"නේහ...... හවසට එනව නේද"
"එන්නම් චූටි බේබි"
"මං බලා ඉන්නවා"
"හා"
"මලුත් අරන් එන්න"
"හා.... චූටි බේබි මල් වලට ආසයිද"
"නෑ.... ඒ උනාට ඔයා ගෙනත් දෙන මල් පොකුරට ආසයි, ආදරෙයි"
අන්තිමට කිව්ව වචන හතරට පොඩි එකාගෙ ඇස් දෙක ගැස්සුණා. ඒ වගේම හිතත් ගැස්සුණා.
"නේහ දන්නවද මගෙ අයිය තමයි මල් වලට ගොඩක් ආස"
"චූටි බේබිගෙ අයියා"
"ම්ම්ම්.... දෙව්දුන්.... මගෙ ලොකු අයියා. එයා ළඟදිම එනවනෙ. ආවම බලා ගන්නකො..... ඔන්න අපි ඉස්කෝලෙ ළඟටම ඇවිත්"
මෙතෘ ඉස්කෝලෙට යන පාර ළඟින් කාර් එක නැවැත්තුවා.
"මං එහෙනම් යන්නම්, පරිස්සමින් යන්න චූටි බේබි"
"හරි මලුත් අරන් මාව බලන්න එන්න එහෙනම්"
මෙතෘගෙ කාර් එක හරවගෙන යනකම් බලන් ඉඳල තමයි නේහ පාර දිගේ උඩට දුවන් ගියේ. එයා යද්දිත් කේනුල ඇතුළු කොල්ලො ටික මිදුල අතු ගානවා. නේහ ඉක්මනට පන්තියට දුවල ගිහින් බෑග් එක තියලා ආයෙත් යාළුවෝ දෙන්න ළඟට ආවා.
මේ වෙද්දි පන්තියේ අනිත් ළමයි නේහත් එක්ක ටික ටික කතා කරන්න පටන් අරන් තිබ්බෙ, විශේෂයෙන් අළුත් ළමයි. ශනායා වගේ කීප දෙනෙක් තමයි ඉස්සර වගේම කොල්ලට කෙනෙහිලිකම් කරේ.
උදේ පාන්දර වට සංචාරේ යමින් හිටිය යුකී නේහලා අතු ගාන අහල පහලටත් ආවා. යුකී හොඳටම දැක්ක බෝමිගෙ ඇස් තියෙන්නේ එයාගෙ පැත්තට කියල. යුකීට හොඳටම දැනුනා බෝමිව දකිද්දි වෙනදට වඩා වෙනස් හැඟීමක් එයාට දැනෙනවා කියලත්.ඒත් යුකී කරේ බෝමිගෙ බැල්ම නොදැක්ක වගේ එතනින් පාඩුවේ ගිය එක. අර අමුතු හැඟීම නොදැනුනා වගේ අමතක කරපු එක.....
අද උදේ බස් එකේදිත් යුකී වෙනදා වගේ නෙවෙයි බෝමිව මඟ ඇරිය. දැනුත් එහෙමයි. ඊයේ රෑ හොඳට කතා බහ කරපු නිසා බෝමි හිතුවෙ අද ඉඳන් යුකී එයා එක්ක හිනා වෙයි කතා කරයි කියල. ඒත් හිතපු කිසිම දෙයක් නොවෙද්දි කොල්ලගේ හිත ආයෙත් පෑරුනා......
