Chapter (10)
အရာခပ်သိမ်းရဲ့ သက်တမ်းတိုးခြင်း
လီကျင်လုံက ပြန်မဖြေဘဲ မီးအိမ်အောက်၌ သူ့အလုပ်သူ လုပ်နေတာကြောင့် ဟုန်ကျွင့်လည်း တံခါးကို တွန်းဖွင့်ပြီး ဝင်သွားလိုက်လေသည်။
"ထွက်သွား!!" လီကျင်လုံက ဇတ်ကနဲ လှည့်အော်သည်။
"ခေါင်းဆောင်ရဲ့ အိပ်ခန်းတံခါးကို လက်လွှတ်စပယ် ဖွင့်ဝင်လာဖို့ မင်းကို ဘယ်သူက သင်ပေးတာလဲ"
ဟုန်ကျွင့်ခမျာ သူ့ခေါင်းကို ကုတ်လိုက်ပြီး အခန်းအပြင်ကို တွန်းထုတ်ခံရဖို့ကလွဲလို့ ရွေးချယ်စရာ မရှိတော့ပေ။ ငါးကြင်းနတ်ဆိုးက ဟုန်ကျွင့်ရဲ့ခြေရင်းမှာ ရပ်နေပြီး သူ့ခေါင်းကို တံခါးခြေနင်းခုံပေါ်တင်ပြီး အတွင်းထဲကို ချောင်းကြည့်နေလိုက်သည်။
လီကျင်လုံသည် ကုတင်ပေါ်၌ တည့်တည့်မတ်မတ် ထိုင်လျက် ဟုန်ကျွင့်ကို စိုက်ကြည့်နေသည်။
"ငါ မင်းကို ဒုက္ခရောက်စေခဲ့တာလား... ပြဿနာက တော်တော်ကြီးသွားလား?"
ဟုန်ကျွင့် မေးပြီးနောက် လီကျင်လုံက အသက်ပြင်းပြင်း ရှူနေရာ ဒေါသ ထွက်တော့မယ်လို့ ထင်လိုက်တာကြောင့် နောက်သို့ ခြေတစ်လှမ်း ဆုတ်လိုက်မိသည်။
"မင်းအသက် ဘယ်လောက်ရှိပြီလဲ"
လီကျင်လုံ ဟုန်ကျွင့်ကို ကြည့်ပြီး မေးလိုက်သည်။ ဟုန်ကျွင့်လည်း သူ့အသက်အရွယ်ကို အစီရင်ခံလိုက်သည်။
"မင်းရဲ့နတ်ဆိုးကိုပဲ ဂရုစိုက်... မင်း ခိုးထွက်ပြီး လူတွေကို ကြောက်အောင် လုပ်မိရင် နှစ်ယောက်စလုံး အိမ်ပြန်လိုက်တော့... နောက်တစ်ခါ ထပ်မလာနဲ့"
ငါးကြင်းနတ်ဆိုးက ငြီးငွေ့လာတာကြောင့် မျက်ဖြူ လှန်ပြလိုက်သော်လည်း ဟုန်ကျွင့်ကတော့ ပြောလေသည်။
"ငါ့ကို မနှင်ထုတ်ပါနဲ့.... ငါသတိထားပါ့မယ်... ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ငါ့မှာ အိမ်မရှိတော့ဘူးဆိုတော့ မပြန်နိုင်တော့ဘူး"
လီကျင်လုံ လန့်ဖျပ်သွားပြီး လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ဟုန်ကျွင့်က အနောက်ဖက် ခြံဝန်းဆီသို့ ပြန်သွားချေပြီ။ အခန်းသည် ဖုန်မှုန့်များဖြင့် ပြည့်နေပြီး ဟုန်ကျွင့်မှာ အိပ်ယာမရှိသောကြောင့် တစ်ညလုံး အနားယူနိုင်ရန် သစ်သားဘုတ်ပြားကို ရှာကာ အိပ်ယာ လုပ်လိုက်သည်။ မော့ရစ်ကန်းက သိုးမွှေးအင်္ကျီကို ဘုတ်ပြားပေါ်တွင် ဖြန့်ထားတာ မြင်လိုက်ရသည်။ မော့ရစ်ကန်းက သူ့အတွက်သူ ပြင်ဆင်ထားပြီးသားမို့ ဟုန်ကျွင့်လည်း ညစ်ပတ်တဲ့ အဝတ်အစားတွေနဲ့ပဲ ခေါင်းအုံးပေါ်မှာ လှဲအိပ်လိုက်လေသည်။
YOU ARE READING
ထျန်းပေါင်ဖူယောင်းလု (mmtrans)
Tarihi Kurgujust fan translate. This is not my own story.
