Chapter (57)
နှင်းတွေနဲ့ ကောင်းကင်က ကြည်လင်ပေ၏
"သမင်!"
လုရွှီ ချက်ချင်း ထပြောလိုက်သည်။ လုရွှီ သူ့ကိုယ်သူ မှတ်မိလာသောအခါ "သမင်" ဟုပြောခဲ့တာကို မော့ရစ်ကန်း သတိရသွား၏။ လုရွှီ၏ မျိုးရိုးအမည်မှာ 'လု' ဖြစ်သည်။ သူ့ကိုယ်ပိုင်မျိုးရိုးအကြောင်း ပြောနေတာလား ဒါမှမဟုတ် သမင်ဖြူတစ်ကောင်ကို သူ့မျက်လုံးနဲ့ တကယ်မြင်ခဲ့လို့လား ဆိုတာ မော့ရစ်ကန်း မစဥ်းစားမိခဲ့ချေ။
"သမင်ပဲ" လျိုဖေးက ခေါင်းညိတ်ပြီး။
"ကိုးရောင်ခြယ်သမင်က မော့ကောင်းဂူမှာ ရှိတယ်... အလောင်းတစ္ဆေတွေ ဆယ်နှစ်တစ်ကြိမ် ခံတပ်အပြင်ဘက်မှာ ကင်းလှည့်ရတဲ့ အချိန်တိုင်း မော့ကောင်းဂူရဲ့ အဆုံးမှတ်မှာ အလယ်ခန်းမရှေ့ရောက်ရင် သမင်နတ်ဘုရားကို ဂါဝရပြုရတယ်"
ဟုန်ကျွင့်: "ခင်ဗျား နေ့တိုင်း ဘာအိပ်မက်မက်နေတာလဲ"
ဟုန်ကျွင့်သည် ထိုကဲ့သို့ မသက်ဆိုင်သောမေးခွန်းကို ရုတ်တရက် မေးခဲ့သော်လည်း လီကျင်လုံက သူ့ကို ဝင်မနှောင့်ယှက်ခဲ့ပေ။ ထိုစဥ် လုရွှီက သူ့ပန်းကန်လုံးကို ချလိုက်ပြီး ဗိုက်ပြည့်သွားပြီဟု ဆိုတာကြောင့် မော့ရစ်ကန်းက အိုးကိုဖယ်ရှားပြီး ရေနွေးအိုး၊ လက်ဖက်ရည် ကိတ်မုန့် စသည်တို့ဖြင့် အစားထိုးလိုက်ရာ လီကျင်လုံကလည်း စားပွဲတိုလေးကို ဖွင့်ကာ လူတိုင်းအတွက် လက်ဖက်ရည် ငှဲ့ပေးလိုက်သည်။
လျိုဖေးက အေးအေးဆေးဆေး ဆက်ပြောသည်။
"အရာရာတိုင်းကို အိပ်မက်မက်တယ်... အများစုဟာ သူ့ဘ၀မှာ ဖြစ်ပျက်ခဲ့တဲ့ အရာတွေပဲ တိုက်ပွဲမှာ ကျဆုံးသွားတဲ့ သရဲတစ္ဆေတွေက သေသွားပေမယ့် ကောင်းကင်နဲ့ မြေကြီးရဲ့ လူဝင်စားခြင်း အခွင့်ထဲကို မဝင်ခဲ့ကြဘူး... ငြိမ်းချမ်းစွာ အိပ်စက်နိုင်တာက သူတို့ ဘဝတစ်လျှောက်လုံးရဲ့ အတိတ်က အဖြစ်အပျက်တွေကို ပြန်အိပ်မက်မက်ဖို့ပဲ…”
"သံတမန်နှစ်ယောက်က ဘယ်သူလဲ" လီကျင်လုံက ထပ်မေးသည်။
"ပထမတစ်ယောက်က ပလိပ်နတ်ဘုရား... ဒုတိယတစ်ယောက်ကို ရွှမ်နွီလို့ ခေါ်ပုံရတယ်... ဘယ်လိုနတ်ဆိုးမျိုးက မွေးမြူထားလဲ ငါမသိဘူး ဒါပေမဲ့ သူတို့လုပ်နိုင်တဲ့ စွမ်းရည်ကိုလည်း ငါနားမလည်ဘူး...ငါ တစ်နှစ်လောက်ကြာတဲ့အထိ အိမ်မက်ထဲမှာ ရောက်နေတုန်း သူတို့လည်း ပေါ်မလာတော့ဘူး"
YOU ARE READING
ထျန်းပေါင်ဖူယောင်းလု (mmtrans)
Historical Fictionjust fan translate. This is not my own story.
