Het Zwarte Water

Hoofdstuk 23: De Ochtend van de Bruiloft

De dag des huwelijks dreef aan met het zachte gloren van de dageraad, een serene stilte rustend over het kasteel, terwijl de eerste zonnestralen de aarde zegenden met hun gouden gloed. De ochtend was helder en koeltjes, de lucht geparfumeerd door dauw en bloeiende bloemen. Lady Marian, nog gelegen in haar rustbed, voelde haar hart wild kloppen, gelijk aan het galopperen van een stoutmoedig paard. De slaap had haar niet geheel bevrijd van de zorgen en vreugden die deze dag haar bracht, want heden zou zij haar leven verbinden met Robin van Locksley, haar hartsgeliefde.

Het zachte geklop aan de deur bracht haar tot bezinning. "Vrouwe, het uur is nabij," klonk de stem van haar trouwe dienster Lisa, die haar reeds vele jaren diende met devotie en toewijding. Marian stond op, haar voeten beroerden de koude stenen vloer terwijl zij naar de spiegel trad. Haar gezicht weerspiegelde de onschuld van de jeugd en de wijsheid van een vrouw die haar lot had aanvaard.

Lisa trad binnen met zachte tred en legde de ivoorkleurige bruidstooi voor haar meesteres gereed. De jurk was eenvoudig doch majestueus, met zijde die glansde als maanlicht en kant dat handmatig geweven was met de fijnste patronen. "Laat mij u helpen, mijn vrouwe," sprak Lisa, terwijl zij de zware stof over Marian's tengere schouders legde en het lijfje zorgvuldig aansnoerde. "Gij zijt een visioen van schoonheid, alsof de engelen zelf u hebben gezegend."

Toen haar jurk eenmaal naar behoren zat, nam Lisa een kam van bewerkt ivoor en bracht Marian's lange, kastanjebruine lokken in een opgestoken stijl, versierd met kleine bloemen van lelietje-van-dalen, een symbool van zuiverheid en hoop. Marian bekeek zichzelf in de spiegel, een lichte blos kleurde haar wangen. "Is dit werkelijk ik?" fluisterde zij, een mengeling van vreugde en verwondering in haar stem.

Ondertussen, in een kamer aan de andere zijde van het kasteel, stond Robin voor een eenvoudige spiegel. Hij droeg een wit hemd, een broek van donker linnen, en een groene sjerp die zijn verbondenheid met de Vrijschutters symboliseerde. Zijn blik was vastberaden, doch zacht, terwijl hij zijn kleding in orde bracht. Will Scarlet, Kleine Jan en Broeder Tuck stonden hem bij, elk met een brede glimlach en een bemoedigend woord.

"Het uur is gekomen, vriend," sprak Will met een brede grijns. "Vandaag verbind gij uzelf met de edelste dame in geheel Engeland."

Robin keek hem aan, zijn ogen glinsterend. "Ik heb geen groots woordenspel nodig, Will. Het enige wat telt, is haar geluk."

De kapel vulde zich met het geluid van zachte muziek, gespeeld op een luit en een fluit, terwijl de gasten hun plaatsen innamen. Koning Richard zelf leidde Marian naar het altaar, haar hand rustend op zijn arm. Haar ogen ontmoetten die van Robin, die reeds wachtte bij de priester, en de wereld leek stil te staan.

De ceremonie begon, en de priester sprak zegeningen over hun verbond. Toen het moment kwam dat Robin en Marian elkaar hun geloften zouden doen, sprak hij met een stem die luid en helder klonk, doch doordrenkt was met tedere emotie: "Mijn liefde, mijn leven, mijn toekomst, alles geef ik aan u. Mijn zwaard zal uw bescherming zijn, mijn hand uw sterkte, en mijn hart uw toevlucht."

Marian glimlachte, haar stem zacht maar zeker: "Robin, gij zijt mijn hoop en mijn vreugde. In voorspoed en tegenslag zal ik aan uw zijde staan, gelijk een ster die de nacht verlicht."

Met een zegen van de priester werden zij man en vrouw verklaard, en de kapel vulde zich met gejuich en gejubel. Hand in hand verlieten zij het heiligdom, hun zielen verbonden, hun toekomst gezamenlijk tegemoet tredend.