KORUYUCU

20.FARKINDALIK

Herkesin içinde ufak da olsa iyilik kırıntılarının olabileceğine inanırdı babam beni.Kim olursa olsun,ister katliamlarıyla ünlü bir Kral,korkusuz bir asker,kötü bir anne ya da bir cellatın.Her kötü kalpte iyiliğe dair küçük bir ışık,umut vardır.Babam bana hep bunları söylerdi.Beni hep insanlara önyargısız bakmaya yetecek kadar bazı şeyleri görmezden gelmeyi öğretti.Bir annenin çocuklarına öğreteceği sefkati babam öğretti.

O zamanlar küçüktüm ve babamın ne demek istediğini anlayamıyordum.Masallarda bile kötüler hep kötüyken gerçek dünyadaki kötüler nasıl iyilik yapabilirdi ? Ya da içlerinde iyiliğe dair bir şeyler olabilirdi ? Oysa şimdi tam olarak ne demek istediğini anlamıştım.Ama bana hala doğru gelmiyordu.Muhtemelen babam gerçekten kötü insanlarla karşılaşmamıştı.Bu sebeple bu kadar önyargısız bakabiliyordu insanlara ve hayata.Eğer Gleann'le karşılaşmış olsaydı gerçek kötülüğü kendi gözleriyle görür ve bir daha asla insanların içindeki iyiliği aramaya kalkmazdı.Ama ne yazık ki tanışamayacaktı çünkü beni kurtarmaya gelmeyecekti.Benim öldüğümü düşünen herkes gibi o da beni gerçek ölüme -yalnızlığa- terk edecekti.İşte Gleann'in bana yaptığı en büyük kötülük buydu.Yalnızlık.Buradan kurtulsam bile hayatımın büyük bir dönemini yalnız geçirmiş olacaktım.Kimsesiz daha doğru bir kelime olurdu.

Babamın hala saf kalabilmesi çok güzel ve onun yerinde ben de olmayı isterdim.Gleann'le hiç karşılaşmamış olmak,Damian'a hiç aşık olmamak,kendi köyümde babam ve sevdiğim insanlarla sonsuza kadar güzel ve sorunsuz bir hayat yaşamayı çok isterdim.Ama ne yazık ki bunları istemek beni daha da mutsuz ediyordu.Uçsuz bucaksız bu kuyuya, dipsiz bataklığa daha fazla saplanmama sebep oluyordu.İyi şeyleri düşünmenin bile artık bana bir faydası yoktu.

Hayatta şahit olduğum en büyük kötülükleri Gleann'den görmüştüm.Başıma gelen en kötü olayları kurgulayan bizzat oydu.Beni sahip olduğum hayatta sonsuza kadar uzak tutacak adam o.Sevdiğim adamı bir daha asla göremeceğim.Ailemi,dostlarımı,
akrabalarımı, hatta sevmediğim herkesi...Neredeyse başıma gelen her şeyin sorumlusu o iken yine de ondan nefret edemiyorum.Bana ne yapmış olursa olsun ona karşı içimde anlamsız bir umut vardı.Sanki bir gün düzelecek ve herkes kadar iyi olacakmış gibi.Sanki yaralarını sarmaya yardım edebilcekmişim gibi...

Hayatındaki eksiklikler yüzünden ona yardım etmek zorundaymışım gibi hissediyordum.Ona insanları sevmeyi öğretebilecekmişim gibi...Bunun gerçekleşmesinin ne kadar imkansız olduğunu biliyordum.Ama ne olursa olsun içimden denemek geliyordu.En azından ona birazcık sevmeyi öğretebilmeliyim.Başarılı olursam buradan çıkış biletimi almış olurum.Başarılı olamasam da denemiş,savaşmış olurum.Kendimi kandırdığımı biliyordum.Asla düzelmeyecekti.Ahlak küçük yaşta edinilirdi.Ve Gleann bunu tatmamıştı.

Hiçbir şey yapmadan mucizevi bir sekilde kurtulmayı beklemek bana bir fayda sağlamayacaktı elbette.Sadece dua ederek buradan elimi kolumu sallaya sallaya gidemeyeceğimi öğrenmem bir kaç günümü aldı.Ve çoktan savaşmadığım için çaba göstermediğim için pişman olmuştum.Pişman olduğum şeylerden biri ise Damian'ın beni sevmesini sağlayamamak olmuştu.Kimseye zorla kendinizi sevdiremezsiniz bunu biliyorum.Ama en azından ona sevilmeye değecek bir insan olduğunuzu gösterebilirsiniz.Kaçıp gitmeden,gurura yenilmeden, aşk için kendiniz için savaşmayı denemek lazım.Sevmek kolay olabilir ama birileri tarafından sevilmeye değecek biri olmak çok zordur.Bunu bizzat yaşadım.

Belki de sevilmeye layık bir insan değilimdir diye düşünmedim değil tabii.Belki onu etkilemeye yetecek kadar güzel bir kız değilimdir.Belki beni ilk görüşte soğuk ve itici olarak değerlendirmiştir.Belkiler belkiler...

Yine de hiçbir şey beni neden öptüğünü açıklamaya yetmiyordu.Eminim bunun için geçerli sebepleri vardır.Bana "Sen benimsin" demesi kurulabildiği en anlamlı cümleydi.Ama şuan öyle içi boştu ki..Yaşadığım her şey bana,onun olmadığımı öğretmişti.Keşke her şey farklı olsaydı.Yaşadığım her şeyi geri almayı çok isterdim.