Undercover as a criminal | Boek 1 en 2

Deel 2 - Hoofdstuk 17

Even een kleine reminder wat er is gebeurd, zodat jullie gelijk weer in het verhaal zitten. ;) Ik schrijf dit nu omringt met 12 kilo pepernoten. Nee, echt. Zaterdag loop ik rond in een pietenpak met een zak vol pepernoten en strooigoed. Ik ben hoofdpiet in ons kleine dorpje. Geweldig, al die gezichtjes die met een klein beetje spanning toch vragen om pepernoten en allemaal een hand willen van Sinterklaas. Ik doe het nu al een paar jaar, en zou het denk ik niet meer willen missen. Gewoon voor een dag zo veel kinderen gelukkig maken, wat een fijn gevoel!

_______________

Ik voelde overal plakkerige, warme vloeistof zitten en met afschuw realiseerde ik me dat het bloed moest zijn.

Ik ademde zwaar en merkte dat het steeds moeilijker werd om genoeg adem te krijgen. Ik raakte in paniek door de pijn en de enorme druk die leek te liggen op mijn hoofd.

Het voelde alsof ik veel te lang onderwater was en dat ik langzaam stikte en uit alle macht naar boven probeerde te zwemmen.

Dan schoot Jess door mijn hoofd. Hij moest hulp krijgen. Nog een keer probeerde ik me te bewegen, maar ik wist dat het me niet ging lukken.

De auto, die achter op me in gereden was, had ervoor gezorgd dat ik nu klem zat tussen de stoel en het stuur.

Maar wat het ergste was, was dat ik niets kon bewegen. Het leek haast wel alsof ik geen lichaam had. Het enige waar ik nog controle over had was mijn hoofd.

De pijn werd steeds heviger en leek haast ondragelijk, maar het enige wat op dat moment belangrijk leek was dat Jess alleen was, zonder back up.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Paniek deel 2 

Ik probeerde mijn hoofd helder te houden, maar ik begon steeds waziger te zien.

Ik een silhouet naar me toe komen en het laatste wat ik zag was een gezicht dat me wegvoerde naar een flashback:

Ik merkte hoe ik zwaarder begon te ademen.

"Wat doe je hier?" Siste ik.

Hij glimlachte triest. "Dat weet je best."

Elke spier in mij lichaam spande zich aan. "Ga weg. Je hebt hier niets te zoeken."

"Ik had geen keuze. Je hebt geen idee hoe het leven is als hoofd van mijn organisatie." Hij kwam een stap dichterbij, maar meteen werd hij achteruit getrokken door een van de bewakers.

"Je had een keuze, je hebt altijd een keuze. Het is jouw keuze geweest dat jij nu met vijf gevangenisbewakers naast je loopt."

Mijn ogen fonkelden.

"Elise Katerina, ik ken je beter dan wie dan ook."

Ik voelde de tranen achter mijn ogen brandden bij het horen van mijn hele naam. "Het is Ellis. Waarom kom je nog langs? Je weet toch dat ik nooit met je mee zal gaan."

Hij haalde zijn schouders op. "Daarvoor ben ik hier niet."

Ik was even van mijn stuk gebracht, maar snel herpakte ik mezelf. "Vertel dan waarom je hier bent en je niet in je cel zit, waar je hoort."

Zijn trieste glimlach werd weggevaagd. "Ik ben hier alleen maar voor jou, ik ben hier omdat ik degene was die jou wilde beschermen."

"Jij hebt mijn ouders vermoord, heet dàt bij jou beschermen?" Tranen welden op in mijn ogen.

"Ze waren gestoord, ze wilden jou bij de geheime dienst inzetten. Je kon vermoord worden."

"Jíj bent gestoord, laat me met rust." schreeuwde ik bij het horen van zijn halve bekentenis, en een brandende pijn ging door mijn buik.

Hij schudde zijn hoofd en grinnikte zonder emotie. "Denk je nou echt dat ik mijn bloedeigen dochter achter ga laten?"