When I look in his eyes (Luke Hemmings)

13

Isabelle Peters

Ik schrik als ik wakker word. "Wat.. Waar ben.." ik lig niet meer op de bank. Fijn, heeft iemand me helemaal vanaf de bank hier naar toe moeten dragen. Stiekem diep vanbinnen doe ik een vreugdesdansje, iemand van 5sos, waarschijnlijk Luke heeft me gedragen! Alleen weet ik dus niet waar ik ben, want gisteren zag ik dat we naar een groot huis liepen. En in dit grote huis weet ik de weg dus niet.. Ik stap uit bed, en kijk in de spiegel, ik bekijk mezelf eens goed, ik heb heldere groene ogen, licht krullend bruin haar en een paar sproetjes. Mijn mascara heeft wat vlekken achtergelaten, ik probeer het uit te vegen, maar daar wordt het alleen maar erger van, dus ik laat het maar zo. Het zijn gelukkig maar hele kleine vlekjes. Gisteren had ik mijn los laten hangen, dus nu zitten alle krullen door de war. Ik probeer het een beetje in model te brengen, wat na een tijdje een beetje lukt. Ik maak de deur open, en kom uit op een grote overloop. Het is in ieder geval niet lastig om de weg naar beneden te vinden, de grote trap is bijna niet te missen. Ik loop langzaam naar beneden, en probeer geen geluid te maken. Ik weet niet hoe laat, of hoe vroeg het is, en ik wil niemand wakker maken. Eenmaal beneden aangekomen ruik ik de geur van gebakken eieren met bacon. Ik krijg meteen tranen in mijn ogen. "Niet huilen Isabelle niet huilen" fluister ik tegen mezelf. Ik hoor ook stemmen, en loop op het geluid af. Ik open een deur, en daar zitten ze dan, 5sos. Het gesprek valt stil als ze mij zien. "Ik weet niet wie gisteren mij van die bank had gehaald, maar het bed lag toch iets lekkerder, dus bedankt" ze lachen. "Ga zitten Isabelle, we hebben iets te bespreken" terwijl Ashton het zegt zet hij een bord met eten voor mijn neus. Het ruikt overheerlijk. "Oké.." "Nou gisteren" begint Luke. "Gisteren was ik nogal bezorgd om je, en ik wist meteen al dat je niet naar huis zou gaan. Ik ben naar huis gegaan, en mijn maten hebben geholpen om een telefoon nummer van jou, of iemand van je familie te vinden. Uiteindelijk spraken we met Milou van der Heiden, en die gaf het nummer van je moeder" ik kromp een beetje in een, afwachtend van wat hij ging zeggen. "Calum had je moeder gebeld, en gevraagd of je thuis was. Je moeder was duidelijk dronken, en wist niet over wie we het hadden. Het kwartje viel pas later. Ze zei tegen ons dat je kon kiezen: of naar huis gaan, of je spullen pakken" geschokt staar ik ze allemaal aan, behalve Luke, ik wil niet dat er iets vreemds gebeurd. Ik kon even niks uitbrengen, dus ik stond op en begon te ijsberen. In reflex stroopte ik mijn mouwen op. "Isabelle?" Michael wou blijkbaar iets zeggen, dus ik draaide me geërgerd om. "Wat?" "Je armen... Ze zijn helemaal blauw, met allemaal krassen..."