Het Zwarte Water

Hoofdstuk 16: Een Vader en Zijn Dochter

De lucht was zwaar van spanning in het kasteel van Nottingham. Na vele jaren van onrust en lijden onder het harde bewind van Koning Jan, was het uur van gerechtigheid eindelijk genaderd. Richard Leeuwenhart, de rechtmatige koning van Engeland, had het moment afgewacht waarop hij zijn broer zou doen boeten voor diens wandaden. Niet enkel voor zijn dochter Marian, maar voor het gehele land dat gebukt ging onder Jan's tirannie. Nu stond Richard in de grote zaal des kasteels, zijn gelaat streng, zijn houding vastberaden. De zware deuren kraakten open, en daar verscheen Koning Jan. Zijn rug was gebogen, zijn tred onzeker, de eens zo arrogante blik in zijn ogen was vervangen door schroom en angst. De schaduw van een man die ooit zichzelf koning noemde, maar nooit de liefde van zijn volk of de trouw van zijn familie had gewonnen.

"Jan," sprak Richard, zijn stem als een rots in een woeste stroom. "Gij hebt dit koninkrijk geschonden. Gij hebt mijn land beschaamd, en uw wandaden zullen heden uw oordeel vinden. Uw tijd is voorbij."

Jan schuifelde de zaal binnen, zijn ogen flitsend naar de wachters aan weerszijden, doch hij durfde Richard niet recht in de ogen te zien. "Broeder," stamelde hij, zijn stem zwak. "Gij begrijpt het niet. Het koninkrijk heeft mij nodig. Zonder mij zal het vervallen in chaos. Wat wenst gij van mij? Ik heb mijn plichten vervuld, ik heb... geleid..."

"Geleid?" onderbrak Richard hem scherp, zijn blik donker als stormwolken. "Gij hebt geleid naar ellende en verderf. Gij hebt mijn volk vertrapt, mijn dochter gevangen genomen, en mijn trouwste man, Robin Hood, vervolgd en gemarteld. Gij verdient geen troon, noch de titel van koning."

Op Richard's teken traden de wachters naar voren en grepen Jan bij de armen. De voormalige koning verzette zich tevergeefs, zijn ogen vulden zich met wanhoop. "Gij kunt dit niet maken!" riep hij uit, zijn stem hoger dan hij bedoelde. "Ik ben de koning! Het volk heeft mij verkozen!"

"Het volk heeft u gehaat," antwoordde Richard koud. "En uw koningschap is ten einde. Gij zult niet langer regeren. In de diepste kerker zult gij uw dagen slijten, ver van de macht die gij zo wreed misbruikt hebt. Daar, in de kilte en duisternis, zult gij leren wat het is om machteloos te zijn."

Jan's smeekbeden galmden door de zaal terwijl de wachters hem wegsleepten. Hij worstelde, maar het was tevergeefs; zijn lot was bezegeld. Richard keerde zich om, zijn blik viel op Robin Hood, die stil had toegekeken. Zijn gezicht was getekend door de strijd, maar zijn ogen schitterden met vastberadenheid en loyaliteit.

"Robin," sprak Richard, terwijl hij zijn hand op de schouder van zijn oude vriend legde, "gij hebt uw trouw bewezen in de donkerste uren. Zonder u had ik dit rijk niet terug kunnen winnen."

Robin knikte, zijn stem zacht maar krachtig. "Gij hebt de troon heroverd, mijn koning. Maar het werk is nog niet gedaan. Er is veel te herstellen."

Richard's gelaat verzachtte, en hij richtte zijn blik naar buiten, naar de stad die onder hun voeten lag. "Samen zullen wij dit rijk helen," zei hij. "Maar heden is het uur van overwinning. Laat ons deze dag gedenken als het begin van een nieuwe tijd."

Zo eindigde de tirannie van Koning Jan, en begon een nieuw hoofdstuk in de geschiedenis van Engeland. Onder Richard's heerschappij zou het land eindelijk vrede kennen, en de wonden die zijn broer had geslagen, zouden langzaam genezen.