Undercover as a criminal | Boek 1 en 2

Deel 2 - Hoofdstuk 19

Amateurs. 

De kilte die de pijn en de vermoeidheid overnam voelde als een schild. Een schild dat me zou beschermen en die ervoor zou zorgen dat ik hem niet gaf wat hij wilde.

Een paar minuten geleden zou het me geen barst uitgemaakt hebben als ze me hadden gemarteld totdat ze hadden wat ze wilde en me daarna hadden vermoord. Nee, nu was het juist een motivatie om te blijven leven en hem geen enkele emotie te tonen, die ik helaas net door had laten schemeren door de schrik die me om het hart sloeg toen ik zijn gezicht herkende.

De rimpels die hij in de verloop van de jaren had gekregen waren me in eerste instantie niet opgevallen, maar ze leken hem eigenlijk alleen maar krachtiger te maken. Wijzer kon je niet zeggen; hij had nog steeds dezelfde psychotische glimlach en zijn ogen leken te genieten van het aanzien van mijn kneuzingen en verwondingen. Maar het zag eruit alsof hij wist wat hij deed.

Ik probeerde uit alle macht de herinneringen terug te halen, maar merkte dat ik te verzwakt was om echt diep na te denken. Mijn oogleden waren zwaar, maar nog niet zo zwaar dat ik ze niet omhoog kon houden. 

Waar was hij de afgelopen jaren geweest? 

Hij leek mijn gedachten te kunnen raden en zijn lippen vormde zijn glimlach om tot een streep. 

"Nadat jij me voor dood had verklaard, heb ik zo mijn mankrachten gehad." Zijn grimmige toon verbaasde me niets; dit was de toon die ik gewend was. Niet die neutrale die ik hem net had horen gebruiken. 

Toen hij doorhad dat ik niet van plan was om te antwoorden, vervolgde hij zijn verhaal: "Je verandert nog wel van gedachten. Je gaat inzien dat ik het beste voor je heb gedaan dan dat je je kon wensen."

De woorden sneden diep in mijn ziel, en ik verbak het oogcontact zodat hij de wijde pupillen van pijn en verdriet niet zag. Na een paar seconden, toen ik dacht dat mijn ogen me niet meer zouden veraden, keek ik weer op. 

Ik deed alsof ik iets zag op de vloer. "Je mag hier wel eens schoonmaken, zo ontvang je je gasten niet." probeerden ik sceptisch te antwoorden. Mijn hele lichaam leek te branden, maar ik probeerde alles zo goed mogelijk onder controle te houden. 

Een boze waas kwam over zijn gezicht, en hij haalde uit met zijn vuist. Een harde klap kwam op mijn neus, en ik hoorde iets kraken. Bijna onmiddellijk begon er warm, plakkerig bloed over mijn gezicht te stromen. 

De pijn was vers, maar de andere plekken deden niet onder aan deze klap, ook al begon ik te geloven dat mijn neus gebroken was. 

"Ik was van plan je te doden, alles was al geregeld, maar toen overleefde je het. De mannen die ik je had gestuurd hadden gefaald. Ze wisten het adres en hadden een verrassingsaanval, dat ze niet geslaagd zijn is ronduit onprofessioneel. Gelukkig heb ik ze, terwijl jouw baas ze vervoerde, onderweg kunnen laten uitschakelen." Hij schudde met zijn hoofd. "Amateurs." siste hij geïrriteerd. 

Die tekst slaat me uit het veld. De pijn die er nog eens boven op komt maakt me gedesoriënteerd en zorgt ervoor dat mijn hoofd niet alles meer op een rijtje kon zetten. Ik had nooit de link tussen de twee mannen die ons verraste in Amerika, terwijl we net aangekomen waren, en hem. 

_______________

We zitten al op 2/3 met de hoofdstukken.. Wat worden ze toch snel groot.. :')