AZRAİL İLE KRAL(TAMAMLANDI)

Katil

-Baba annem öldü.

Sürekli ağlıyordum.

-Ağlama!
Diye bana bağırıyordu.Kızgındı aslında bana ama yinede ağlamama dayanamıyordu.
**
-Anneni sen öldürmüşsün.Seninle oynamayız biz.Sen katilmişsin.Annem oynama onunla dedi.Hadi evine git şimdi.Gelme okulada bir daha.

Arkadaşlarımın hepsi bana bu cümleyi kuruyordu.
Her akşam ağlıyordum.Pusuk,sessiz,içine kapanık bir çocuk olmuştum.Babam sürekli beni psikoloğa götürüyordu ama orada da konuşmuyordum.
***
-Baba! Vurma babacım lütfen vurma.

Babam hem ağlıyor hemde beni dövüyordu.Okulumdanda almıştı.Şimdiye kadar bana hiç vurmayan babam ağlayarak beni dövüyordu.

-Üzgünüm kızım.Senin için yapmak zorundayım...
***

Annemi nedensizce hatırlamıyordum.Yeni bir eve taşınmıştık.Bir köpek vardı.O köpeğin anneme ait olduğunu biliyordum ama annemin nasıl öldüğünü hatırlamıyordum.Evimizden neden taşındığımızıda bilmiyordum.Yardımcımız Ayşe teyzede bizinle yeni evimize gelmişti.
Her şey benim için anlamsız ve saçmaydı.

**
-Yakma babacım.Lütfen yakmaa.

Babam ona sürekli annemi sormamdan bıkmıştı.Sadece öldü diyordu.Başka da bir şey demiyordu.
Soru sormamdan bıkmıştı ve en sonunda annemin bütün fotoğraflarını yakmıştı.Görememiştim bile daha. Sadece annemi hayal meyal hatırlıyordum.Bir vardı,birden yok olmuştu...
********

Ağzımdan akan sıvıyı hissetmemle nefes almıştım.Gözlerimi açtım.Demir karşımda duruyordu.Herkes vardı gerçi ama Demir daha bir dibimdeydi.

Gülüyordu...Başımı ellerinin arasına aldı ve hafif kaldırdı.Deli gibiydi.Ben ise daha ne olduğunu anlamamıştım.

-İyi misin?

Diye soruyordu sürekli.

Hatırladım birden.Derin beni suya atmıştı.Demek ki boğuluyordum.Ee Demir de bana çok yakındı.Olamaz! Suni teneffüs!!

-Hooop! Ağır ol.Sen beni mi öptün?!!

Yattığım yerden Demir'e bağırıyordum.Herkea gülmeye başladı.

-Kesinlikle iyi.

Dedi Demir'in arkasında duran Deniz.

-Evet.İyiyim.

Dedim.

Ellerinin arasındaki başımı salladı Demir.

-Cidden iyi misin?

Gülüyordu.Aslında hoşuma gitmişti.Ama deli gibiydi.

-Eveet!

Diye bağırdım.

Birden bana doğru eğildi ve beni öpmeye başladı.Karşılık veremiyordum çünkü çok şaşkındım.Hissiz.Huzurlu.Heyecanlı.Bilmiyordum bir kere!Hiç sevgilim olmamıştı.Olsada öpüşmezdim zaten.Günah.

Benden ayrıldığında kendimi uyuşmuş gibi hissediyordum. Az önce ölmemiştim ama şimdi kalbimin ritminden dolayı ölebilirdim. Utanmıştımda. Herkes bize bakıyordu.

Birden yattığım yerden ayağa kalktım.

-Sen ne yapıyorsun be?!!

Etraftakileri umursamadan bağırdım.Ipıslaktım hemde.

-Bir şey yapmıyorum.Karımı öptüm sadece.

Şu anda onun cevabıyla ilgilenmemiştim çünkü ayağa kalkar kalkmaz aklıma tekrar hatırladığım o bir sene gelmişti.Annemi hatırlamıştım.Ağlamaya başladım.Gözümden ardı ardına yaşlar süzülüyordu.Herkes şaşkınca bana bakıyordu.

-Eylül. Üzgünüm.Ben bu kadar üzüleceğini bilseydim öpmezdim.

Demir şu anda bana pişmanlıkla bakıyordu.Cevap vermedim.Konuşamıyordum ki.Boğazım düğümlenmişti.

-Eylül? İyi misin?

Ufuk sırtıma dokunmuştu.

O an hala hayatta olduğumu anladım.

Tek tek herkesin yüzüne baktım.

Demir,Derin,Deniz,Ufuk,Batuhan,Furkan,ve tanımadığım simalar...Herkes benden bir şey söylememi bekliyor,şaşkınca bana bakıyordu.

Birden yere dizlerimin üzerine attım kendimi.

-Hatırladım.

Dedim sessizce.

-Neyi? Neyi hatırladın?

Deniz telaşla herkesin merak ettiği soruyu bana yöneltmişti.Ufuk,Demir ve Deniz de benim gibi diz çökmüştü.

Karşımda duran bu üç özel adama baktım.

-O lanet bir seneyi hatırladım...
Annemin ölümünü hatırladım...

Dedim.Artık kendimi hissetmiyor gibiydim.

Karşımdaki özel üç adam ise dudaklarımdan dökülecek her bir kelimeyi merakla bekliyordu.

-Bendim.

Dedim acı bir şekilde gülümseyerek.Mimiklerimi kontrol edemiyordum bile.Yok gibiydim sanki.Boş boş bakıyordum karşımdakilere.

-Ne sendin Eylül?!!

Kendimde olmadığımı herkes biliyordu.Demir bana bağırmıştı bu yüzden.

-Annemin katilini hatırladım.Bendim.Annemin katili bendim.

Dedim bir çırpıda.Herkes şaşkındı.
Birden söylediğim o cümleler beynimde yankılandı.Söyledikten sonra daha iyi algılamıştım.Annemin katili bendim...Birden çığırarak ağlamaya başladım.Karşımdaki üç adamda ağlıyordu. Kendimi yerlere çarpmaya başladım.Sinirim,öfkem geçmiyordu.Ellerimi,ayaklarımı yatın zeminine vuruyordum.Deniz,Ufuk ve Demir beni durdurdu ve sarıldılar.Üçü birden...Hayatımın en anlamlı kişileri...Sakinleşmiştim.Şu anda dörtdümüz birbirimize sarılmış ağlıyorduk.Sessizce katil olduğum için ağlıyorduk...