Het Zwarte Water

Hoofdstuk 35: De Grote Wasbeurt

De badkamer van het kasteel was koud en vochtig, met muren van ruwe steen en een badkuip van gehavend hout, die met ijzeren hoepels bij elkaar werd gehouden. Het vuur onder de koperen ketel die het water verwarmde knetterde zachtjes, maar het was niet genoeg om de kou volledig te verdrijven. Quin keek naar haar broer Robin, die met een nors gezicht naast de badkuip stond. Hij leek nauwelijks op een jonge edelman; eerder een vagebond die rechtstreeks uit het bos was gekomen.

"Robin, doe je kleren uit," beval Quin, haar handen stevig in haar zij. Ze had inmiddels genoeg van zijn eindeloze protesten. "Je hebt hier tien jaar aan vuil opgehoopt, het is een wonder dat je niet bent overwoekerd door mos."

Robin trok een gezicht alsof hij liever het zwaard van een vijand tegemoet zou treden dan het bad. "Ik heb geen bad nodig," mopperde hij. "Het is gewoon... een beetje jeuk."

"Een beetje?" Quin wees naar de vlekken op zijn huid, die rood en geïrriteerd waren van het constante gekrab. "Je lijkt wel een wandelende vlooienplaag. Uitkleden, nú!"

Met veel gezucht en gesteun trok Robin eindelijk zijn vuile tuniek en broek uit, waarna Quin haar blik op het plafond richtte om zijn naaktheid te vermijden. "Stap erin voordat ik je er zelf inschop," mompelde ze, en Robin gehoorzaamde met tegenzin.

Toen hij eenmaal in het warme water zat, slaakte hij een diepe zucht van verlichting. Maar die opluchting duurde niet lang. Binnen enkele seconden begon hij weer te krabben, zelfs terwijl Quin met een ruwe spons over zijn armen schrobde.

"Het helpt niet!" klaagde Robin, zijn stem echoënd door de stenen kamer. Hij schoot overeind in de badkuip, waardoor water over de rand klotste. "Het jeukt nog steeds overal!"

"Blijf zitten, Robin!" Quin stapte achteruit om niet doorweekt te raken. Maar Robin leek doof voor haar woorden en begon als een bezetene te krabben, zelfs aan plekken waar Quin absoluut niet naar wilde kijken.

"Wat is hier aan de hand?" De deur vloog open, en Lady Marian stormde naar binnen. Haar gezicht stond strak van bezorgdheid, maar toen ze haar zoon zag, naakt en druipend in het bad, veranderde haar blik in pure verbijstering.

Robin, die inmiddels zijn hoofd naar zijn onderrug had gebogen om daar te krabben, keek geschrokken op. "Het jeukt!" brulde hij, alsof dat alles verklaarde.

"Robin, zet je neer!" Marian's stem sneed door de chaos als een zwaard. Ze liep naar het bad en pakte zijn pols stevig vast. "Je hebt dit aan jezelf te danken. Tien jaar lang jezelf niet wassen! Wat dacht je wel niet?"

Robin plofte terug in het bad, mopperend als een klein kind. "Het is niet alsof het iemand uitmaakte," mompelde hij.

"Het maakt iedereen uit," zei Marian scherp. "Je ruikt erger dan een varkensstal, en je ziet eruit alsof je net uit een moeras bent gekropen."

Ondertussen had Quin opnieuw de spons gepakt en begon ze voorzichtig zijn rug te schrobben, waarbij ze vuil en roet verwijderde dat zich daar blijkbaar al jaren had opgehoopt. "Je bent bijna een fossiel, Robin," grapte ze met een zuur glimlachje.

"Niet grappig," mompelde Robin, maar hij bleef eindelijk stil zitten, zij het met een gekweld gezicht.

Marian keek naar haar zoon en zuchtte diep. "Robin, dit is de laatste keer dat je zo verwaarloosd aankomt. Vanaf nu ga je jezelf regelmatig wassen, of ik stuur je persoonlijk naar de rivier, of erger nog, naar het hofbad waar iedereen je kan zien."

Robin keek geschrokken op. "Dat durf je niet."

"Probeer het maar uit," zei Marian, haar ogen vernauwd.

Quin grinnikte zachtjes en ging door met schrobben. Toen Robin uiteindelijk weer in het bad zakte, iets rustiger maar nog steeds klagend over de jeuk, wisten ze allebei dat dit een les was die hij niet snel zou vergeten.