Undercover as a criminal | Boek 1 en 2

Deel 2 - Hoofdstuk 14

James Bond.

Mijn vingers trilden zo erg dat ik dacht dat ze eraf zouden vallen. Mijn hoofd en lichaam voelde ineens te zwaar en te dof om nog te kunnen blijven staan, dus zocht ik naar de dichtstbijzijnde stoel, nadat ik minstens een kwartier heen en weer geijsbeerd had. 

'Steve zit achter jullie aan' zo gemakkelijk had hij het weten te brengen. Waarna hij er, met het zelfde gemak, achteraan zei dat hij was kwijt geraakt. Ja, gewoon kwijtgeraakt. De dienst had hem niet meer gezien sinds hij was vrijgekomen. Ze kunnen verdomme niet eens babysitten. 

Het was niet eens zo zeer dat ik bang voor hem was, ik was bang voor de herinneringen aan hem. Dat Jess er zo gemakkelijk mee om ging was voor mij een raadsel. Hij was daar neergeschoten, maar blijkbaar heeft hij dat verdrongen. Ik wist niet of ik die pijn wel aan kan als het opnieuw gebeurde. Ik wist niet of ik dan wel in staat zou zijn om mezelf en hem weer op te bouwen. 

Hoeveel vriendjes had hij nu wel niet verzameld? Minstens een groepje van vier, vijf, misschien zelfs wel meer. Mijn paranoia begon ineens de overhand te krijgen. Als hij al een paar dagen zoek is, dan kon hij hier al zijn. Verstopt in de tuin, het zwembad of misschien zit hij wel in een boom naar binnen te gluren. 

Met een ruk stond ik op en rende ik lang alle ramen en deuren om ze als een gek te checken of ze wel echt dicht zaten. Met een zucht zakte ik tegen de laatste deur aan toen ik tot mijn grote opluchting concludeerde dat hij op slot zat. Na een paar seconden schoten mijn ogen weer open. Hij heeft genoeg tijd gehad, dus hij kon net zo goed al binnen zitten en dan kon ik er niet meer uit aangezien ik alle uitgangen had geblokkeerd. 

Mijn adem versnelde, en in mijn gedachten zag ik hem al voor me. Met een grijns op zijn gezicht terwijl hij Jess neer stak met een mes, of op de honderden manieren die al in me op gekomen waren hoe je iemand zo pijnlijk mogelijk vermoord. 

Ik wist het niet meer. Echt niet meer. Vroeger keek ik met alle liefde naar een James Bond film, terwijl ik me probeerde voor te stellen hoe het was om legaal met een wapen rond te mogen lopen, terwijl je een zo normaal mogelijk leven probeert te leiden. 

En nu, al die jaren en ervaringen later, zou ik zo graag terug willen. Maar dan zou ik Jess niet hebben. Jess die me het gevoel gaf dat ik in een klap mijn familie terug heb. Jess die de rollen van vriendje, vader, broer en beste vriend op zich neemt en me elke keer weer het gevoel geef dat ik iets voorstel. Het mag niet en het kan niet dat ik die Jess ga verliezen op welke mogelijke manier dan ook. Hij mag hier niet in betrokken raken. Dit is mijn strijd, niet de zijne.

En dan kan het me niet meer schelen of Steve ergens buiten in de boom zit, of onder mijn bed ligt. Net als in die James Bond films -dat James alle mogelijke gevaarlijke dingen doet, maar nooit dood gaat- ga ik dit verdomme oplossen.

_______________

Ja mensen, de vakantie is weer voorbij.. Ik zit weer in de regen en het onweer, maar heb toch tussen de momenten dat ik voor het raam sta te genieten van het onweer, dit hoofdstuk kunnen schrijven. :P Ik hoop dat jullie er nog iets van begrijpen? Later wordt het in ieder geval een stuk duidelijker!