Undercover as a criminal | Boek 1 en 2

Deel 2 - Hoofdstuk 12

"Ben je alleen?"

Ik liep al het zoveelste rondje in de tuin. Bij elke auto die voorbij raasde stond mijn hart even stil, en hoopte ik heilig dat het Jess niet was en ik nog een paar seconden te leven had. Waarom vertrouwde ik hem niet gewoon? Waarom moest ik zo nodig een film na doen en hem bespioneren terwijl ik zo dom was om mijn telefoon niet uit te schakelen. Dit was pure karma, dat wist ik ook wel. Maar alsnog gaf ik de schuld aan het mobieltje, terwijl ik de oorzaak was van dit fiasco. Onredelijk, dat wist ik ook wel. Ik zou het moeten bezuren straks met Jess, maar tot die tijd liep ik liever nog wat rondjes in de tuin, in de hoop rustiger te worden. 

Ik was na rondje vijfenveertig gestopt met tellen, en was al duizelig door steeds dezelfde bochten te maken. Ik schrok daarom ook erg van het getril van mijn horloge. Een paar seconden stond ik niet begrijpend stil. Waarom trilde mijn horloge? Pas toen realiseerde ik me dat ik een horloge had gekregen van de zaak en ik gewoon gebeld werd. Ik drukte op de knop aan de zijkant en luisterde aandachtig naar de stem die tegen me sprak.

"Bianca aan Ellis, over. Ik herhaal: Bianca aan Ellis, over." klonk een vrouwenstem. 

"Ellis aan Bianca, waar is dit voor? Over." 

"Mogelijke problemen met oude zaak, graag contact opnemen via de computer, over en uit." Na dit gezegd te hebben, verbrak ze de verbinding, mij in verbazing achter latend. 

Hoezo problemen met een oude zaak? We hebben hiervoor nog maar één missie gehad, en dat was volgends mijn weten goed afgerond. Waarom zouden er na meer dan een jaar tijd problemen zijn?

Toch haastte ik me naar binnen en startte ik de laptop op. Misschien was het verstandiger om te wachten op Jess, maar ik werd toch gebeld? Als ze hadden gewild dat Jess er ook bij zou zijn, hadden ze dat maar moeten zeggen. 

Mijn vingers glijden over het toetsenbord en snel typ ik de achttiencijferige code in. Ja, ze waren nogal gesteld op de veiligheid, dus vonden ze een viercijferige code niet genoeg.

Snel logde ik in op ons netwerk en zag ik al een lijn open staan. Met een simpele klik kwam ik midden in het gesprek terecht en zag ik de icoontjes langzaam laden. 

"Ellis meldt zich." zei ik nog steeds verbaasd om het feit dat er problemen zouden zijn. 

"We ontvangen je Ellis." klonk de stem van Charlie. "Ben je alleen en weet je zeker dat alles goed afgesloten is?"

Mijn wenkbrauwen schoten omhoog. Nee, de deur naar buiten stond nog open. Waarom zou dat belangrijk zijn? "Nee, ik weet niet zeker of het veilig is. De deur staat nog open." zei ik uiteindelijk. 

"Neem vanavond om vijf voor acht contact met ons op via de wegwerpmobieltjes die bij jullie pakket zaten, vertel Jess dat hij er ook moet zijn." Charlie zijn stem klonk serieus, wat me toch wat afschrikte. 

Wat moet er zo belangrijk zijn dat hij er nu niet over wilde spreken?