Undercover as a criminal | Boek 1 en 2

Deel 1 - Hoofdstuk 7

Waar is dat verdomde ding?!

Ik liet me zuchtend op de bank vallen, en deed vrijwel meteen mijn ogen dicht. Wat een dag, ik kon toch best wel even slapen? Ik was al half aan het slapen, toen ik de deur hoorde. Ik schrok toen ik even later Jess hoorde kuchen. Mijn ogen schoten open en ik wilde net roepen dat ik lekker lag, toen ik zag dat zijn gezicht onder de schrammen zat en zijn lip behoorlijk dik was. 

Meteen zat ik overeind. "Vertel me alsjeblieft dat Balou dit heeft gedaan, en niet de mensen waarbij je je populair moet maken." Ik kreeg geen antwoord dus liep ik naar de keuken om even later terug te komen met de EHBO doos, die ik eerder had zien liggen in een van de kastjes. Voorzichtig depte ik met een koud doekje op zijn oog. "Ga je het me nog vertellen, of ben je van plan om buiten te gaan slapen?" 

Hij zuchtte diep. "Ik liep de kroeg binnen en alles ging volgends plan. Ik zat al letterlijk naast ze op de bank en we waren aan het praten over wapens en de drugs, toen ze me vroeger van welke bende ik kwam.  Ik zei dat ik het erop neer kwam dat ik eruit gestapt was, zoals bij mijn identiteit hoorde."

Het bleef even stil. "En?" hiep ik hem op weg.

"Ze geloofden me niet, en dachten dat ik een spion was. Het liep uit tot een gevecht." 

Ik keek hem strak aan. "Zeg me nou niet dat je met hem gevochten hebt?!" 

Hij knikte licht. 

"Jess! Hoe denk je nu nog binnen die groep te komen?! 

"Ik bedenk wel wat, moet kunnen toch?"

Ik reageerde niet. Waarom was ik hier in hemelsnaam aan begonnen?!

✭~✭~✭

De bel ging waardoor ik wakker schoot. Ik keek verbaasd om me heen, maar besefte me dan dat we beide op de bank in slaap waren gevallen. Jess zijn gezicht was onrustig aan het trekken, maar aan zijn diepe ademhaling te horen, sliep hij wel. Voorzichtig duwde ik hem van me af. 

Toen ik de deur open deed, keek ik recht in het gezicht van een man die er niet bepaald vriendelijk uitzag. Zijn grijns zorgde ervoor dat ik voor een paar seconden verstarde. Toen ik eindelijk wat wakkerder was, en doorhad dat deze man hier niet was omdat hij de suiker wilde lenen, ontsnapte er een schreeuw uit mijn mond. Mijn schreeuw werd verstomd door zijn hand, die hij hardhandig tegen mijn mond duwde. 

"Ik had dit best anders gewild, je bent een knappe meid, maar orders van de baas moet je nooit negeren."

Ik rilde en probeerde me los te trekken. Toen hij de greep van zijn hand verzwakte, schreeuwde ik alsof mijn leven er van af hing. Ik wilde Jess waarschuwen, zodat hij tenminste nog een kans had om terug te vechten. Ik kreeg een klap in mijn gezicht, en hij trok me tegen zich aan, zodat hij me steviger vast kon houden. Ik begon spastisch om me heen te slaan, en kon me niets meer herinneren over wat ik allemaal had geleerd.

"Wat gebeurt hier allemaal?" Jess leunde slaapdronken tegen de muurpost. Toen hij zag wat er aan de hand was, was hij klaarwakker. Maar voordat hij het pistool had bereikt, kreeg hij een klap, met een geweer, tegen zijn schouder. 

Hij kreunde terwijl hij op de grond viel, en hield krampachtig zijn schouder vast. Hij had al last van zijn gewrichten, dus ik kon het hem niet kwalijk nemen. 

Ik dacht koortsachtig na. Langzaam kwamen de lessen weer wat terug, maar geen van alles was mogelijk in deze situatie: Ik had geen geweer en geen back-up. 

Alleen één oefening zou nog wel eens kunnen werken; verwarring.

Ik duwde mezelf dichter tegen hem aan en deed net alsof dat ik hem wilde zoenen. Ik kwam langzaam met mijn gezicht steeds dichterbij. Ondanks dat hij me nog steeds strak vast hield, voelde ik dat hij zich afvroeg wat ik allemaal aan het doen was, en liet hij een arm los. Met mijn losse hand voelde ik achter me, in de hoop om op het kastje het pistool te vinden. Ik begon te trillen toen ik merkte dat het nog maar een paar millimeter was. Eindelijk voelde ik het vertrouwde metaal in mijn handen. Vliegensvlug laadde ik en duwde ik hem bijna in zijn gezicht. 

"Marechausse, handen op je hoofd!"