Het Zwarte Water

Hoofdstuk 45: Het Hart van de Liefde

De wereld leek stil te staan, de lucht bevroor rond haar terwijl Quin het zwaard in haar handen klemde. De scherpe rand glinsterde in het felle zonlicht, het staal koud als het oordeel dat haar te wachten stond. De ogen van Alaric stonden vastberaden, maar ook vol verdriet, vol liefde voor de vrouw die hij had leren kennen, die hij had leren liefhebben. Maar hij was te laat. Te laat om haar te redden, te laat om haar te beschermen.

Quin haalde diep adem, haar hart bonzend in haar borst, haar lichaam vol wankele kracht. Ze keek naar Alaric, haar ogen gevuld met tranen, haar blik een mengeling van pijn en liefde. "Dit is het enige wat ik kan doen," fluisterde ze. "Dit is de enige manier waarop ik de liefde kan behouden, zelfs als ik moet sterven."

Het zwaard, dat zich in haar handen verzamelde als de ultieme keuze, gleed langzaam omhoog, haar vingers die zich stevig om de greep sloten. Haar lippen trilden, maar haar ogen bleven vastberaden. "Voor de liefde," murmurde ze zacht, een laatste gebaar van opoffering voor alles wat zij en Alaric hadden gedeeld.

Alaric staarde naar haar, zijn adem verstikt, zijn handen in de lucht, maar zijn lichaam bevroren door de angst die hem overmande. "Nee, Quin! Dit is niet de weg. Dit is geen keuze die je moet maken!" riep hij, zijn stem door de lucht snijdend. Maar Quin, haar blik vastberaden, richtte het zwaard naar haar borst.

Met een laatste diepe ademhaling, de lucht gevuld met de geur van opoffering, stak Quin het zwaard recht door haar hart. Haar ogen flikkerden nog één keer, een licht dat langzaam doofde. Het zwaard raakte haar hart met een doffe klap, en onmiddellijk voelde ze de koude, scherpe pijn die haar doorboorde. Het was als een stille explosie, haar lichaam schokkend van de kracht van de keuze die ze zojuist had gemaakt.

Haar ademhaling werd langzamer, haar lichaam begon te beven, het bloed dat langzaam haar huid bevlekte, druppels die in de lucht zweefden als traanachtige sterren. Maar haar ogen ontmoetten de zijne, die vol ongeloof, vol liefde, vol pijn stonden. En terwijl haar leven weggleed, fluisterde ze met een stem die als een zachte bries in de lucht verdween:

"Dit hart... dit hart... zal voor eeuwig kloppen voor de liefde. Zelfs als mijn lichaam sterft, blijft de liefde leven. Voor jou. Voor altijd."

Haar ogen sloten zich langzaam, haar hand die het zwaard nog steeds vasthield, haar lichaam langzaam ineenzakkend in de armen van de man die haar liefde had vervuld. De lucht om hen heen was vol stilte, een stilte die alleen werd doorbroken door het zachte ruisen van de wind. De menigte keek naar hen, verstijfd van shock, maar niemand kon de kracht van haar woorden of de diepte van haar liefde begrijpen. Het was een liefde die geen grenzen kende, die verder ging dan het leven zelf.

Zijn adem stokte toen hij de werkelijkheid onder ogen zag: zij was weg. De vrouw die hij zo diep liefhad, was voor altijd verloren, en hij was achtergebleven met niets dan de pijn van haar afwezigheid. Het was te veel om te dragen. De liefde die ze hadden gedeeld, de belofte die ze aan elkaar hadden gedaan, was nu een herinnering die hem zou verscheuren.

Met een traan die als een verre herinnering over zijn wang gleed, pakte Alaric het zwaard dat Quin had gebruikt om haar eigen leven te beëindigen. Hij had haar belofte gehoord, haar laatste woorden die als een balsem in zijn ziel sneden, maar de leegte die haar dood had achtergelaten was ondragelijk. Hij kon niet verder leven zonder haar. De pijn was te groot, de leegte te diep.

Hij tilde het zwaard langzaam op, zijn hand trilde niet van angst, maar van de vastberadenheid die alles wat hem nog over was, leek te sturen. Hij keek naar haar gezicht, haar ogen die nu voor altijd gesloten waren, en voelde de enorme kracht van haar liefde die hem nog steeds omarmde. En toen, met een laatste zucht, bracht hij het zwaard naar zijn eigen borst.

Zijn hart bonkte wild, zijn adem haperde kort, maar alles voelde tegelijk zo vertrouwd, zo volkomen juist. Hij moest bij haar zijn. In haar plaats, in haar schaduw. Hij zou haar nooit meer verliezen, zelfs als hij alles moest opgeven. En met dat besluit bracht hij het zwaard naar zijn hart, de scherpe rand die zijn adem halverwege zijn keel stopte.

De pijn was onmiddellijk, brandend, als een allesomvattende leegte die zijn borst doorsneed. Hij viel voorover, het zwaard nog in zijn hand, zijn ogen naar haar gericht, zijn liefde voor haar in alles wat hij was. Terwijl zijn bloed begon te stromen, het leven langzaam uit zijn lichaam weggleed, fluisterde hij:

"Ik blijf bij je, Quin... voor altijd."

En terwijl zijn adem langzamer werd, zijn hand die het zwaard nog vasthield, de stilte om hen heen steeds dieper werd, was er geen angst. Alleen liefde. De liefde die hen had verenigd, die hen had gedreven en die hen nu, in de dood, voor altijd samen zou houden.

De lucht om hen heen trilde met het onzichtbare, de energie van hun verbonden zielen die elkaar nu eindelijk gevonden hadden, in de stilte van de dood. Ze zouden samen zijn, voor altijd, hun liefde zo sterk dat zelfs de dood haar niet zou kunnen breken.