When I look in his eyes (Luke Hemmings)

7

Als we onze starbucks hebben gaan we samen aan een tafel zitten. "Wil je me vertellen wat er aan de hand is? Je kunt me vertrouwen!" ik kijk naar zijn cute glimlach en vertel hem wat er is gebeurd, een soort van in ieder geval. "Ik heb een ruzie thuis gehad, en het liep een beetje uit de hand. Mijn moeder was echt heel erg boos op me en toen was ik thuis weggerend. Ik wist niet waar naar toe, maar toen ik ging stoppen om te kijken, stopte ik precies op de plek waar mijn vader 4 jaar geleden was verongelukt. Dat maakte het alleen maar erger, en toen ik weer niet oplette botste ik tegen jou aan" Hij kijkt me vol ongeloof aan. "Wow Isabelle..." "Het spijt me van je vader" ik geef hem een zwakke glimlach. Langzaam nemen mijn gedachten het over. "Maar weet je moeder wel waar je bent?" ik hoor niet eens wat hij zegt, ik zie alleen zijn mond bewegen. Ik raak in een soort trance, en ik kijk niet eens naar zijn ogen. Zijn lippen bewegen nog steeds. Ik doe heel erg mijn best om te verstaan wat hij zegt, of een reactie te geven. "Isabelle!" "hey Isabelle is alles okay?" "Uhm.. Isabelle?" opeens word ik wakker uit mijn trance. "Wow sorry Luke, ik weet niet wat dat was, ik denk dat ik maar eens naar huis moet gaan" Hij keek me teleurgesteld aan, maar heel kort, anders kwam ik misschien weer in een trance. "Weet je het zeker?" "Nee, ik vond het leuk om je te ontmoeten, en je maakt fantastische muziek" En ik liet hem daar verbaasd achter. Ik weet niet waarom ik dat deed. Ik loop langs het raam, en zie hem daar binnen zitten, hij kijkt een beetje verdrietig voor zich uit. Zou dat door mij komen? Nee natuurlijk niet! Ik ben gewoon een dom iemand die niks goed kan doen. Ik loop door de stad. Ik wil niet naar huis gaan, maar ik weet niet wat ik anders nog moet doen. Uiteindelijk ben ik gaan zitten op een bankje, nog steeds dicht bij de starbucks, om Luke nog voor een laatste keer te zien.