AZRAİL İLE KRAL(TAMAMLANDI)

Gözleri kapandı

Cumartesi değil ve biz Antalya'dayız.Furkanın arkadaşlarını uzun uğraşlar sonucu bulduk.İzmirdeymiş Furkan.Şimdiki yolculuğumuz ise İzmir.Arkadaşları Allah'tan Çeşmede olduğunu söylemişti.

*****
-Furkan memur bey. Ama soyismini bilmiyoruz.Acil bulmalıyız.Çapkın birisidir.Kumral.Boyuda bayağı bir uzun.Zayıf....

İmkansızı tarif ediyormuş gibi hissetsemde bu tarifle Furkanın adresini bulmuştuk.
Çok güzel bir evleri vardı.Zengin oldukları yüz kilometrede belli olurdu.

Beyaz çelik kapıyı çaldık.Demir'e baktım.Benim için buralara kadar gelmişti.

Saat şu anda 18:00 'e geliyordu ve biz saat 06:00 da İstanbuldaki evimizden çıkmıştık.İkimizde yorgunduk.

Kapıyı otuz yaşlarında bir bayan açmıştı.Bize şaşkınca baktı.

-Merhaba.Biz Furkanın arkadaşlarıyız.İstanbuldan onu görmek için geldikte.

Genç bayana gülümseyerek şaşkınlığının geçmesini sağlamıştım.

-Ama Furkan bey şimdi evde değil.Arkadaşlarıyla sahile gitti.

Demir e baktım.O da çok yorgundu ve bu saatten sonra tekrar sahile gidip onu aramak bizi öldürürdü.

-Anladım.Ne zaman gelir peki?

Kadın bir an dudaklarını birbirine bastırdı.Bir şeyler anlatıp anlatmama konusunda tereddütte gibiydi.
Ama sonra bize gülümseyip anlatmaya başladı.

-Şey.Imm.Furkan bey aslında gece geç saatlere kadar dönmez.Yani eskiden böyle değildi ama artık değişti.Bir yıldır.

Evin yardımcısı olduğunu düşündüğüm kadın kapıyı arkasından kapatıp konuşmuştu.Bir yıldır demişti.Yani Cerenin kaybettiğinden beri.

-Peki onu hangi sahilde bulabiliriz?

Demir sormuştu bu soruyu kadına.

-Üzgünüm ama bize söylemez.Bilmiyorum.

****
Şu anda deniz kenarında yürüyoruz.Bana yabancı geliyor her yer.İlk defa geldiğim için.Ama güzel.Çok güzel bir yer.

-Demir?

Dedim elini tuttuğum Demire.
Bana baktı ve gülümsedi.

-Efendim Azrail?

Birden kaşlarımı çatmıştım.

-Azrail deme!

Tekrar güldü.

-Sen kendin dememiş miydin?Azrailde bir melek değik mi?Görevini yapan bir melek.

Bu kelimeleri aklında tutması,unutmaması beni etkilemişti.

-Ama benden korkanlar bana bu lakabı söylüyor.

Dedim gözlerine bakarak.

Bir an düşündü.

-Efendim sevgilim?

Kalbim bu kelimeyle yine hızlanmıştı.Bana ilk defa sevgilim demişti.Kızardığıma eminim çünkü benden cevap gelmeyince gülmüştü yine.

-Buradan ev alalım sonra diyecektim.

-Aklımı okudun sevgilim.

Bu kelimeyi bilerek söylediğine emindim.Beni kızartmak hoşuna gidiyordu.

-Otele gitmeliyiz.

Hava yavaş yavaş kararmaya başlamıştı.

Başımla onu onayladım.
Demir bir kaç kişiye otel sormuştu.Furkanların evinin orada bıraktığımız arabamızı almak için tekrar onların evine doğru yürüdük.Sonrada otele gidecektik.Yarın sabahta yine Furkanı arayacaktık.

***
-aaah...

-Sus lan sus!

Ve öksürük sesleri.Furkanlarının evinin olduğu sokağın girişinde kavga oluyordu ve yüzünü göremediğimiz iki kişiden birisi fena halde dayak yiyordu.

-Neler oluyor orda?!!

Demir birden oraya yaklaşmış ve bağırmıştı.Kavga edenlerden üstteki ise Demirin sesini duyunca kaçmıştı.Demir yerde yatan kişinin yanına gidince bende yanlarına koştum.Demir yerde yatan kişinin başını ellerinin arasına almıştı ve yüzünü inceliyordu.
Önce Demirin korku dolu ifadesini sonrada yerde yatan kişinin yüzüne baktım.

Furkandı.Yerde yatan Furkandı. Gözlerimden yaşlar akmaya başladı.Her yeri kan içerisindeydi.Ağzı,burnu,kaşı...
Yanına eğildim.

-Furkan?

Dedim titreyen sesimle.

Şiş ve mor olduğunu tahmin ettiğim gözlerini açtı yavaşça.Beni görünce gülümsemeye çalışmıştı.

-Eylül?

Dedi ben olduğuma emin olmak için.

-Benim Furkan.Benim.

-Gelmişsin.Neden geldin?

Dedi zorla.Sesinden canının acıdığı belliydi.Ve konuşurjen sürekli öksürüyordu.

-Senin için geldik.Demir ve ben.Seni arıyorduk.

Dedim.Başını dizine yatıran Demir e baktı..Sonrada bana.

-Kolyeler..

Dedi ve öksürük tuttu.Eklerimle alnındaki terleri sildim.

-Sana vermeye geldik kolyeleri.Bulduk onu Furkan.Cereni bulduk.

Gözleri kapanmıştı zaten. Belkide duymamıştı son sözlerimi.