Undercover as a criminal | Boek 1 en 2

Deel 2 - Hoofdstuk 21

Sprookjes

"Stop met me je dochter te noemen." siste ik. "Je hebt geen enkel recht."

"DNA zegt genoeg, prinses." 

Bij het woord prinses ging er een steek door me heen. Jess. Ik laat mijn hoofd naar voren vallen. Door het gebrek aan eten was ik me licht in mijn hoofd gaan voelen, maar het gevoel van honger was allang weggezakt door de afleiding. 

Ik voel warme handen om mijn kaken heen die mijn hoofd hard achterover duwen. De grijns op Thomas zijn gezicht deed me alleen maar meer pijn. Hij gebruikte prinses niet zomaar, hij wist dat Jess dat altijd zei. 

"Weet je wat het is Elise, je ziet gewoon niet het hele plaatje. Dat doen pubers wel meer. Je ziet niet in dat Charlie niet je redder is, maar iemand die je gebruikt." 

Ik antwoordde niet meer. Het maakte me niet meer uit wat voor onzin hij wilde uitkramen. Hij zal me op den duur dood moeten laten gaan, of me te moeten drogeren als hij iets van me wilde. Het kon niet heel veel langer meer zo door gaan.  

"Denk er maar eens over na." vervolgde hij zijn verhaal. "Charlie wist allang dat ik hier in Amerika zat. En hij stuurde je er voor zijn eerste missie heen. Hij had iedereen kunnen inzetten, maar koos voor jou. Hij wilde dat jij mij uit de weg zou ruimen." 

De woorden leken voor het eerst logisch, maar als nog wende ik mijn gezicht af en sprak tegen mezelf dat hij alleen maar loog. Dat niks wat hij zei ooit de waarheid zou kunnen zijn en dat Charlie de enige was die er voor me was na de dood van mijn ouders. Hij had ze verdomme vermoord. Weer voelde ik warmte over mijn kaak, en hij draaide mijn hoofd zijn kant op. 

"Kijk me verdomme aan!" 

Daar was hij weer. De man die ik kende. Hij loog en was een sociopaat, niet iemand die de waarheid sprak over Charlie. 

Hij begon te lachen om mijn verbeten gezicht. "Doe ik je pijn? Ik wist niet dat ik zulk zwak bloed had."

"Ik heb geen bloed van jou." zei ik tussen mijn tanden door. 

"Geloof je nog steeds in het sprookje dat je moeder nooit had kunnen vreemdgaan? Ach, wat zal ik zeggen. Soms ben ik.. Nou ja.. Overtuigend." Weer die sadistische grijns op zijn gezicht. "Maar laten we verder gaan met het Charlie verhaal, als we over sprookjes praten. "Hij wist dat ik achter de aanval zat. Hoe groot is de kans dat je tweede missie toevallig ook in Amerika is. Met dezelfde jongeman?"

Ik haatte mezelf voor het inlaten van de woorden. Het klonk logischer dan ik wilde. Verdomme, het klonk zelfs redelijk logisch. 

Mijn ademhaling begon sneller te worden en ik probeerde het rustig te krijgen, niks te laten merken en hem zijn gestoorde spel niet te laten winnen. 

"Ik heb je denk ik genoeg informatie gegeven om je te laten zien dat ik je alleen maar wil helpen? En je eindelijk eens te geven wat je altijd al wilde."

Er kwam een lach van ongeloof op mijn gezicht. "Wat ik altijd wilde? Daar zit jij niet tussen."

"Aan je manieren werken we ook nog wel. Nee, ik bedoelde je vriendje. Niet erg volwassen trouwens, hij heeft de helft van de tijd dat hij wakker was gehuild." Hij draaide zich om naar een man die bij de deur stond. Ik voelde mij hart kloppen in mijn keel, wat een teken was dat ik nog leefde en niet dood was. Een felle steek van woede en verdriet ging door me heen. Hoe zijn we hier in hemelsnaam gekomen? 

De deur ging met een klap open en een jongen werd naar binnen gegooid. Hij kreunde en probeerde op te staan, maar zijn geboeide handen maakte het moeilijk. Tranen stroomden over mijn wangen. "Jess." probeerde ik te roepen. Mijn keel brandde van de pijn, maar ik riep nog een keer zijn naam. Onze ogen ontmoette elkaar en mijn lippen waren droog, gescheurd en zout van de tranen. 

_______________

Ja, wat moet ik zeggen.. :') Jess leeft tenminste nog, dat vind ik nog best knap, haha.