İsyan

Bölüm 2

Yanımdaki kaslı , deniz mavisi gözlü ve sarışın çocuğu unutmaya çalışarak cebimdeki telefonu çıkarttım. En son annemin mezarında gitmeden önce kapatmıştım. Rahatsızlık edilmekten hoşlanmazdım.

Telefonu cebimden çıkattıktan sonra kapatma düğmesine basılı tuttum. Telefon titrediğinde kapatma düğmesinden elimi çektim. Telefon açılana kadar dışarıya baktım. Fazla ev yoktu. Daha çok boş araziler gözüküyordu.

Temmuz ayında olduğumuzdan dolayı hava kararmamıştı daha. Ancak aydınlıkta değildi. Etrafı görebilecek kadar aydınlıktı. Gözümü dışarıdan çıkartıp dikkatimi telefonumu verdim. Ekranı açılmış kendini gelmeye çalşlıyordu.

Ahmet Bey in beni aradığından emindim. O yüzden korkuyordum. Ahmet beyden herkez korkardı. Babam bile. Ama ben korktuğumu belli etmezdim. Asıl en çok benim korkmam gerekirdi onlara göre ki korkuyordumda. Bana yaşattığı o günden sonra ondan korkmamam imkansızdı.

Telefon titremeye başladığında gözümü telefondan ayırmadım. İşte başlıyoruz. Telefonun titreşimi bittiğinde derin bir nefes alarak kilidi açtım

Ayşe'den 5 cevapsız arama 8 mesaj , Volkan'dan ise 1 cevapsız arama 1 mesaj vardı. Ayşe benim tek kız arkadaşımdı. Yakın arkadaşım değildi. Sadece arkadaşımdı. Volkan. Asıl sorun Volkan'dı. Ahmet beyin sağ kolu olan Volkan. Büyük ihtimal-ki ihtimal değil doğru olan- Ahmet Kartal arattırmıştı.

Mesajlara girdim. Ayşe nerdesin , iyimisin gibisinden mesaj atmıştı. Volkan ise 'Acil konuşmamız gerek.'diye mesaj atmıştı. Bu Ahmet beyin haberi yok anlamına geliyordu.

Telefonun ekranını kapatarak dışarıyı izlemeye başladım. Normalde arardım ama yanımda ki kas yığını yüzünden arayamazdım. Aramamalıydımda. Elimdeki telefon titrediğinde kalbim hızla atmaya başladı. Mesaj gelmişti.

'Telefonunu kapat. Hemen.' Diye mesaj atmıştı Volkan. Ne yapacağımı şaşırmış vaziyette telefonun ekranına baktım. Tabi ya! Sinyal. Ahmet Kartal'ın arkası sağlamdı. Bunu iyi anlamıştı. Numaramın yerini tespit edecek ve beni bulacaktı. Tam telefonu kapatacakken önümde küçük kağıt ve üzerinde kalemi gördüm. Kağıt ve kalemi tutan ele baktım. Ve gözümü mavi gözlerine diktim. Anlamayan gözlerle bakarken bıkkın bir şekilde iç çekti.

"İhtiyacın olur diye düşündüm."dedi. Neye ihtiyacım olurdu? Kağıt ve kalem ne işimi yarayacaktı ki? Ben bunları düşünürken elimde tuttuğum telefonu aldı. Ben şoktan çıkana kadar telefonumu kurcaladı. Kağıda birşeyler yazdı. Ardından telefonun arka kabını çıkartarak bataryasını çıkarttı. Ayağa kalkarak öne doğru ilerlemeye başladı. Az önce nolmuştu?

Ben olayı anlayana kadar yanıma çoktan oturmuştu. Elindeki kağıdı bana uzattı. Ben bir kağıda birde ona bakıyordum.

"Volkan'a ulaşman gerektiğinde bu numarayı ararsın."dedi ve önüne döndü. Telefonumu bu yüzden mi almıştı? Teşekkür etmeli miydim? Bir dakika. Volkan'ın adını nereden biliyordu.

"Sen Volkan'ı nered-" diyemeden sözümü kesti. "Arabaya binmeden önce aradı. Yani yanına oturmam tesadüf değil. Seni korumamı istedi."diye açıkladı. İyide Volkan neden böyle birşey yapmak istesin ki? Kimden koruyacaklardı? Madem Volkan yerimi biliyordu Ahmet beye neden haber vermiyordu? Pekala bu gece hiç bitmeyecekti.

Mavi gözlü korumama tam döndüm." Beni kimden koruyacaksın?"diye sordum.

Gözlerini karşıya dikmiş bakarken "Ahmet Kartal'dan." Dedi bıkkın sesle.

"İyi de neden? Sonuçta Volkan onun adamı. Yani beni Ahmet Kartal'dan koruması saçma değil mi?"dedim.

"Senin kötü şeyler yaşadığını söyledi. Ne yaşadığını anlatmadı merakta etmiyorum. Ancak Volkan'ı severim. Yani onun için sana dayanacağım." Dedi. Ses tonu 'Sus artık' der gibiydi.

"Peki son sorum..."dedim onu dikkatle incelerken. Gözlerini bana çevirdi. "Sana dayanacağım derken neyi kast ediyorsun?"dedim.

"Sana bakıcılık yapacağım demek."dedi. Anlamayan gözlerle ona baktığımda gözlerini devirdi. "Benimle beraber kalacaksın."dedi. "Ve lütfen artık sus."diyerek gözlerini kapattı.

Bende iç geçirerek gözlerimi kapattım. Herşeyden yaşadıklarımdan , yaşanılanlardan uzaklaşmak istedikçe daha çok batıyordum. Bunu nasıl başarıyordum? Cevap. Bilinmez.