Undercover as a criminal | Boek 1 en 2

Deel 1 - Hoofdstuk 10

Tuurlijk ken ik je nog! Hoe heette je ook alweer?

Steve liep naar de deur, en ik liep vlak achter hem, hopend dat ik niet zou struikelen en boven op hem zou belanden. Ik zag iedereen in mijn ooghoek naar mijn kijken, en een paar mensen naar elkaar toe buigen, vast om over me te praten. Maar ik deed alsof het me niets kon schelen, schudde mijn haar naar achter en liep haast heupwiegend naar buiten.

Het was al aardig donker, en je zag het steegje al langzaam veranderen. Het was abnormaal rustig, op de mensen die in groepjes rondingen na. Het was raar dat ik me op dat moment totaal geen zorgen leek te maken, sterker nog, ik voelde me veilig.

Hij ging staan bij een muurtje, en leunde er nonchalant tegen aan. Daarna legde hij zijn handen achter zich neer, en duwde zichzelf met een soepele beweging erop. Je zag daardoor nog duidelijker zijn biceps, en ik dwong mezelf om er niet naar te kijken.

behendig trok ook ik mezelf op, en eindigde ik naast hem. Zwijgend zaten we een paar seconden voor ons uit te staren, naar een arme vrouw die met een bang gezicht zo snel mogelijk naar het einde van de straat liep. Ik zag dat er bij Steve een glimlach van vermaak op zijn gezicht verscheen.

Daarna rolde hij een jointje. De realiteit ging als een schok door me heen. Ik had er helemaal niet bij stil gestaan dat ik nu waarschijnlijk ook moest roken, omdat anders mijn persoonlijkheid niet overeen zou komen met mijn identiteit, die was verandert in de database. Als ze nu mijn gezicht zouden opzoeken, zou er Violet Lewis uitkomen, een achternaam die nog zeshonderdduizend andere mensen hadden, zodat mijn 'familie' vinden moeilijk was.

Hij de joint in zijn mond, en stak hem aan. Na een wat trekjes genomen te hebben, hield hij hem voor mijn gezicht. Ik pakte hem aan, en hoopte heilig dat hij mijn trillende handen niet zag. Hoe doe je dit?! Ik deed hem in mijn mond, en zei tegen mezelf dat het gewoon een rietje was. Ik had het gevoel alsof ik stikte, meteen voelde ik dat ik het benauwd kreeg en hoestte ik hard.

Steve trok zijn wenkbrauwen op. Ik zocht koortsachtig naar een excuus. "Ik neem eigenlijk alleen maar coke." Het was er al uit voordat ik er erg in had. Shit, dit was echt behoorlijk dom.

Weer bood hij hem aan, en inplaats van te weigeren, nam ik nog een trekje. Ook al inhaleerde ik bij deze minder diep.

Toen hij weer een trekje nam, zag ik zijn gezicht niet eens vertrekken. "Als je niets meer voelt van de wiet, kun je beter over stappen op heroïne." Ik zei het voordat ik het doorhad, en hoopte dat hij het niet gehoord had.

Hij begon te grinniken. "Je hoeft mij niets te vertellen." Hij nam nog een trekje en gooide hem daarna op de grond.

Ik voelde me al wat lichter worden in mijn hoofd en na een tijdje begonnen mijn schouders aan te voelen alsof er helium in zat. Ik werd erg moe, maar in plaats van relaxed te worden, zoals ik me het had voorgesteld, werd ik er juist erg naar van. Ik had het gevoel alsof ik elk moment kon gaan overgeven.

Toen ik iets in mijn ooghoek naar ons toe zag komen, lette ik er eigenlijk niet eens op. Ik was veel te druk bezig met wat er allemaal in hemelsnaam gebeurde met mijn lichaam. Maar toen hij zo ongeveer recht voor me stond, ging er een paniekgolf door me heen.

Uiteraard moest dit gewoon gebeuren. Ik moest uiteraard de enige ex die ik ooit heb gehad, tegen komen in een land waar hij niet woont, niet werkt en niet hoort te zijn!

Ik deed net alsof ik opschrok en hem niet had zien staan. Ik bleef maar in mezelf herhalen dat ik hem niet kende.

"Kijk eens wie we daar hebben, herinner je me nog?" Zijn stem klonk hard en kil. Maar ik zag zijn lip trillen toen hij het gezicht van Steve herkende.

Ik reageerde volgens mij gewoon perfect: "Tuurlijk ken ik je nog! Hoe heette je ook alweer?" Ik hoorde dat Steve hardop grinnikte, en giechelde mee. Laat hem nu alsjeblieft niet mijn naam zeggen..

"Dat weet je best, Ellis." Hij sprak mijn naam in een Nederlands accent uit, waardoor ik nog harder hoopte dat Steve de link tussen mij en Nederland niet zou leggen.

Ik deed net alsof ik verbaast was. "Sorry, maar volgens mij heb je de verkeerde, ik heet helemaal geen Ellis.." Koortachtig probeerde ik te bedenken hoe ik dan ook al weer zou moeten heten. "Mijn naam is Violet." zei ik opgelucht, omdat ik het me herinnerde.

Dit klonk zo ongeloofwaardig, dat ik ter plekke besloot een gat te graven, hem te vullen met hagelslag, en er mijn hele leven in zou blijven zitten.

Ik voelde dat alle spieren van Steve zich aanspande, en maakte me instinctief wat kleiner. Ik verwachtte elk moment ontmaskerd te worden, maar hij richtte zich tot mijn ex van een paar jaar geleden, nog voordat ik bij de afdeling begon te werken, en keek hem intimiderend aan.

En toen, voordat ik ook maar met mijn oogleden knipperde, haalde Steve uit en hoorde ik geschreeuw.