AZRAİL İLE KRAL(TAMAMLANDI)

SADECE KABUS

Merhabalaaar...Size hikayeye başlamadan önce bir şey söylemek istiyorum. Yeni bir hikaye yazmaya başladım. Hatta ilk bölümünü bugün yayınladım. Bir göz atarsanız cidden çok sevinirim. Hiç değilse tanıtımına bakmanız bile beni mutlu eder. İsmi KIRMIZI DEV. Daha önce bu isimli bir hikaye görmedim. Umarım beğenirsiniz onuda. Yorumlarınız,okuyucularım kadar önemli benim için. Sizleri seviyorum...

İyi okumalar...

****

Gözlerimi açtığımda kendimi hastanede buldum. Sağ tarafıma baktım. Bebeğim aklıma geldi birden. Beşiği orada duruyordu. Hafif doğruldum yatakta. Beşiğin içine baktım. Bebeğim yoktu.

-Deniz!

diye bağırdım. Ses gelmedi.

-Ufuk!

dedim. Yine ses gelmedi.

Korkuyordum. Herkes neredeydi? Bebeğim neredeydi. Acıma aldırmadan kalktım yataktan. Koridora çıktım. Hiç kimse yoktu. Ağlamaya başladım. Koskoca hastanede tek başıma kalmıştım.

O sırada bir gölge gördüm. Gölgeyi takip ettim. Koşmaya başladım yetişebilmek için.

-Dur!

diye bağırdım en sonunda.

Arkası dönük adam bana döndü.

-Furkan?

dedim. Furkandı bu. Ve elindede ince bir bebek battaniyesine sarılmış olan benim bebeğim vardı. Daha yüzünü bile görememiştim bebeğimin.

-Dur. Ne yapıyorsun bebeğimle?

diyerek ona yaklaştım. Furkan ise gülüyordu. Neden gülüyordu?

O sırada koridorun sonundan başka birisi yaklaştı. Demir'di.

Furkan'ın yanına geldi ve bebeğimi aldı.

-Bırak onu!

diyerek Demir'e doğru bir adım attım. Ama Furkan arkama geçerek kollarımdan tuttu beni. Bıraksın diye çırpındım ama çok güçlüydü.

-Ne yapıyorsun Furkan?!!

diye kükredim. Ama cevap vermedi.

-Neden geldin?!!

diye bağırdım bu sefer Demir'e.

-Bebeğimi almaya geldim.

dedi. Gayet sakindi. Yutkundum. Beebeğimi ona veremezdim. O benimdi. Sadece benim. Tek başıma buralara kadar gelmiştim ben. Demir zaten bizi bırakacaktı. Bebeğim olmazsa dayanamazdım. Yaşayamazdım.

-Eğer bebeğimi bırakmazsan...Sana...Sana...Seni...

Düşünmeye çalışıyordum. Ne yapabilirdim?

-Senin üzerine kızgın yağ dökerim!

Diye bağırdım eskiler aklıma gelince.

Büyük bir kahkaha attı ve arkasını dönüp gitti.

-Bu bebek başından beri benimdi!

Diye bağırdı koridorun sonunda. Hıçkırıklarımı tutamıyordum. Çırpınıyordum Furkan'dan kurtulabilmek için. Ama kurtulamadım. Büyük bir çığlık attım en sonunda. Hastaneyi çınlatacak kadar büyük.

*****

Nefes nefese,ağlayarak uyanmıştım. Baş ucumda bekleyen Ufuğu görünce birden bir oh çekmiştim. Elimi karnıma koydum. Anneliği hissetmeye başlamıştım. Onu hissediyordum.