Undercover as a criminal | Boek 1 en 2

Deel 2 - Hoofdstuk 20

Wat ik wil.

De pijn was niet meer te voelen en het klappertanden was net gestopt. Ik wist dat ik alleen maar in een onderbroek en beha vastgebonden was en dat ik nu wel op weg was om onderkoeld te raken.

Mijn reflexen waren niet meer zo snel en ik schrok niet meer van de harde stemmen. Ik hapte naar adem en bij elke ademteug voelde ik steeds minder pijn. Mijn ademhaling werd langzamer en oppervlakkig. 

Mijn lippen waren gescheurd en mijn ogen vielen steeds dicht. Het kost me meer en meer moeite om ze weer te openen na het knipperen. De stemmen waren begonnen met schreeuwen en vaag hoorde ik mijn naam, tot ik weggleed. 

✭~✭~✭ 

Een harde klap tegen me wang bracht me weer bij zinnen. De pijn was terug en zorgde voor een echo van pijn die door mijn lichaam ging. 

De  pijn was het enige wat me ervan overtuigde dat ik niet dood kon zijn, nog niet. Mijn lichaam had het niet meer koud en de pijn kwam steeds meer opzetten. 

Mijn ogen gingen na een paar pogingen open en ik zag weer een wazige kamer. Deze keer met minder licht en andere kleuren. Ik concludeerde dat ik vervoerd moest zijn naar een andere, warmere plek. 

Het beeld werd scherper, maar niet duidelijk genoeg om te onderscheiden wie er voor me stond. 

Ondanks de doffe hartslag die ik overal voelde, hoorde ik zijn stem boven alles uitkomen. "Help jezelf nou eens, en accepteer de waarheid."

Mijn lippen vormden zich naar een halve glimlach. "Waarom heb je me niet gewoon dood laten gaan." Het kwam er zacht, schor en raspend uit, maar voor mij was het genoeg om te weten dat ik enigszins nog kon praten. 

Er kwam een harde lach terug. "Dood? Nee, te makkelijk." 

"Wat wil je, Thomas." Het laatste kwam er kuchend uit en mijn keel was zo droog dat ik bijna niet meer kon slikken. 

Mijn zicht werd weer ietsjes scherper, en nu kon ik zijn gezicht weer onderscheiden. Hij liep naar me toe en greep mijn keel vast. Thomas duwde mijn hoofd naar achteren en goot lauw, warm water in mijn mond. Uit alle macht probeerde ik het door te slikken. 

Hij liet mijn keel los en ik hoestte totdat ik het gevoel had alsof mijn keel bloedde. Ik wilde overgeven, maar er zat niets meer in mijn maag, wat leidde naar een pijnlijke poging. 

"Wat ik wil, mijn dochter, is je de waarheid geven." 

Ik dwong mezelf om hem aan te kijken en me af te sluiten van hem.

Hij grijnsde toen hij mijn gezicht zag vertrekken. "Je bent hier naar toe gestuurd voor een missie, niet?" Zijn grijns werd groter toen hij een blik van erkenning zag. "Laat me raden, een dochter met een aanslag die voorbereid werd."

Ik klemde mijn lippen op elkaar. Dit was niet zo moeilijk te achterhalen, dus dit betekend helemaal niets. 

"Je gelooft me niet?" Hij bracht zijn gezicht dicht bij die van mij. Ik ademde door mijn neus en probeerde ergens anders aan te denken. Weer een klap tegen mijn hoofd, ook al merkte ik wel dat ze minder hard werden, om er zeker van te zijn dat ik wakker zou blijven. 

_______________

Terug van weg geweest, en zo ontzettend veel mooie, lieve en bezorgde berichtjes binnen in mijn inbox en in de reacties. Ik zou zo graag op iedereen willen antwoorden, maar als je zeker van wilt zijn dat ik sowieso reageer en als je ergens over wilt praten, dan kun je me het beste een privé bericht sturen. ♡