Undercover as a criminal | Boek 1 en 2

Deel 1 - Hoofdstuk 2

Serieus?

Met pijnlijke polsen zat ik zwijgend tegenover de jongen. De rode striemen waren zichtbaar, die aantoonden dat ik hardhandig in een politiebusje was gezet.

Ik kauwde zenuwachtig op mijn lip, en toen ik merkte dat de jongen me met een vermakelijke grijns aankeek, zond ik een geïrriteerde blik terug. 

Toen hij daarop reageerde door zijn wenkbrauwen op te trekken, stond ik op. "Nu we hier toch zitten." begon ik, en gaf hem een klap tegen zijn schouder aan. "Kan ik net zo goed dit doen." 

Hij keek me sarcastisch aan. "Au.." 

"Je zou op me wachten, zodat we samen door de poortjes heen zouden gaan." verweet ik hem. 

Hij stond met zijn armen over elkaar geslagen en geamuseerde blik was verandert in een geïrriteerd en verveeld gezicht."Dat zou vast veel uitgemaakt hebben voor deze situatie." 

Het leek haast alsof hij vaker was opgepakt. Ik rolde met mijn ogen. Oké, misschien overdreef ik wel.. Maar kom op! Ik dacht drie héle minuten dat ik het weer eens verpest had.

Ik hield wijselijk mijn mond en begon de ruimte eens wat beter te bekijken. Er was vrij weinig te zien; witte muren, met hier en daar een vlekje, en een grote deur. Mijn ogen bleven op zijn lichaam rusten. Ik begon hem, hopelijk onbewust, te scannen en mijn ogen bleven hangen bij de aderen die zijn armspieren nog duidelijker lieten uitkomen. 

"Bevalt het uitzicht je?" Hij grinnikte om mijn betrapte gezicht. "Je kunt er niets aan doen, ik ben nou eenmaal aantrekkelijk." ging hij verder, waarna hij zijn armspieren aanspande. 

Mijn wenkbrauwen schoten omhoog. "Aantrekkelijk? Ik dacht eerder aan zelfingenomen!" kaatste ik terug, maar merkte toch dat ik mijn wangen voelde branden. 

Net toen hij antwoord wilde geven, werd hij onderbroken door de deur die open ging. 

"Meekomen." De politieagente gaf ons een kort knikje, en liep toen weg.

Mijn handen begonnen te trillen en ik voelde een angstig gevoel in mij onderbuik ontstaan. Ik weigerde om als eerste te gaan, en wachtte totdat de jongen opstond en eerst ging. Hij leek door te hebben dat ik op hem wachtte, en weer zag ik dat geamuseerde gezicht verschijnen. 

Hij stond op en maakte een buiging bij de deuropening. "Dames eerst." waarna hij me een plagende knipoog gaf.

Ik keek hem geërgerd aan en besloot me niet te laten kennen. Ik wilde achter de vrouw aan en zag nét niet op tijd dat de deur opening één meter naar rechts was. 

Je hoorde een luide 'bam' door de gang heen, en mijn daarop volgende -en welgemeende: "Au!" 

De jongen keek me hoofdschuddend aan. "Gelukkig ben ik al gewaarschuwd voor je onhandigheid." 

Ik rolde met mijn ogen, sloeg mijn ogen neer en liep snel verder, in de hoop dat hij niet zag dat ik toch nog best wel rood was geworden. 

Toen we aangekomen waren bij een nog grotere deur dan onze 'wachtruimte', vertelde de vrouw  hetzelfde als wat we hadden gehoord toen we de politiewagen in werden geduwd. Alles wat we zeggen en doen, kan en wil tegen ons worden gebruikt. We hebben recht op een advocaat en als we er niet zelf een kunnen betalen, krijgen we er eentje die door de staat is aangewezen. En de rest van het hele riedeltje dat zo uit een CSI-serie zou kunnen komen. Alleen was dit de pijnlijke waarheid waar ik me op dat moment in begaf. 

De andere man die de vrouwelijke agente begeleidde, haalde twee handboeien uit zijn gordelriem, en gaf er een aan de vrouw. Ik zei snel dat het niet nodig was, terwijl ik over mijn rode polsen wreef. Ze draaide mijn handen op mijn rug, en klikte ze zonder te luisteren vast. 

De deur werd opengemaakt met de sleutel. De mannelijke agent pakte de jongen bij zijn schouder vast en liep met hem als eerste naar binnen. Ik slikte en werd door de vrouw ook naar binnen gebracht.

Er stonden twee primitieve stoelen, beter bekend als krukken, voor een groot bureau. Ze duwde me naar de tweede kruk toe, en ondanks dat ik instinctief tegen begon te stribbelen, duwde ze me op een kruk. Mijn schouder knakte naar voren, maar ik beet op de binnenkant van mijn wang en wist zo een vloek te onderdrukken. 

Achter het bureau zat een man op een veel te grote en luxe stoel, die me geen blik waardig keurde. Toen hij na een paar pijnlijk stille secondes naar zijn dossier keek, kreeg hij een cynisch lachje op zijn gezicht. "Zo dus jullie werken bij de marechaussee?" 

Ik verkrampte bij zijn stem. Waarom moest ik ook alweer zo nodig bij een afdeling werken die geheim is en niet eens hoort te bestaan? 

De man ging met een spottende toon verder: "Jullie weten dat er een hoge straf staat op je voordoen als iemand van de politie, en dat jullie-"

"Bel maar naar de marechaussee en vraag naar ene Charlie." Onderbrak de jongen hem.

Ik werd ontzettend zenuwachtig en gaf de jongen een trap tegen zijn scheen, ik zag zijn gezicht even vertrekken, maar al snel zat het weer in een frons. "Waar ben je mee bezig?" siste ik naar hem. Ik sprak Nederlands, in de hoop dat de man alleen maar Engels begreep.

"Ja, wij zijn hoger dan hij is hoor." beet hij me toe.

Ik knipperde verbaasd. "Serieus?" 

"Wat dacht jij dan? Die commissaris heeft niets over ons te vertellen." 

"Serieus?" vroeg ik nogmaals. 

Ons gesprek werd onderbroken door de commissaris die zich naar de computer draaide en duidelijk zocht naar het nummer. Daarna pakt hij de telefoon en tikte hij een nummer in om vervolgend met een cynische blik de telefoon van de haak te pakken.

Mijn ademhaling schoot omhoog en mijn been begon te wiebelen om alle energie van de stress kwijt te kunnen. Mijn gedachtes over hoe ik hier de rest van mijn leven zou zitten, ook al sloeg het helemaal nergens op, werden onderbroken door een klik van een telefoon, die terug op de standaard werd gelegd.

_______________
Heel erg bedankt voor alle follows die ik nu al heb! ♡