Chapter (17)
မိစ္ဆာကို မျှားခေါ်မယ်
နောက်နေ့ မနက်စောစော၌။
"ခဏနေရင် စကားမပြောနဲ့ဦး..."
လီကျင်လုံသည် ဟုန်ကျွင့်ကို နှိုးနေစဥ်အတွင်း သူ့ကို အထူးတလည် မှာကြားလေသည်။ ဆောင်းဦးရာသီက ပိုထူလာပြီး ခြံဝန်းထဲက ကွင်းပြင် ဟင်းလင်းပြင်အစွန်းမှာ စိုက်ထားတဲ့ မေပယ်ပင်တွေက အနီရောင် ပြောင်းသွားပေမယ့် သဖန်းပင်တွေက စိမ်းနေဆဲဖြစ်ပြီး အနီရောင်နဲ့ အစိမ်းရောင်တွေ ရောယှက်ထင်ဟပ်နေတဲ့ ရေကန်ဟာ ကောင်းကင်ပြာနဲ့ တိမ်ဖြူတွေကိုလည်း ရောင်ပြန် ဟပ်နေပြန်သည်။
ခြံဝင်းထဲတွင် ဒဏ်ရာပြင်းထန်သော မြေခွေးတစ်ကောင်ကို မြေခွေးနှစ်ကောင်ရဲ့ အလောင်းဘေးတွင် ဘေးချင်းကပ် ထားထား၏။ နောက်ဆုံးအလောင်းမှာ အသက်အငယ်ဆုံး ဖြစ်ပုံရပြီး ပထမဦးစွာ ဟုန်ကျွင့်၏ ဓားပျံက ၎င်းရဲ့ ပုခုံးအရိုးကို လှီးဖြတ်ပြီး နောက်ကျောအထိ ဖြတ်သွားခဲ့သည်။
အားထိုက်ရဲ့ မီးတောက်တွေကြောင့် ခြေထောက်တွေက မည်းပြီး အသားတွေက ကွဲအက်သွားပြီ။ လီကျင်လုံ၏ နောက်ဆုံး ပစ်လိုက်သော မြှားသည် တစ်ကောင်၏ ဝမ်းဗိုက်အောက်ပိုင်းကို ထိုးဖောက် ဝင်ရောက်လေသည်။ နောက်တစ်ကောင်မှာ နောက်ကျောကို ဓားဖြင့် အထိုးခံထားရသည်။
အဆုံးမှာတော့ ဟုန်ကျွင့်သည် ယောင်ကျင်းနန်းတော်ကနေ သွေးတိတ်ဝိညာဥ်ဆေးကို တိုက်ကျွေးလိုက်တာကြောင့် မြေခွေးလေးဟာ သူ့အသက်ကို ကယ်တင်နိုင်ခဲ့ပါ၏။
"ဒီကောင်က အမြင့်ဆုံးပဲ!!"
ချိုးယုံစစ်သည် ခြံဝင်းထဲမှာ ခြေလှမ်းအနည်းငယ်လှမ်းပြီး အကြီးဆုံး အကောင်ကို ညွှန်ပြလိုက်သည်။
"ဒီကောင်က မော့ရစ်ကန်း ထွက်သွားတုန်းက သတ်လိုက်တာ... ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မသိရသေးပေမယ့် အနူးညံ့ဆုံး အသက်ရှင်ခဲ့တဲ့ကောင်ပဲ!"
မြေခွေးလေးသည် မျက်လုံးများကို တင်းတင်းမှိတ်ထားကာ မလှုပ်မယှက် ဖြစ်နေပြီ။
လီကျင်လုံ: "မင်းကို စစ်သေနာပတိဟူဆီ ပို့ပေးပြီး မင်းရဲ့အခုပုံစံကို မြင်အောင် လွှတ်လိုက်ရမလား ကျင့်ယွင်..."
YOU ARE READING
ထျန်းပေါင်ဖူယောင်းလု (mmtrans)
Ficción históricajust fan translate. This is not my own story.
