Derin bir nefes alarak odasına girdiğimde, elimdeki ütülü kıyafetleri yatağa bırakmak için adımlayacaktım ki ardımdan kapının kapanmasıyla korktum. Oda karanlık bir hal aldığında arkamı döndüm ve karartıyla karşılaştım.
Boğazımdan akıp giden sıvını...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
1.10.24
yorum yapın yorumm 🥺
🖤
her nasılsa benim ruhum senin ruhunu tanıyordu, daha henüz tanışma fırsatı bile bulamadığımız halde.
3 Hafta sonra - Düğün günü
"Bebeğim herkes gelmiş sayılır, birazdan başlayacağız. Sen sakin ol tamam mı? Bu söylediğime saçma gelecek sana ama her şey şuana kadar mükemmel ilerliyor, öyle de devam edecek."
Arkadaşım Buçe bugün evleniyordu ve o kadar heyecanlıydım ki tek derdim onu biraz da olsa yatıştırabilmekti. Bu evlenecek olan birisi için çok saçmaydı belki de bilemiyordum. Heyecanı dışarıdan bile görünüyordu. Normaldi ama onun en güzel günüydü. Mutlu olması gereken en özel gün.
Eniştem bile heyecanlıydı. Arkadaşımı gelinlikle görünce ağlayacak kadar onu çok seviyordu. Şimdi ise Buçe Lorenzo'nun kolunun arasına elini koymuş ve çıkış saatini bekliyorlardı. Artık gelin ve damat odasında kimse kalmayacaktı.
"İyiyim, süperiz. Kocam ve ben olayız."
Kahkaha attım. "Evet öylesiniz."
"Hadi ben kaçorotti, derin bir nefes alın ve şanınızla yürüyün."
"Tamam aşkım." Derken öpücük atmış ve odadan ayrılmıştım. Gençlerle düzenlenen bir organizasyon olsa da tabi ki de Buçe'nin de Lorenzo'nun da ailesi vardı. Hafif bir şarkı düğün salonunda çalıyor ortama farklı bir hava katıyordu. Hızlı adımlarla oturacağım yere doğru ilerlemeye başlarken etrafa bakmadan onun gözleriyle gözlerimi buluşturdum. Bir sürü kalabalık içerisinden bile onun gözlerini hemen bulabilirdim. Çünkü kimse onun kadar derin bakmıyordu.
Onun keskin bakışlarıyla birlikte sonunda yanına adımladım ve ilk dediği şey "Sikeceğim o gözleri." olmuştu. Bu söylediğine karşılık güldüm çünkü artık alışmıştım. Ona adım atmamdan beri sanki daha da kıskanç bir adama dönüşmüştü. Sürekli gözleri etrafa kayıyor, durum tespiti yapıyordu. Kıskançlığın dozu kaçtığında kötü bir şey gibi gelse de beni kıskanması hoşuma gidiyordu.
"Sakin olur musun? Ben senin yanındayım." Derken karşımda koca bir adam değil de küçük birisi varmış gibi durum bildirisi yapmıştım. Ama söylediklerim doğruydu. onun yanındaydım ve gerisinin bir önemi yoktu.
"Evet, öylesin." Derken bile ciddiydi. Ama ben gülümsüyordum. Çünkü ağlamam için bir sebep yoktu.
