Undercover as a criminal | Boek 1 en 2

Zes jaar later

"Het doet pijn om op te staan elke dag. Om mezelf uit bed te slepen, terwijl ik liever niet wakker was geworden. Het doet pijn om de vermoeidheid te voelen en er niet aan toe te kunnen geven. Het doet pijn om te realiseren dat ik er liever niet was, dat ik liever niet thuis ben in mijn eigen lichaam. In mijn eigen leven." De woorden kamen er struikelend uit. Alsof ik het niet wilde menen wat ik zei. Maar elk stukje van de puzzel, die ik langszaam aan bloot aan het leggen was, was niks meer dan de bittere waarheid. Het verdriet dat door mijn stem te horen was, maakte hem nog meer van slag.

Hij knikte alsof hij het begreep. Ik zag in zijn ogen hoe hard hij het probeerde; hoe erg hij zijn best aan het doen was om de lading van mijn woorden te bevatten. "Waar gaat het mis? Je bent zo'n lief, energiek en goed persoon. Waarom gebeurt dit nou net bij jou. Je verdient het niet. Je verdient veel beter dan dit."

Mijn ogen gingen de dichte bloemen in het gras één voor één af. Alsof deze bloemen mijn aanwezigheid zouden vervangen en mij zouden laten opgaan in de natuur en al mijn problemen weg zouden nemen. Met mijn vingers raakte ik het grasstengels aan. Mijn benen waren gaan tintelen doordat ik al langer dan een uur in kleermakerszit tegen de muur aan zat.

Het was al nacht en de sterren waar goed zichtbaar vanaf deze plek, dat was een van de redenen waarom ik hier vaak zat. Een andere was om even tot rust te komen. Ik dacht even na over zijn woorden. "Ik denk niet dat dat er iets mee te maken heeft," gaf ik als antwoord, na een lange stilte. "Iedereen heeft een basisverantwoordelijkheid. Je kiest niet de gebeurtenissen uit in je leven. Je kan alleen wel beïnvloeden hoe jij er op reageert. En ik heb verkeerde keuzes gemaakt. Nu is het aan mij om hier weer uit te komen."

Zijn rechterhand streek het haar uit mijn gezicht en bleef rusten op mijn kaak. "Het enige wat ik wilde was je weer blij maken. Alles wat ik deed was om je weer blij te maken, Julia. Dat beloof ik je. Het spijt me als ik daar in gefaald heb." Zijn stem klonk rauw en schoot omhoog bij het zeggen van mijn naam.

De brok in mijn keel werd groter en ik voelde mijn gezicht warm worden. Het was een tijdje geleden dat ik had gehuild. Normaal gesproken voelde ik me meer leeg dan verdrietig. Nu vocht ik echter tegen tranen. Het was een raar gevoel. Alsof er een blokkade tijdelijk werd opgeheven en de tranen heel even vrij kon stromen. Ik pakte zijn arm vast. "Het ligt niet aan jou, oké? Beloof me dat je jezelf dat niet gaat aanpraten. Ik ben blij dat je er met je hoofd niet bij kan. Dat je het niet herkent en dat je je er niks bij voor kan stellen. Ik gun het je zo. En elke keer dat ik je zag lachen was er een deel van mij gelukkig. Alleen het andere deel werkt niet mee. Het andere deel zorgt ervoor dat ik me nog meer alleen voel. Dat ik ga denken dat er iets mis is met mij. Dat ik mislukt ben. Dat ik hier niet thuis hoor." De laatste paar woorden waren haast onverstaanbaar doordat ik steeds zachter was gaan praten: bang dat hij zou schrikken van mijn teksten.

Ik zat hier al een tijdje na te denken. Dat deed ik wel vaker. Mezelf terugtrekken en alleen in het donkere bos gaan zitten. Als mijn vader dit gedrag zou moeten beschrijven, dan zijn dit zijn woorden: 'Julia sleept haar problemen mee naar haar donkere bos en gaat daar proberen alles zelf op te lossen en komt er alleen even uit om te doen alsof er niks aan de hand is'. Hoe vaak hij dat wel niet tegen me gezegd heeft. Het is waar, dat ga ik niet ontkennen. En toch voelt het alsof er twee kanten aan dit verhaal zit. Ik wíl best mijn problemen delen en heb dit geprobeerd. Maar als ik iemand een puzzelstukje geef dan zie ik dat ze daar al moeite mee hebben. Ze weten niet wat ze er mee aanmoeten en gaan me anders behandelen. Blikken van medelijden worden dan de vaste routine en de vragen uit beleefdheid hoe het met me gaat willen ze liever niet eerlijk beantwoord krijgen. En nu zat ik hier alles te overdenken. Hij was net bij me komen zitten, nadat ik had gereageerd op zijn bezorgde appjes en had verteld dat ik hier zat.