Undercover as a criminal | Boek 1 en 2

Deel 1 - Hoofdstuk 25

"Mevrouw?" Ik keek op. "U heeft bezoek." Ik haalde mijn schouders op, vast weer Charlie. Sinds de schietpartij zocht hij mij elke dag op.

Ik hoorde de deur open gaan maar ik schonk er geen aandacht aan. Ik speelde, verzonken in gedachtes, met een pluisje op het dekbed.

Er klonk gekuch. Deze keer tilde ik mijn hoofd lichtjes op. Toen mijn ogen zijn blik kruiste bevroor mijn gezicht.

De ogen die altijd zo fel hadden gestaan zagen er zacht uit. Waarom was hij hier?! Een beangstigend gevoel bekroop mij.

Hij schraapte zijn keel. "Ellis of Violet, wie je ook bent, ik moet met je praten."

_______________

Wanneer er een luide piep klinkt.

Er kwam een cynische glimlach op zijn gezicht. "Dacht je nou echt dat ik je niet door had?" Ik slikte, en keek hem verbaasd aan. "Het was zo duidelijk. Jij die niet eens een jointje kon roken, die andere gozer die uit zijn bende was getrapt.." Ging hij verder. Ik nam aan dat Jess die andere gozer was. 

"Maar toch sta je hier met bewakers om je heen." antwoordde ik met een trillende stem.

"Bad luck. Dat je serieus dacht dat ik 'veranderd' was. Je had toch beter kunnen weten?" 

Er ging een steek door me heen. Misschien was het wel echt mijn schuld dat Jess gewond was, en had ik beter kunnen weten. Opeens schoot me wat te binnen. "Je hebt niet geschoten." fluisterde ik verbaasd.

"Ordes van de baas. Ik kan nu hooguit acht maandjes celstraf krijgen. Jullie kunnen echt helemaal niets.."

Ik voelde de tranen in mijn ogen branden. "Ga weg."

"Meh, alleen deze keer, omdat jij zwak bent." Hij draaide zich om, en werd weer mee genomen door de beveiligers.

✭~✭~✭

Ik had lang nagedacht over de woorden van Steve. Was het echt waar wat hij had gezegd? Kreeg hij echt maar hoogstens acht maanden? Ik beet hard op de binnenkant van mijn wang. Was Jess daarvoor gewond geraakt?

Toen ik op de klok keek maakte mijn hart een klein sprongetje. Over één minuut kwamen ze me ophalen, en kon ik naar hem toe.

Hij lag nog steeds in coma, maar ze zeiden dat hij vooruit ging. Hij was geraakt in zijn buik, gelukkig niet de belangrijke organen. Maar hij had teveel bloed verloren en lag daarom in coma.

"Goeie middag, mevrouw." Een verpleegster liep -met een rolstoel voor zich uitduwend- naar binnen.

Nadat ik eindelijk in de rolstoel zat, bracht ze me door het doolhof van gangen naar de intensive care.

✭~✭~✭

Tranen welden opnieuw op in mijn ogen. Zijn het-komt-wel-goed gezicht die hij altijd had, had plaats gemaakt voor een gebroken gezicht.

De hartmonitor maakte een constant piepend geluid, iets waar ik rustiger door werd.

Toen ik Charlie zag staan, en hij oogcontact maakte, liep hij naar me toe.

"Het komt wel goed meid. Hij komt er wel doorheen, en daarna is hij sterker dan ooit."

Ik knikte en veegde de tranen van mijn wangen. Ik moest sterk zijn, sterk zijn voor hem.

Toen Charlie me een bemoedigende glimlach gaf, werden de constante piepjes een lange, schelle piep.