Het Zwarte Water

Hoofdstuk 29: Het Vertrek van Kleine Robin

De lucht in het kasteel was zwaar van onuitgesproken woorden die Robin en Marian deelden. Het was een tijd van verandering, een tijd van afscheid nemen. Kleine Robin, pas negen jaar oud, had op een dag naar zijn ouders gekeken met een vastberaden blik in zijn ogen, en zijn verzoek had hun hart verward:

"Mag ik in het bos gaan wonen?"

Marian keek naar haar man, die even stil was als de stilte die de kamer vulde. Robin zuchtte diep. Hij had altijd geweten dat zijn zoon, met zijn wilde geest en avontuurlijke hart, niet voor altijd in het kasteel zou blijven. Maar nu het moment daar was, voelde het als een klap in het gezicht.

"Waarom?" vroeg Marian zachtjes, haar stem bezorgd. Ze kon het haast niet geloven, haar jonge jongen die zo jong al het warme kasteelleven achter zich wilde laten.

Kleine Robin keek naar de grond en schuifelde met zijn voeten. "Ik wil vrij zijn," zei hij uiteindelijk. "Ik wil zelf bepalen, niet altijd gevolgd worden door regels en mensen die me zeggen wat ik moet doen."

Robin stond op en ging naar hem toe. "De wereld buiten is hard, jongen," zei hij met een zachte stem. "Het bos is geen plek om zomaar in te trekken. Je weet wat daar kan gebeuren. Je hebt onze bescherming nodig."

"Ik wil het zelf proberen," antwoordde Kleine Robin. "Ik kan het, echt."

Marian keek naar haar man, haar hart vol gemengde gevoelens. Robin knikte langzaam, zijn ogen vol liefde, maar ook bezorgdheid. "Als je dat echt wilt," zei hij uiteindelijk, "dan moet je wel een belangrijke les leren: je zult nooit weer welkom zijn in ons huis tot je besluit je te wassen. We geven je de vrijheid om te gaan, maar de rest moet je zelf doen."

Kleine Robin knikte zonder een woord te zeggen. Hij begreep de ernst van de boodschap, maar hij was vastbesloten. Hij pakte zijn spullen en vertrok diezelfde middag, het kasteel achterlatend voor het onbekende leven dat op hem wachtte in Sherwood Forest.