"මට කාත් කවුරුවත් නැති උනානෙ චූටි මහත්තයා"
ඊයේ නේහ අන්තිමටම කතා කරපු වචන ටික ඒ, එයින් පස්සෙ කොල්ල නිහඬ උනා. කවුරු හරි දෙයක් ඇහුවොත් ඔළුව හොලවලා උත්තර දුන්නා මිසක් එයා වචනයක් වත් කතා කරේ නෑ. ඊයේ සිද්දිය දැන ගත්තට පස්සේ ඇඩුවත් මිනිය ගෙනාව වෙලේ ඉඳන් එයා එහෙමයි.ආන්ශ්ට ඇත්තටම බයයි. කොල්ල මෙහෙම නිහඬ උනොත්, ආයේ කතා කරේ නැතොත්. මොකද එයා අහල තියෙනවා මේ වගේ ලොකු කම්පන වලට මුහුණ දීලා කතා කරගන්න අපහසු උන අය ගැන.
වෙන වෙලාවක නම් කොල්ලට සැර කරලා හරි වචනයක් කටින් ගන්න තිබ්බ, ඒත් දැන් එහෙම බෑ, ඒ හිතත් එක්ක ගනුදෙණු කරන්න ඕන හරි පරිස්සමට.
යාළුවෝ දෙන්න ළඟින් හිටියත් නේහ එයාලා එක්ක වත් කතා කරන්න උත්සාහ කරේ නෑ.ආන්ශ්,දේවකී,දේව්, කේනු,බෝමි මේ අය ලඟ ඉද්දී එයාලගේ ඇගට වාරු වෙලා ඔහේ බලා ගත්ත අත බලන් ඉන්නවා ඇරෙන්න කොල්ල අඩු ගානේ ඇඩුවේ වත් නෑ.
අදත් ඊයේ වගේම තමයි, යාළුවෝ දෙන්න නම් ඉස්කෝලෙ ගිහින්, දේවකීත් උදෙන්ම ආවේ කට්ටියට කෑම බීම අරගෙන. කොච්චර උත්සාහ කරත් නේහගෙන් වචනයක් ගන්න කාටවත් බැරි උනා.
"දේව්.... මට කොල්ල අරහෙම ඉන්නවා බලා ඉන්න බෑ බං, දැන් හිතෙනවා එක්කො අඩ අඩා වත් හිටිය නම් හොඳයි කියල"
"එයාට අඩා ගන්න වත් පණක් නැතුව ඇති අයියෙ. අපි තව චුට්ටක් බලමුකො. තව පැය කීයද ඔහොම ඉන්නෙ,මරණෙ අස් කරාට පස්සෙත් වෙනසක් උනේ නැත්නම් ඩොක්ටර් කෙනෙක්ට පෙන්නමු"
ආන්ශ්ට කොල්ලව දාලා යන්න බැරි උනත් එයාට කනත්තේ වල කපන තැනට ගිහින් ඒ වැඩෙත් බලන්න උන නිසා දේවකීලට කොල්ලව බාර දීලා සිරිල් එක්ක බයික් එකේ එතනට ගියා.
කේනුලා ඉස්කෝලෙ ගියත් ඒ ගියේ හිතකින් නම් නෙවෙයි.1.30 වෙනකම් කොල්ලො දෙන්න හිටියෙ බොහොම අමාරුවෙන්. මන්දාර සර් වගේ ආදරණීය ගුරුවරු කීප දෙනෙක් එක්ක ඉස්කෝලෙ ළමයි කීප දෙනෙක්ම ඉස්කෝලෙ ඉවර උන ගමන් මළ ගෙදර යන්න ලෑස්ති උනේ නේහ වෙනුවෙන්. මන්දාර සර් නම් ඊයෙ රෑත් එයාගෙ හස්බන්ඩ් එක්ක ඇවිත් දේව්ලත් එක්ක ගොඩක් වෙලා කතා කර කර ඉදලයි ගියේ.
