was de enige die me hier kon accepteren, en ik had haar vergeten...

Maar ze was veranderd! 9 jaar geleden was ze klein en schattig, maar nu is ze een vrouw geworden! Kamélia is half-Mauritaans van haar moeder en half-Marokkaans van haar vader. Haar ouders heten Aicha en Nordine. Qua uiterlijk zijn we totaal verschillend: zij is getint, ik ben bleek; zij heeft lange, zwarte, gekrulde haren, en ik heb mijn haren kort en stijl laten knippen... Kortom, we zijn compleet anders!

Ik dacht na over hoe ik me kon verontschuldigen. Ik wilde niet dat ook zij zich van me zou afkeren...

**Mijn moeder:** *CHAÏNEEEEZ, KOM ETEN!*

**Ik:** *IK KOM!*

Met een knoop in mijn maag ging ik naar de woonkamer en ging tegenover Kamélia zitten. Mijn moeder had de tafel al gedekt, dus we begonnen direct met eten.

We aten in stilte, en ondanks de spanning voelde ik een sprankje hoop.

---

Vergeet niet te stemmen en te reageren?