Het Zwarte Water

Hoofdstuk 42: De Onmogelijke Keuze

De kamer was verstild na Quin's verontrustende aankondiging. De opgetogen stemming die het bal voorheen vulde, verdween in een ogenblik. De gasten staarden met open monden naar Quin en Alaric, die hand in hand voor hen stonden. Quin voelde zich als een speerpunt van woede en verbazing, maar toch, ondanks de spanning die de lucht vulde, stond ze stevig. Haar hart bonkte in haar borst, niet van angst, maar van de vastberadenheid die haar overmande. Dit was het moment waarop ze haar lot zou omarmen.

Robin Hood keek haar aan met een blik die sprak van verraad en onbegrip. "Quin!" zijn stem was schor van woede, maar ook van verdriet. "Hoe kun je zo handelen? Hoe kun je je eigen bloed, je familie, zo verraden? Deze man is mijn vijand! Hoe kun je dan – dan – je liefde voor hem uitspreken?"

De stilte in de zaal was oorverdovend. Quin voelde haar maag samenknijpen, maar haar ogen waren onverzettelijk. "Vader, het was nooit zo simpel. Dit gaat niet om oorlog of vijandschap. Dit gaat om liefde," zei ze, haar stem een combinatie van vastberadenheid en emotie. "Ik kan niet blijven leven volgens regels die niet de mijne zijn. Ik kan niet doen alsof ik mijn hart niet voel."

Haar vader stapte naar voren, woedend, zijn handen balden zich tot vuisten. "Dit is niet liefde, Quin, dit is verraad! Je hebt niet alleen mijn vertrouwen geschaad, maar je hebt je eigen land verraden! Hoe durf je... hoe durf je dit te doen?"

De woede van Robin Hood was als een storm die onheilspellend opsteeg, en voordat Quin het goed en wel besefte, werd ze ruw vastgepakt door de bewakers van het kasteel. De zaal was gevuld met gefluister en verontwaardiging. "Laat haar los!" riep Marian, maar de woorden van haar moeder raakten Quin niet. Haar blik was volledig gericht op Alaric, die naast haar stond, zijn ogen gevuld met een pijn die niet van hem was, maar van haar.

"Vader, als dit mijn keuze is, dan moet je het accepteren," zei Quin met een stem die trilde van de opgekropte emoties. "Ik wil bij hem zijn. Als dat betekent dat ik in de kerker moet zitten, dan doe ik dat."

Robin Hood keek haar aan, zijn ogen vulden zich met woede en een onvermijdelijke pijn. "Als je echt denkt dat ik dit zal goedkeuren, Quin, dan heb je het mis." Hij draaide zich naar zijn mannen en beval: "Breng haar naar de kerker, samen met die verrader."

Quin's hart brak toen ze de woede in haar vader's ogen zag. Ze werd gewelddadig uit de zaal gesleurd, haar handen achter haar rug vastgebonden. Het was alsof haar wereld in duigen viel, en iedere stap die ze zette, bracht haar verder weg van alles wat ze ooit had gekend.

Alaric volgde hen, zijn gezicht een mengeling van frustratie en verdriet, maar zijn ogen waren vastberaden. Het duurde niet lang voor ze de kille, duistere gangen van het kasteel binnengingen, waar het koude, vochtige adem van de kerkers haar huid deed rillen. De geur van vochtig steen en het geluid van kettingen die zachtjes rammelden, vulden haar zintuigen. Ze voelde zich gevangen in haar eigen keuzes, maar toch, het was de enige keuze die ze kon maken.

De bewakers duwden haar hardhandig de cel in, de deur denderde dicht achter haar. Ze keek naar Alaric, die een moment lang stil bleef staan, alsof hij niet kon geloven wat er gebeurde. Dan liep hij langzaam naar haar toe, zijn handen zich uitstrekkend. "Quin," fluisterde hij, zijn stem vol emotie. "Dit had nooit zo moeten gaan."

Quin voelde de tranen in haar ogen prikken, maar ze slikte ze moedig terug. "Het had anders kunnen gaan, ja. Maar dit is waar ik ben, Alaric. Dit is waar ik voor heb gekozen."

In de kille, donkere cel stonden ze tegenover elkaar, beiden gevangen door hun eigen keuzes, maar toch samengebracht door een liefde die sterker was dan hun afkomst, sterker dan de omstandigheden die hen gevangen hielden. Ze waren twee zielen die zich niet konden onttrekken aan de stroom van hun gevoelens, hoe verkeerd het ook mocht zijn.

De tijd leek stil te staan, totdat de zware voetstappen van Robin Hood hen weer naar de werkelijkheid terugtrokken. De deur van de cel werd met een ruk geopend, en daar stond hij, zijn gezicht een masker van woede. "Wat denken jullie wel niet?" riep hij, zijn stem schor van de onderdrukte woede. "Wat hebben jullie gedaan? We zullen jullie nooit laten gaan. Nooit!"

Marian stond een paar stappen achter hem, haar blik vol zorg. Ze wilde spreken, maar geen woorden kwamen uit haar mond. Het was een moment van absolute stilte, waarin alles te zwaar leek om te dragen. Robin Hood keek naar zijn dochter, zijn hart brekend van teleurstelling. "Je hebt het me onmogelijk gemaakt, Quin. We zullen jullie niet laten gaan, je hebt je keuze gemaakt, maar dat betekent niet dat je geen gevolgen zult ondervinden."

De deur van de cel werd weer dichtgesmeten, en in het donker van de kerker stonden Quin en Alaric naast elkaar, hun handen in stilte verstrengeld. Het voelde alsof de wereld om hen heen uiteenviel, maar tegelijkertijd was er een vastberadenheid, een stille belofte van liefde, die hen bond.

"Als we moeten sterven, dan sterven we samen," zei Quin zacht, haar stem vol overtuiging.

Alaric keek haar aan, zijn ogen zacht, maar vol pijn. "Samen," fluisterde hij, de enige belofte die hun liefde in deze onmogelijke situatie kon overleven.