Undercover as a criminal | Boek 1 en 2

Deel 1 - Hoofdstuk 14

Hallo?! Ik lig wel dood op de grond hè!

"Kom op zeg. Je gaat me toch niet vertellen dat je dát meisje knap vindt?! Je vindt alleen de veroveringen leuk, meer niet.." 

Ik voelde hoe langzaam alle spieren in Steve zich aanspande, en werd opslag bang voor deze wandelende spierbundel. Dat waren wel wat uurtjes in de sportschool.. Maar goed, hij spande zijn spieren aan en ik vond hem meteen een meter groter lijken. 

Ik ging een klein beetje achter hem staan, en legde mijn hand op zijn schouder. Net op het moment dat ik wilde zeggen dat hij zich niet zo moet opwinden, was het al te laat.. Met grote ogen zag ik een straaltje bloed uit Ash zijn neus lopen. 

"Stop!" Ik had het hard geschreeuwd, gegild zelfs, maar niemand lette op mij. 

Ik moest gauw iets bedenken voordat er iemand met spoed naar het ziekenhuis moest worden gebracht.. Wacht eens even? Ziekenhuis?! En voordat ik het door had liet ik me vallen op de grond. 

Je hoorde een plof en daarna was het stil. Ik hield mijn ogen dicht en deed net alsof ik flauw gevallen was. Maar helaas voor mij letten ze niet eens op mij, en gingen ze gewoon door met hun vechtpartij. 

Hallo?! Ik lig wel dood op de grond hè! Maar nee hoor, deze jongens waren zeker geen gentlemen en lieten me gewoon op de grond liggen. 

Ik dacht na over wat het beste was. Gewoon heel hard roepen naar ze dat ik misschien wel dood was, zou dom zijn.. Wacht wat nou als ik heel hard val, en dingen mee trek in mijn val? 

Snel stond ik weer op, en liep ik naar een doos met pannen erin. Ik liet me vallen en trok de pannen mee. Snel deed ik weer mijn ogen dicht en ging ik liggen alsof ik dood was. 

Deze keer had ik volgens mij wel succes, want ik hoorde geen klappen meer vallen, maar voetstappen die steeds dichterbij kwamen. 

"Wat is er aan de hand?!" zei Ash, terwijl zijn stem licht trilde.

"We moeten kijken of ze niet dood is!" Steve z'n stem klonk een beetje alsof hij keelontsteking had, schor en zonder emotie. 

"Ja ik ga dat dus echt niet doen!" Ik moest me inhouden om niet te gaan lachen om Ash z'n opmerking. 

Toen ze een tijdje hadden gediscussieerd over wie moest voelen of ik dood was, vond ik het wel genoeg geweest. Langzaam opende ik me ogen en deed ik alsof mijn hoofd ontzettend veel pijn deed. 

"Au." zei ik zachtjes, voor het dramatische effect. Meteen waren de ogen op mij gericht. 

"Gaat het, Violet?" hoorde ik Ash vragen.

"Hey, het is mijn vriendin he!" 

Serieus? Ik ben net 'flauwgevallen', en zelfs dan gaan ze door met ruziën?! 

"Au." zei ik maar nog een keer om ze te doen laten stoppen. 

Wonder boven wonder snapten ze de hint en ze keken me zwijgend aan. 

"Ik zie niets." klaagde ik maar weer voor de geloofwaardigheid.